Die Lieve Limburgers

Ik vraag me al jaren af hoe het toch komt dat Limburgers, Geert Wilders uitgezonderd, zulke lieve mensen zijn. Zelf heb ik Limburgse voorvaderen, dus ik kan het weten, ze zijn echt schattig. Ook mijn zus heeft dus Limbobloed en is wel wat gewend, tot ze deze week mijn Oom aan de lijn had:
'Zie ik dich nog voordat ik de piep oetga?' vroeg hij. Een Hollander is zo vrolijk niet, zeker niet op de leeftijd en met de kwalen van mijn oom. Limburgers wel, ik zag het zelf de afgelopen dagen in Maastricht. Er wordt meer gelachen, er valt ook meer te lachen en ik weet zeker dat het aantal café's per vierkante inwoner er hoger is dan waar ook in Nederland. Geef een Limburger een pilsje, zet muziek aan en hij ziet er uit alsof hij al in de hemel is.

Toch is er ook in Limburg werkeloosheid en crisis. Ook daar lopen dolende veertigers met hun ziel onder de arm zich af te vragen waar ze de tweede helft van hun leven aan gaan besteden. Ook daar moet de hele week gewerkt om de eindjes (iendjes op zijn Limburgs) aan elkaar te knopen. Vanwaar dan toch die onbezorgde blikken op die Limburgse smoeltjes? Waar komt die blije, haast onnozele blik in hun ogen vandaan?

Opeens deed ik een belangwekkende ontdekking. We bezochten, in navolging van Paus Johannes Paulus II, de basiliek van St Servaas. Even een verantwoord activiteitje tussen al het shoppen, eten en drinken door. Ik heb het gelijk op de foto gezet, er staat: 'Gelegenheid voor een persoonlijk biechtgesprek: elke eerste zaterdag van de maand, van 09.30 uur tot 10.00 uur in de doopkapel'. Aha! In Limburg kun je nog biechten, elke eerste zaterdag van de maand zelfs. Al is het maar een half uurtje en al is het helemaal achteraan in de doopkapel, het kan! En al die Limburgers, die weten dat. Ze gaan er nooit heen, noch de eerste zaterdag van de maand, noch een andere. Ze slapen liever hun roes uit, maar het simpele feit dat het kan, dat is voor hun genoeg. Leve Limburg, Proost!

Mestreech

Waarom stelt A., mijn lengterecord-verkering, voor naar Maastricht te gaan? Zelf weet ik weinig tot niets van Maastricht, wel ken ik de grote karnavalskraker die alle zaate herremeniekes op vasteloavond toeteren:

'Mestreech is ene grote kafee,
Mestreech dat schuddelt op en neer,
jonk en ajt zin weer in de stroate,
alle hoezer zin verloate'.

Dit liedje leerde ik ooit van vriend R. toen we in Maastricht karnaval gingen vieren. Daar herriner ik me verder weinig van, behalve dat R.'s moeder tien eieren voor ons bakte ('voor karnaval moet je een goede bodem leggen') en dat iedereen, ondanks mijn kennis van bovenstaand lied, mij direct herkende als 'Ollandse buitenstaander.

Het wordt me duidelijk als we de binnenstad van Maastricht gaan verkennen. De letters S, A, L en E schreeuwen je tegemoet. Alle huizen zijn verlaten, Maastricht winkelt. In een modezaak, wier faam tot ver boven Eindhoven reikt, staan een paar lederen fauteuils waar de mannen van de winkelende vrouwen kunnen rusten. Naast de stoelen lectuur, waaronder de Voetbal International.

'Hoe staat dit?' vraagt ze, ik vraag me af waarom, want zelf heeft ze al zeventien keer onder een andere hoek in de spiegel gekeken.
'Beeldig' zeg ik, mijn gedachten bij een verhaal over Mahmut Bilgic, investeerder achter voetbalclub MVV.
'Dank U' zegt een blonde vrouw, niet de mijne. 'Fijn dat u meekijkt, mijn man interesseert het nooit zo, toch Johan?'
Johan kijkt verschrikt op uit zijn Nieuwe Revu en A. komt aanlopen in een Maastrichtse creatie van een dure couturier.
'Gezellig he, Maastricht?' zegt ze.
'Een groot café' antwoord ik.

Kerst.

Ik ga naar Amsterdam voor de kerst, tijd van bezinning. Tijd waarin je je realiseert dat er mensen zijn die het slechter hebben. Die arm zijn, of eenzaam, of allebei. Die geen dak boven hun hoofd hebben. Onder een mooie brug ga ik op mijn uitgevouwen kartonnen doos liggen. Hoe kom ik anders te weten hoe het is om dakloos te zijn? Hoe kan ik me invoelen in de psyche van een dakloze vanuit mijn warme studeerkamer? Ik heb geen keuze, ik moet dit doen.

Het wordt koud en de straten worden stil. Onder de brug liggen drie daklozen. Ik maak een praatje met de man naast me. Nochtans (mooi woord he?) komt hij me voor een dakloze nog fris over. Over zijn verhaal wil hij weinig kwijt. Dan gaat zijn mobiel af en alsof het een gewoonte is neemt hij op met 'Hendrik Van den Bossche, goedenavond, wat kan ik voor u doen?'

Hendrik blijkt bankier te zijn geweest.
'Vlak nadat Lehman Brothers omviel zou de deal van mijn leven gevallen zijn' zei hij. 'Ik regelde de financiering van de verkoop van een grote multinational aan een Amerikaanse private equity partij. Ik had de prijs al een paar keer opgeschroefd, gek werden ze ervan die Yanks. Maar ik was te inhalig, in plaats van winst nemen ging ik door tot het te laat was. De hele flikkerse boel donderde in elkaar.'
'Maar dan ga je toch niet meteen onder een brug slapen?' vroeg ik. Ik vermoedde dat hij niet het hele verhaal vertelde. Drank? Drugs? Vrouwen?
'Nee' zei hij. 'Om zaken weer in perspectief te zien, slaap ik deze kerstavond onder een brug. Maar ik heb een hernia, dus morgen ben ik weer thuis'.
'Aha' zei ik. 'Ik ben eigenlijk headhunter, maar het is rustig in de handel. Ik schrijf ook een beetje en onder een brug slapen leek me wel een inspiratiemomentje'

Nu begonnen de twee anderen zich ermee te bemoeien. Eentje was makelaar en de ander neurochirurg.
'Is het niet heel slecht voor je gezondheid wat wij nu doen?' vroeg ik aan de laatste.
'Dat is eigenlijk mijn specialisme niet, maar ik zou zelf wel een borrel kunnen gebruiken' antwoordde hij.

Met zijn vieren liepen we naar café-restaurant 'In den vollen fazant' dat naast de brug gevestigd was. Eerst wilden ze ons niet toelaten vanwege onze vieze kleren, maar we wapperden wat met creditcards (Hendrik had een Amex gold card) en het werd een hele gezellige kerstavond.

Mijn video is gerecenseerd: positief!

Je moet maar durven, je video op een site zetten en aan wildvreemden vragen om hun eerste indruk van jou. Ik durfde het, zie blog gisteren en wat denkt u? Tot nu toe hebben al meer dan twintig mensen hun eerste indruk over mij gegeven. Zie hieronder hun commentaren:

Commentaar 1 : leuke vent! komt heel natuurgetrouw over, vriendelijk en toch stevig.
Dank u. Dank u.
Commentaar 2 : aardige man
Zie blog van gisteren.
Commentaar 3 : Lijkt mediatrainig gevolgd te hebben. Maakt goede zelfverzekerde indruk. Authenthiek of trucje?
Authentiek natuurlijk. Zelfverzekerdheid is niet door een trucje aan te leren. Hooguit door het consumeren van Dormicum (zie eerdere blog over mijn behandeling in ziekenhuis...)
Commentaar 4 : Prettige stem, manier van praten. In balans. Doelgericht.
Om tegelijk in balans én doelgericht te zijn is onmogelijk. Als je doelgericht bent en dus een doel hebt, heb je dat doel blijkbaar nog niet bereikt. Je bent dus in onbalans met je doel. Iemand met een doel beweegt richting dat doel, iemand in balans staat per definitie stil. Commentator 4 lult dus maar wat uit zijn nek. Hoewel, dat van die prettige stem klopt wel.
Commentaar 5 : artistiek? of juist ict? leuke open vriendelijke man. onverzorgd maar niet storend
Aha!! Artistiek, ziet u wel? Deze recensent kijkt verder en ontdekt mijn ware ik. Onverzorgd maar niet storend? Dat werd ook over Jean Paul Belmondo gezegd.
Commentaar 6: vriendelijke man, jammer dat je niets verteld.
Wacht maar tot mijn boek uitkomt (wel wat geduld hebben ajb)
Commentaar 7: goede babbelaar, staat denk ik niet gauw met zn mond vol tanden. vertrouwenspersoon
Ik word nu heel warm van binnen
Commentaar 8: goede stem, kan contact maken en open staan voor een ander. twijfel of hij stevig is.
Ik niet stevig? Weet je waar ik 's-ochtends tijdens het tandenpoetsen mijn handdoek ophang?
Commentaar 9: wel orginineel, niet heel goed in zelfzorg, tikje shabby kleding en omgeving (groetjes!)
Dat van die shabby omgeving klopt. Mijn vrouw wil mijn kamer niet opruimen.
Commentaar 10: Niet autoritair, open, rustig, gevoelig voor meningen van anderen. Doet iets sociaals of in de zorg.
Hola nr 10. Hoezo niet autoritair? Gevoelig voor andermans mening? De zorg? Heeft u wel naar het goede filmpje gekeken?

Mijn eerste indruk

Gisteren was ik in de weer met snoeren, weet u nog? Vandaag de echte reden van mijn snoerzoekerij. Ik heb een filmpje gezet op http://www.eersteindruk.nl/ . Deze site is opgezet door Roos Vonk, een hele serieuze (en ook een hele goede) professore in de psychologie en dit kon wel eens heel HOT worden. Ik voorspel dat dit hotter wordt dan youtube en dat je dat dus hier voor het eerst hebt ontdekt, wil je dat er voortaan bijzeggen? Op deze site kun je je filmpje uploaden (als je je kabeltje hebt gevonden) en dan kan iedereen over jou zeggen wat ze willen. Ik ben heeeel benieuwd en zal op dit blog eerlijk verslag doen. Vindt men mij in eerste indruk een saaie kantoorsufferd? U krijgt het te horen. Zijn er websitebezoekers die mij een romanticus noemen, een schrijver ofzo... uiteraard verhuist dat commentaar direct naar mijn blog. Veel plezier en zet ook je eigen filmpje erop! Als je durft.

NB: terwijl ik dit blogje schrijf krijg ik een melding dat iemand mij heeft beoordeeld. Misschien wel iemand die vindt dat ik op een zeerover lijk, die boten entert, vervolgens de buit rooft en met de dochter van de door hemzelf gedode kapitein onder zijn arm aan een van de vallen terug zijn eigen boot in zwiert of ... nee, dat staat er niet. Er staat 'aardige man'...

Snoermanagement

Ik heb de ideale manier gevonden om een snoer te vinden. Ik heb niet veel vaste huishoudelijke taken, maar het management van electrische snoeren is er daar zeker een van. Allereerst omdat ik degene ben die electrische apparaten aanschaft, ten tweede omdat het maar een heel eenvoudig klusje is en ik dus mijzelf ooit als vrijwilliger opgaf zodat ik een zwaarder klusje kon mijden en ten derde omdat mijn natuurlijke talenten bij dit werk goed tot zijn recht komen.

Mensen die gemakkelijk denken over het management van electrische snoeren moet u in de gaten houden. Dit zijn lichtzinnige types, die geen gevoel voor verantwoordelijkheid kennen. U kunt op deze types niet bouwen, ze komen hun afspraken zelden na en u heeft er niets aan. U herkent ze doordat er ergens in hun huis een bakje, doosje of mandje staat met daarin een wirwar van snoeren, op spaghetti-achtige wijze samengebonden. Dit soort mensen denken, 'ach, heb ik een snoertje nodig, dan graai ik in deze bak en dan lukt het altijd wel'.

Nou mooi niet dus. Ik zal u vertellen hoe ik het heb aangepakt. Ik heb alle losliggende snoeren in mijn huis een nummer gegeven en in een spreadsheet op mijn computer houd ik bij de functie en de opbergplaats. Bijvoorbeeld: snoer 1 - voeding fototoestel - doos op boekenkast. snoer 2 - oplaadsnoer mobiel - bovenste la keuken etc. etc. Wist u dat er in een gemiddeld huishouden vijftien van dit soort losse snoeren liggen? Ga maar na, een beetje apparaat kent er drie. Een voedingssnoer voor in het stopcontact, een verbiningssnoer voor met de computer of laptop en een snoer 'overigen/weet niet'. Dan tel ik nog niet het snoer voor als u het apparaat ooit meeneemt naar Canada of de VS en daar snoerdingen wilt doen. Dus 15 is nog aan de magere kant, lijkt me, maar ja, het is crisis.

Blij en tevreden met mijn snoerensysteem had ik vanmorgen een onverwacht snoer nodig. Ik wilde een filmpje oploaden naar http://www.hoeblijfikaltijdkalm.nl/. Ik raadpleegde mijn spreadsheet, maar het snoertje dat ik nodig had stond niet op de lijst. Geeft niet, ik heb ook nog een doos 'overig/nog uit te zoeken' onder het logeerbed staan. Daar zat het ook niet in.

Dus ik ging terug naar de aloude, beproefde methode van snoerzoeken. Ik liep de woonkamer in en riep zo hard als ik kon: 'Wie heeft er godverdomme aan mijn snoeren gezeten?'.

Duzend gulle

Ik reed dit weekend in Utrecht en dacht even dat ik onze oude schilder zag. Nou ja, schilder, eigenlijk zat hij op de straatveegmachine in Utrecht. Zelf zei hij 'Utreg', maar hij bedoelde Utrecht. Hij had niet alleen een Utrechts accent, hij had ook een spraakgebrek. Hij praatte nogal binnensmonds en daar kwam nog bij dat hij Tewi heette. Beetje aparte naam, althans ik had er nog nooit van gehoord en bijna had ik er echt helemaal nooit van gehoord, want pas nadat hij zijn naam vier keer had genoemd begreep ik het pas. Eerst dacht ik dat hij 'Twie' heette, maar nadat ik hem had gevraagd  hoe je dat schreef wist ik beter. Of hij was analfabeet en heette eigenlijk heel anders, dat was zeker niet onmogelijk.

Tewie had al vier weken schilderend door ons nieuwe huis gelopen.  Vooraf hadden we hem een strakke prijs gevraagd en gekregen. Gevolg daarvan was dat hij wekenlang klagend door ons huis was gelopen, zuchtend en steunend over de veel te lage prijs die hij had afgegeven. Het deed ons pijn, Tewie had toch ook een gezin, moest helemaal met de brommer uit Maarssenbroek komen en elk vrij uurtje dat hij bij zijn kinderen kon zijn, zat hij bij ons op zijn knieen te lakken en te sauzen. Vooral A. mijn vrouw, die wat gevoeliger is dan ik, had er echt last van. 'ik vind het zo rot voor hem' zei ze elke keer nadat hij 's-avonds in de vrieskou op zijn brommertje naar zijn eigen huisje vertrok.

Het was kerst en ik vroeg hem of hij interesse had om ook de zolder te schilderen. Zo kon hij wat van zijn verlies goed maken.
'Tewi' zei ik, nadat hij eindelijk de laatste kwast had opgeborgen 'zou je zin hebben om in het nieuwe jaar ook de zolder te doen? Het is wel veel werk hoor, dus reken het goed uit'
'Dznd' zei Tewi.
'Wat bedoel je?' zei ik.
'Duzend gulle' zei Tewi.
'Nee Tewi' zei ik. 'Dat kan niet'.
Het moest veel meer zijn. De zolder bestond uit kurkdroog hout en betonnen muren waar het stof van zestig jaar op zat.
'Tewi, dat moet je heel anders doen. Ga naar zolder, meet op hoeveel vierkante meter muur en hoeveel meter hout het is. Reken uit hoeveel verf erop moet, reken uit hoeveel uren het je kost en zet er dan nog een leuk winstje voor jezelf op.' Bij het woordt winstje had ik hem een knipoog gegeven.
Tewi keek me een halve seconde aan. Er zat een stukje opgedroogd slijm in zijn mondhoek.
'Ok, aghonderd gulle' zei hij.

It Giet Oan

'Wie danken dat wie saterdag de allerierste sijn' aldus Jacob Eistra, ijsmeester van ijsclub Jouwveen Noord, gisteren in 'De Wereld Draait Helemaal Door'. Even denk ik in een programma gevallen te zijn over het aanstaande WK te Zuid Afrika, een onderwerp dat mij baje veel interesseert. Maar het is geen Zuidafrikaan, het is de ijsmeester van een van de clubs die een dezer dagen de aller, aller, allereerste marathon van dit jaar op natuurijs mag organiseren. Een hele eer en een reden voor hem en zijn concurrerende ijsmeesters om de hele dag in Hilversum van de ene naar de andere studio te klunen.
'Wie habben' vervolgt hij 'seuven gierwoagens op die baan raiden, die dat folcontinoe nat houwden. En sneeuwval habben wie niet in Jouwfeen, dus It Giet Oan in Jouwveen'.
Heeft deze man een Berenburger te veel op? Nee, hij is bloedserieus.
'Wie danken dat wie goat wienen' onderbreekt zijn collega uit Sint Waarligtdatgat hem. Rode wangen, pruimtabak, kabeltrui, heerlijk type, hoe komt het dat de redactie van 'Hoer zoekt boer' hem nog niet heeft ontdekt?
'Wie habben noamenliek asfalt onder die aisboan liegen, en hullie oet Jouwveen habben graas. Asfalt befriest snaller dan graas. Dus It Giet Oan in Woarliegdagat. (gejoel in het publiek).

Dan gaat de telefoon. Live in de uitzending vertelt Jan Hendrik de Beaufort, student Natuurkunde te Delft dat hij zojuist gebeld is door de KNSB. De studentenijsclub te Delft mag morgen een natuurijsmarathon organiseren.
'We werken op de TU al jaren met bewerkt zoutkristalloos water, dat bevriest bij zo'n twee graden al. Dankzij nieuwe inzichten uit de ruimtevaart stoppen wij bij een temperatuur van 2723,7 graden celsius nieuwe magnesiumkryptiet kristallen in zwaar water, waardoor we het smeltpunt nog verder hebben kunnen verhogen tot 4,8 graden. Er ligt hier al twee weken een mooie ijsvloer. Dus, het giet aan in Delft, goedenavond.

Ik zapte door, de wereld draait door.

Ik ben onverslaanbaar, zoals de Titanic

Kijk ik televisie, dan gaat mijn voorkeur uit naar films of series. Ik weet altijd übersnel hoe de plot in elkaar steekt en - zeer tegen de zin in van A. - ik deel dat ook mee. Dat heet de spanning weghalen en het is dat mijn vrouw ons gezinsgeluk niet wil opbreken, anders had ze haar bank en TV allang in een ander huis geparkeerd. De serie die ik het liefst verpest heet CSI. Na vijf minuten zeg ik dan:
'Die neger met die zonnebril heeft het gedaan, hij had een relatie met het slachtoffer en wilde niet dat het uitkwam'. Vervolgens ga ik koffie drinken, de krant lezen of bloggen. Om tegen de tijd dat de serie is afgelopen terug te komen en dan vraag ik 'En?'.

A. heeft me al een aantal malen verzocht dit niet te doen. Ze zegt dat ik de spanning weghaal, maar eigenlijk kan ze het niet uitstaan dat ik altijd gelijk heb. Al schrijf ik het zelf,  ik ben erg goed in het opmerken van signalen die de regiseeur 'terloops' in het verhaal stopt. Als bijvoorbeeld een van de verdachten zegt dat hij, ten tijde van de moord, in zijn favoriete restaurant kabeljauw aan het eten was, dan weet ik dat hij de dader is. Anders zou hij, scripttechnisch, zeggen dat hij aan het eten was en werd het gerecht niet expliciet genoemd. Nu komt er een CSI-held aan en die komt er achter dat het restaurant die avond geen kabeljauw had, de verdachte in kwestie dus maar wat verzon etc. Het zijn vaak kleine signalen waar u op moet letten. Ik deel deze kennis graag, omdat ik weet dat ik hierin toch onverslaanbaar blijf, al doet u nog zo uw best.

Maar goed, ik heb A. beloofd dat ik me in zal houden en omwille van de stabiliteit in de opvoeding van mijn kinderen (en vanwege de Nederlandse alimentatiewetgeving) houd ik me in. Gisteravond keken we naar Titanic. Wijntje erbij, blokkie kaas op tafel, kindjes in pyjama op de bank met haartjes gewassen, u kent het wel. De Titanic voer weg van de kade, de rijkelui in de eerste klas met een sherry in de hand luisterend naar het orkest, de arme landverhuizers benedendeks op een rantsoen van droog brood.

Ik kon het toch weer niet laten. 'Let op A.' zei ik 'straks zinkt hij'.

15 miljoen mensen

Vandaag verdiep ik mij in het business model van ons aller Staatsloterij. Waarom? Geen idee, het is bijna kerst, de R zit in de maand, de buurvrouw is naar de kapper geweest, of om een andere reden. Het doet er niet toe, had ik niet al eerder geblogt dat je niet al te vaak 'waarom' moet zeggen? Nou dan.

Als je meedoet aan de staatsloterij verwacht je niet te winnen, je hoopt het. Je droomt ervan. De staatsloterij is een bedrijf voor mensen die inspiratie zoeken voor hun dagdromen. Een maand lang fantaseren ze over Ferrari's, nooit meer werken, plastische chirurgie, en obers in zwarte smoking die een coctail aanreiken terwijl ze naast hun privé zwembad liggen. Om vervolgens één ochtend per maand met een kater wakker te worden, dat is de ochtend na de trekking. Dan stappen ze in hun ouwe Opel, rijden met de wallen onder hun ogen naar een stinkend kantoor en ze drinken er koffie uit een automaat. Maar in de lunchpauze lopen ze naar de sigarenzaak om daar, inderdaad, een nieuw staatslot te kopen. Ze kunnen weer door met dromen, hun opiumtoevoer loopt weer door, de troosteloosheid van hun bestaan dringt niet meer tot ze door. Ze blijven hard werken, belasting betalen en het systeem in stand houden.

Heeft u zich wel eens afgevraagd waarom de Staatsloterij een overheidsbedrijf is? Toch weer een waarom vraag, maar nu een serieuze. Ik stel voor: Revolutie! We bestormen het kantoor in Den Haag en plunderen de kas en we trappen er nooit meer in. Euhh, trouwens, na oudjaar graag, ik heb een lot voor de eindejaarstrekking en ik heb er een raar gevoel op dit keer. Mischien dat ik ...

Dat ik dat niet eerder doorhad

'Wat gebeurde er dan vijf jaar geleden?' - de vraag is van iemand uit de categorie 'goede relaties'.

Ik verdeel de mensen die niet tot mijn familie maar wel tot mijn intieme kring behoren in enkele categorieen. Dat doe ik met een beproefde formule. Ik neem frequentie van het contact (f) maal diepgang van de conversaties (d) maal een factor X. Die factor X gebruik ik om ongewenste resultaten te vermijden. Neem bijvoorbeeld de postbode. Die kom ik vier keer per jaar tegen en we voeren dan een oppervlakkig gesprekje. ('Mogge postbode' - Mogge m'neer, dit is 0,05 van de te behalen maximale diepgang). Invullen van de formule levert dan f  * d  = 4 * 0,05 = 0,2.

Met deze score van 0,2 valt de postbode in de categorie zeer vage bekenden. Die krijgen van mij niet eens een kerstkaart. Voor wat betreft de postbode klopt dat prima en gebruik ik de correctiefactor X niet. Soms kom ik te hoog of te laag uit en dan is het wel handig.

De persoon die aan mij vroeg wat er dan vijf jaar geleden gebeurde viel vóór correctie met de factor X in de categorie 'redelijk goede vrienden' maar door mijn geheime berekening was hij teruggevallen tot een 'goede relatie'. Ik had hem net uitgelegd uit dat een goede gezondheid voor mij niet meer vanzelf was sinds een jaar of vijf. Ik moet sinds een jaar of vijf letten op voeding en alcohol, sporten om me fit te voelen en mijn gemoed? Ach, leest u mijn blog maar. En inderdaad, allemaal sinds een jaar of vijf....

Ik dacht er een paar seconden over na en opeens realiseerde ik me: vijf jaar geleden ben ik gesteriliseerd. Vijf jaar geleden heeft een gewetenloze uroloog mijn mogelijkheden om nog meer nageslacht te verwekken om zeep geholpen. Wat doet een mannenlichaam als er geen halflevende wezentjes meer in rondzwemmen? Wat doet een mannengeest als het weet dat het verder geen nageslacht meer kan voortbrengen? Ik ben daar vijf jaar geleden veel te lichtzinnig mee omgesprongen. Het kan niet anders of de ommekeer in mijn leven heeft daar mee te maken.

Binnenkort komt u mij tegen, we voeren een goed, diepzinnig gesprek. We lachen wat, drinken een glas en zijn het heerlijk met elkaar eens over alles. Zowel uw als mijn factor X stijgt en we vallen in elkaars categorie 'allerbeste, meest dierbare vrienden' (uitslag 10 en hoger in de formule).  Maar nog even geduld, eerst deze operatie.

Indianenverhalen

'Er was hier eens een man en die wilde de geesten van de voorvaderen om werk vragen' - aan het woord is Yashan, officieuze indiaan van de Lakota stam, die op een gekraakt weiland woont. Ik vind een gekraakt weiland niet echt, als je iets kraakt dan moet het ook echt kraken en niet zompen of soppen. Ik was nog nooit in een gekraakt weiland en vraag me af of er ook anti-kraak weilanden zijn. Ik denk van niet. We zitten in een van dekens en takken gemaakte hut. In open vuur verwarmde basaltstenen verhitten ons tot het zweet in een stroompje in onze bilnaden loopt. Heerlijk.

'Die man was al een tijd werkloos. Hij had een bijscholingscursus gedaan, maar nog geen werk. Hij solliciteerde zich rot, nog geen werk. Zijn spaarcentjes raakten op en hij had een gezin en kwam naar de zweethut. Hij vroeg de geesten van de voorvaderen om 'werk'. Toen hij na de ceremonie thuiskwam bleek de waterleiding in zijn huis gesprongen. Hij belde me op en zei dat hij voorlopig genoeg werk had om de schade te herstellen. Wees dus concreet en specifiek in je wensen'

Goed advies van Yashan, die ooit geboren zal zijn als Willem of Jan. Tien jaar geleden deden we met dezelfde groep eenzelfde ceremonie, destijds begeleid door ene Arend, die later gewoon Arie bleek te heten. Het is een goed gezelschap, wat dikker dan destijds, en wat wijzer. Ondanks het advies van Yashan worden onze 'gebeden' steeds wat vager, maar ook persoonlijker. Er is genoeg om bij stil te staan, maar niet in dit blog.

Ik wil vragen of het Nederlands Elftal dzez zomer het WK mag winnen, dat is lekker concreet en specifiek, maar het past niet bij de sfeer van de avond, die pas diep in de nacht na goede gesprekken en veel bier eindigde. Het niveau van de gesprekken daalde, de stemming daarentegen niet. Dat zal nooit veranderen, ik denk ook over tien jaar niet. Mannen bedankt. How!

Fantaseren

Zomaar erop los fantaseren en een beetje dagdromen in de file of achter je PC is voor amateurs. Profi's zetten hun creativiteit gericht in.

Vandaag fantaseer ik over de nieuwe Ikea. Of de nieuwe Google. Zoals de oprichters van Ikea en Google zel fook deden, maar dan twintig of dertig jaar geleden. Ik denk niet dat ze spijt hebben van hun dromen en dat ze er ook actie op genomen hebben. Ik geeft direct toe dat het mij in materiele zin van den vleze gaat de laatste jaren (dit jaar uitgezonderd) maar ik zou graag een tycoon zoals de oprichters van deze mooie bedrijven willen zijn. Zaak is om goed te voorspellen waar iedereen zich over twintig jaar mee bezig houdt. Je moet niet proberen de goudmijn te vinden, pikhouwelen en zandzeven verkopen is slimmer.

Over twintig jaar... neem je op je vrije dag een pilletje, die brengt je in dromenland en een uur later word je wakker met het gevoel dat je:
- zojuist de beste sex van je leven hebt gehad
- je de hele wereld aankan
- iedereen op de wereld jou aardig vindt en jij iedereen op de hele wereld aardig vindt.

Mijn Utopia bevalt me wel. Helaas heb ik geen verstand van drugs. Ik surf naar http://www.binckbank.nl/ en koop een mandje aandelen Glaxo, Pfizer en Bayer. Volgt u mij maar, anders moet u over twintig jaar zeggen 'had ik toen maar ...'

De zwarte auto.

Als ik Hilversum binnenstuur over de Diependaalselaan rijdt voor mij een zwarte auto met zwarte vlaggetjes boven de koplampen. Stapvoets volg ik hem van stoplicht naar stoplicht. Moet ik mijn pet afnemen? Ik draag geen pet. Toch heb ik het gevoel dat ik me, hoewel ik anoniem in mijn auto zit, respectvol moet gedragen. Moet ik de radio zachter zetten? Mag ik lachen om de flauwe grappen op radio Veronica? Mag ik me opwinden over de bullshit van een zelfvoldane bankier op BNR Nieuwsradio. (In tegenstelling tot onze concurrenten beloven wij geen rendement, wij leveren het ... braak...). Ik heb een beetje last van wat ik noem, plaatsvervangend verdriet. In de auto ligt een kist. Is hij gevuld? Of gaan ze iemand halen? Ik weet het niet, maar ergens in Hilversum is iemand doodgegaan. Dat is niet raar, Hilversum flirt al jaren met de 100.000 inwoners grens en als iedereen zo fokt zoals bij ons in de buurt, moeten er ook mensen afvallen. Natuurlijk verloop, inderdaad, anders hadden we die grens allang beslecht.

Ik denk aan de doden die ik gekend heb. De begrafenissen. De meest indrukwekkende was die van U. die nog geen dertig jaar is geworden. U. was zo lang als ik haar kende op zoek naar de ware Jacob. Ze was uitbundig, danste op tafels in kroegen en huilde al als Bambi op TV kwam. Ze leefde nogal intens, gehaast en heftig. Misschien dat ze daarom haar veiligheidsgordel niet omhad toen ze met 80 per uur de berm inreed na een te korte nachtrust bij haar nieuwste vlam.

Vrolijk wordt je er niet van, achter zo'n kraaienkar aansturen. Gelukkig slaat hij al snel rechtsaf, richting Zorgvlied, waar B. ligt, ook al te jong gestorven en die een schattige tweeling achterliet, hoe zou het nu met die jongens zijn?

Kunnen ze die auto's niet gewoon een beetje buiten beeld houden als ik in de buurt ben?

'Ik zie de zee'

Mijn werk als slecht betaald ondernemer brengt me nog eens ergens. Hedenmorgen (ik schrijf mijn stukjes des avonds) was ik in Zierikzee. Na enthousiast alle ins en de outs inzake broodbakken en de daartoe aangewende grondstoffen aangehoord te hebben (wist u dat het Panda broodje al een lange geschiedenis kent en wist u dat bijna alle brood in Nederland van slechts een handvol aanbieders afkomt?) toog ik huiswaarts, niet nadat ik in het cenrum van Zierikzee even de benen strekte. Het regende, de winkels waren of gesloten of leeg, zelfs de parkeerplekken waren verlaten. Dat laatste is natuurlijk niet verwonderlijk, Zierikzee is klein en stel, je woont in Zierikzee Zuid, dan pak je gewoon de fiets, zeker op een dinsdagochtend.

Ik liep een blokje om en overwoog de aanschaf van een kilo'tje mosselen. De visboer was dicht. Ik overwoog om een kop koffie te drinken in het cafe in de haven, misschien zou een oude Zeeman mij aanspreken en een mooi verhaal vertellen over een vergeten scheepsramp: cafe dicht. Ik besloot mijn welverdiende pauze in mijn auto door te brengen en eens lekker weg te dromen met zicht op de haven van Zierikzee. De haven was gelukkig niet dicht en ik kreeg een idee. Creativiteit komt op vreemde momenten, meestal als alle prikkelingen weg zijn en de onbelaste geest vrijuit kan bewegen.

Mijn idee is een prijsvraag: de winnaar ontvangt een gesigneerd exemplaar van 'Misdaad in het kort' met daarin een verhaal van mij. Waar komt de naam Zierikzee vandaan?

a - Zierik is Zeeuws voor mosselgat, Zierikzee de plaats aan de zee waar de mosselen vandaan komen.
b - De plaats is ooit gesticht op een plek vanwaar je de Zee kon zien en de eerste bewoner zei: 'Ik zie de zee' en dat is later verbasterd tot Zierikzee.
c - Zierik was een Hongaar die zich daar vestigde, de Ee de plaatselijke rivier.
d - geen van allen, maar wel ...

Vraag nooit waarom.

Het regent en dus brengt mijn vrouw onze dochters naar ballet (anders worden ze nat namenlijk) en dus mag ik ze halen, want zij zit al aan de wijn en ze is fervent voorstander van het zero-tolerance beleid aangaande alcohol en verkeer en bovendien heb ik de hele dag nog niets gedaan. Dat klopt, als je vergeet dat ik om zeven uur opstond, om half negen mijn eerste belangrijke vergadering had en om half zes mijn laatste en dat mijn telefoon de hele dag aan mijn oor geplakt zat. Als je dat vergeet, ja dan had ik nog niets gedaan.

De balletschool is gevestigd in een kelder, vraag me niet waarom want dat doe ik ook niet. Het is uit Amerikaans onderzoek gebleken dat hoe vaker je het woord 'waarom' gebruikt, deste ongelukkiger je wordt. Ik kan het artikel nu even niet terugvinden, googelt u zelf even. De les is afgelopen en ik zit in de kleedkamer van die kelder te wachten op onze dochters en drie buurmeisjes, die ik ook thuis moet brengen. Hun moeders zitten met mijn vrouw aan de wijn en hebben daar geen tijd voor.

Enkele andere vrouwen zitten met mij in die kleedkamer. Ze zijn jong, of word ik oud? We kletsen gezellig in afwachting van onze meiden. De vrouwen lopen op blote voeten, ik vraag me niet af waarom. Ze doen hun jassen uit, ik vraag me niet af waarom. Ik leg uit dat het Jezusverhaal over 100 jaar dezelfde waarde heeft als het huidige Sinterklaasverhaal. Geen eenvoudig onderwerp, maar ik wil graag erudiet overkomen, het zijn leuke vrouwen. Ze hangen aan mijn lippen. Ik praat rustig door, ze zeggen niets terug, ze kijken me aan. Dan trekt een van de vrouwen haar trui over haar hoofd uit en staat in BH voor me. Een ander knoopt haar gulp open. Ik wist niet dat dit verhaal dit effect had op vrouwen en dan gaat de deur van de kleedkamer open. Mijn dochter, met jas en schoenen aan, roept: 'Pap, waar blijf je nou? We zijn allang klaar in de kleedkamer hiernaast'.

Pas dan vallen mij de balletpakjes aan de kledinghaken op. Dat zijn geen kindermaten.
'Nou, ik ga maar eens' zeg ik. 'Pfft, wat is het hier warm'
'Blijf gerust nog even' zegt de jongste. 'Het werd net gezellig'.

De goedheiligman

Wij liegen niet tegen onze kinderen. Dat vinden we pedagogisch niet ok en die mening baseren wij op de boekjes van Daphne Deckers en op het vegeelde exemplaar van Dr. Spock. Wij stellen daarentegen goede vragen aan onze kinderen, om hun nieuwsgiergheid aan te wakkeren en hun tot zelfstandig denkende volwassenen op te voeden. Zijn ze straks eenmaal zo ver, dan moeten ze het zelf verder maar uitzoeken, maar zo ver is het nog niet. Eerst vieren we Sinterklaas. Onze jongste is acht en is een van de laatste van haar leeftijdgenoten die nog 'gelooft'. Praktisch gezien erg lastig, maar mijn gevoel zegt dat het niet verstandig is om haar te vertellen dat papa en mama, meestal overigens mama, de kado'tjes koopt en dat de Sint een man met een baard is. Ik probeer de verstandige manier.
'Hij moet wel erg veel kado'tjes op één avond afleveren he?' vraag ik.
'Ja, maar hij heeft ook veel hulpsinten'.
'Hoe past zwarte Piet eigenlijk door de schoorsteen? En hoe zit dat als je geen open haard hebt, zoals sommige mensen die niet in het Gooi wonen?'
'Pap, Sinterklaas heeft een loper voor alle sloten'
'En dat paard, zou dat niet van het dak afvallen?'
'Pap, het is een superpaard, hij heet Amerigo en kan alles'

Tegen deze redenaties kan ik niet op, onze jongste gelooft als een ouderling die op zijn sterfbed ligt. Er zit niets anders op, ik sta op van mijn luie stoel bij de brandende (!) open haard, haal drie zware zakken van zolder en stap de ellendige regen in. Net als ik op de deurbel wil drukken stap ik ik op een kinderfiets en val tegen de voordeur aan. Onze jongste rent naar me toe.
'Pap' gilt ze 'heb je de Sint gezien? Moet je kijken, al die kadeautjes, maar wat is er met je broek?'. Ze wijst op de scheur en het vuil.

'Ik zag zwarte piet, ik dacht dat het een inbreker was en heb hem achterna gezeten. Maar de Sint kwam eraan en die sloeg me zo met die klotenstaf voor me bakkes, die kutheilige!'

De beperkte communicatieve eigenschappen van een tandarts

In de straat woont mijn tandarts. Altijd handig zo'n man in de buurt. In tegenstelling tot mijn kinderen vind ik hem een vriendelijke kerel. Vorig jaar gaf hij me een wortelkanaalbehandeling. Hij plaatste een wijde trechter in mijn mond met onderin een gaatje waar de te behandelen tand doorheen stak.
'Zo' vroeg hij vervolgens. 'Gisteravond Pauw en Witteman gezien? Wat vind jij nou van die hele toestand?'
'Urgh, bmlw' antwoordde ik, maar zelfs dat hoorde hij niet, want het pompje dat mijn speeksel wegzoog sloeg aan.
'Aha' zei hij 'ja, ja, dat is een heel nieuw standpunt, interessant hoor. Ik zal je zeggen wat ik er van vind'. Er volgde een monoloog van een kwartier, de inhoud ben ik even kwijt.

Vandaag rijd ik langs zijn huis en ik zie hem in de middenberm staan in zijn tandartswitte pak. Hij laat zijn hond uit, een braaf beest met zulke lange oren dat het wel iets van een konijn wegheeft. Ik stop.
'Laat dat beest eens fatsoenlijk uit' zeg ik 'drie keer per dag naar het bos, ja!. En waar nu jouw hond poept spelen straks mijn kinderen'.
Hij kijkt me even aan en roept zijn hond. 'Tarzan, Kill!' roept hij en hij wijst me aan. Tarzan spreidt zijn poten en doet een plas.
'Hij luistert slecht' merk ik op.
'Ik zal hem eens een wortelkanaalbehandeling geven' zegt de tandarts 'dat wil nog wel eens helpen'.

Ik ben nu vogelvrij

De wereld heeft mij failliet verklaard

Het is een geschenk van God en niet van de maatschappij

Het is een geschenk van God en dit is wat hij zei:

Je moet weer werken

Je moet weer zingen

Je moet weer lachen

Je moet weer spelen

Je moet weer geven

En beleven

Je moet weer stralen

De weg is vrij

De weg is open

De weg is mateloos van mij
Zonder bagage

Kan ik weer lopen

Want ik ben nu vogelvrij

Ramses Shaffy

De werelden van de zakenman en die van een artiest verschillen veel. Een zakenman is koel, weet zich te beheersen, haalt geen rare fratsen uit en gaat op tijd naar bed. Een artiest is het tegenovergestelde. Ramses Shaffy bijvoorbeeld, als hij zakenman was geweest dan was hij geheid snel failliet gegaan. Gisteravond laat (na twaalf uur!) keek ik met een sapje op de bank naar zijn documentaire. Ik zie dat hij inderdaad persoonlijk failliet is geweest en er uit blijdschap een lied over schreef. Ik dronk mijn tomatensapje, want ik had net gesport. Vindt u mij verstandig? Ik wel. Ik hoorde ook dat Ramses in de jaren zestig met een vriend naar Italie is gegaan om daar acteur te worden. Waarom Italie? Hij was met die vriend naar een film van Fellini geweest en ook naar een film van 'een of andere Duitser'. De film van Fellini vonden ze beter en dus werd het Rome. Bovendien was het daar in het algemeen beter weer dan in Berlijn.

'Of het dan geen probleem was dat hij en zijn vriend beiden geen Italiaans spraken' vroeg de interviewer. Goede vraag vond ik dat, ik nam nog een hapje van mijn low-fat cracker en schonk nog een glas tomatensap in. Het antwoord verbaasde mij. 'Nee, dat was geen probleem, want we hadden toch geen werk gevonden'. Ik verslikte me. Stel je bent zakenman en je verkoopt betonnen boten. En dan komt er iemand en die vraagt of het geen probleem is dat een boot van beton zinkt en je antwoordt: 'Nee, want ik verkoop er toch geen een'.

Om je van zakenman te transformeren tot scheppend artiest is meer nodig dan discipline en talent. Je moet er naar leven, anders denk je verkeerd. Ik moet meer als Ramses zijn. Ik trek een fles wijn open en maak A. wakker.
'Wat is er?' vraagt ze slaperig.
'Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder' zing ik en ik zet de fles aan mijn mond.
'ga nou maar slapen' zegt ze 'morgen moet je weer vroeg op en van wijn krijg je maagklachten'.

Dit hebben trouwens de meeste Arabieren met elkaar gemeen, die valsche kijkers.

Ik blader weer eens in de dagboeken van de broer van mijn Oma, gescand door neef Jan. Hij vondt ze op zolder na het overlijden van zijn moeder.

Oom Louis was onderwijzer en zijn handschrift is keurig. Is het alleen daarom leuk om te lezen? Nee, dagboeken van een man uit 1914, op een boot op weg naar Indie, dat is een heerlijk inkijkje in vergane tijden. Zou hij geweten hebben dat hij een kleine 100 jaar later nog gelezen zou worden? Dan had hij vast minder geschreven over het weer en meer passages als deze opgenomen:

'In het schilderachtige Port-Saïd met zijn breede, meest beplante straten, zijn mooie drukke kade, zijn prachtige moskeeën; maar van den anderen kant ook in het vuile Port-Saïd. Men behoeft slechts een blik te slaan in het interieur der kleine winkels en kroegen der achterbuurten. Men ziet er Arabieren, aan den Opium verslaafd, vuile menschen met ingevallen wangen en diep-in-de-kassen-weggedoken oogen en met hun valschen blik. Dit hebben trouwens de meeste Arabieren met elkaar gemeen, die valsche kijkers. Sjacheraars, woekeraars, leegloopers en bandieten, ……. Men vindt ze in Port-Said in overvloed. Even een klein staaltje: In P.-S. is ook een tram, een paardentram. Een jongen hing er zich aan. De conducteur, natuurlijk een Arabier, zou hem niet, zoals bij ons er af duwen of een oorvijg geven, maar hij spuwde hem vlakweg in ’t gezicht. Dat is zoo de gewoonte. Als men tegen iemand iets heeft, dan spuwt men hem in zijn facie, als teken van de grootste minachting.'

Geert Wilders zou trots op hem zijn geweest. En die oorvijg voor zwartrijders, kan die terugkomen?

Dit stukje was zoo in ene korte tijdspanne geschreeven, daar ik vrijelijk kon copieren uit den brieven van Oom Louis. Zoeken naar een plaatje eener Egyptische paardentram nam meer tijd en gelukte niet. Deeze annoncering uit het Rotterdamsche Handelsblad uit 1920 is er voor in den plaats gekoomen.

Brief aan de ambassadeur van Turkije in Nederland, de heer Selahattin Alpar

Waarde heer Selahattin Alpar,

Het schijnt dat uw land worstelt met de vraag of Geert Wilders, tot schaamte van velen een populair politicus in Nederland, toegelaten mag worden in uw land als lid van een politieke delegatie. Ik zeg: doen, maar pas nadat u het goede voorbeeld aan hem hebt gegeven. U doet dit als volgt:

1 - U organiseert een democratisch referendum, met als centrale vraag: Moeten alle symbolen van de christelijke kerk, zoals kruizen en/of beeltenissen van Jezus, uit het openbare straatbeeld van Turkije verdwijnen. Wilt u als overheid dit referendum niet zelf organsieren? Er is vast wel een of andere malle partij die dit wil regelen voor u. Of lopen dit soort lui alleen in Zwitserland en Nederland rond?
2 - Met de juiste stemmingmakerij wordt het voorstel aangenomen. Laat de campagne herrineren aan de inquisitie, aan Amerikaanse pedo-priesters, aan polio-vaccinatie weigerende zwartekousenkerken, of laat een foto zien van de Paus, dan ziet elke Turk aan zijn gezicht dat hij onbetrouwbaar is want hij draagt geen snor en heeft geen zwarte krullen. Me dunkt dat er voedingsbodem is in uw land.
3 - U ontvangt de heer Wilders, maar weigert de leden van Christen Democratisch Appel en de Christenunie. Stel dat ze naambordjes dragen als ze te Ankara confereren en daar staan dan hun partijnamen op, dat is dat dus bij referendum verboden. Geert zal uw land dus in zijn eentje bezoeken. We raden u aan hem naar Bodrum te sturen, parkeer hem naast een zwembad, laat hem rustig wat fruitcocktails drinken (mag alcohol in uw land?) en houd de pers een weekje uit zijn buurt. Vakantie, daar is uw land goed in en Geert is er aan toe.

Ik weet wat u gaat zeggen, uw land kent een strikte scheiding tussen staat en kerk, u kunt zich hier niet in mengen. Niet zo schijnheilig, ik heb even gegoogeld, zo vriendelijk schijnt u niet te zijn voor de Christenen. Ik vraag u om voor deze keer even uw best te doen. 

Een foto van de Syrisch Orthodoxe kerk te Midyat, Turkije. Het bos dat deze kerkbezat is al in beslag genomen door de Turkse overheid, maar ziet u het kruis? Het staat in het uitzicht van die fraaie minaret! Stem het weg! Leve de polarisatie!

Maatschappelijk Verantwoorde Maatschappij

Tijdens het MVO (Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen) ontbijt van Net4Kids deel ik mijn ervaringen. Ik ga staan, tik met een mes op mijn glas en het wordt stil.

'Vrienden mede-ondernemers, ik heb geen ervaring met MVO.'
Ik proef enige teleurstelling in de zaal, als ik tenminste de signalen juist interpreteer. De laatste tijd ben ik niet zo zeker meer of ik signalen juist interpreteer of niet. Zeker non-verbale signalen van koele zakenmannen. Maar ik dwaal af.
'Een vriend van mij gelukkig wel' ga ik verder. 'Er was een bedrijf in de bouwwereld en dat ging naar Nepal om daar weeshuizen voor, u raadt het al, Nepaleze wezen te bouwen. Tien dagen lang stonden directeur en metselaar zij aan zij. Emotioneel werd tijdens de laatste avond geconcludeerd dat het een fantastische ervaring was geweest, het bedrijf had zich van zijn allerbeste kant laten zien en iets gegeven aan mensen die het zwaar hadden. Vriendschappen voor het leven werden gesmeedt, ook met de mensen daar. En guess what, het bedrijf draait sinds dat project als nooit tevoren. Snel, efficient en met hoge winst bouwt men de hele omgeving vol met prachtige gebouwen.'
Naast mij geeuwt een man, volgens mij is dat een vrij duidelijk signaal. Ik besluit wat meer pit in mijn verhaal te gooien.
'En nu over die vriend van mij. Die werkte daar niet, maar die was ook aannemer in hetzelfde dorp als waar het bedrijf gevestigd was. Nou ja, aannemer, hij was meer een soort klusjesman. Hij was daarin niet heel succesvol, want hij mistte een hand, wat voor een klusjesman gewoon onhandig is. Door het nieuwe élan van de grote concurrent uit het dorp ging mijn vriend failliet en geen bedrijf wilde hem vervolgens aannemen. Hij was weduwnaar en had een zwaar gehandicapte dochter die hij door zijn geldgebrek niet meer naar de school in de stad kon sturen. En hij moest zijn huis uit, want hij kon de huur niet meer betalen. Toen pleegde hij zelfmoord, maar pas nadat hij zijn dochter op het vliegtuig naar Nepal had gezet.'

Op zoek naar een boek.

Je wordt overspoeld met zelfhulpboeken. Carriere, gezondheid, levensgeluk of het vinden van een partner,  anno 2009 doe je dat soort dingen met een boek. Zelf heb ik ook ambities en dus ga ik op bezoek bij mijn vaste boekwinkel, Voorhoeve te Hilversum.

'Ahum' zeg ik tegen een verkoper. Boekhandelarij Voorhoeve pretendeert verkopers in dienst te hebben die meer kunnen dan een kassa aanslaan of in de computer controleren of een boek op voorraad is. Ik ben benieuwd.
'U wenst?' zegt de verkoper met een brede glimlach. Klasse, deze verkoper. Of zou hij weten dat ik wel eens een borrel drink in Societeit de Unie aan de 's-Granevlandse weg te Hilversum en dat zijn baas, de heer Voorhoeve, daar ook wel eens komt? Het zou mij niets verbazen, slijmballen vind je overal.

'Ik wens een zelfhulpboek' vraag ik hem. 'Heeft u die?'
'Jazeker' antwoordt de slijmbal. 'derde gang links. Had u iets speciaals in gedachten?'
Ik had iets heel speciaals in gedachten, maar ik laat me niet afleiden door hem.
'Iets waarin staat hoe je de Nobelprijs kan winnen' leg ik uit. 'op Google kom ik er niet achter hoe dat moet, toen realiseerde ik me dat nog niet alle boeken gescand zijn door Google, dus dacht ik: ik loop eens bij u binnen.'
'Kijkt u gerust even rond' zegt de verkoper. Zijn glimlach is verdwenen en hij wil weglopen. Ik grijp hem bij zijn stropdas die ik strak om zijn nek trek. Zijn hoofd loopt rood aan, schreeuwen om hulp lukt hem niet en zou ook zinloos zijn, de derde gang links is ver weg van de kassa waar de enige andere verkoper staat.
'Dacht jij, min mannetje' vraag ik hem 'Dacht jij dat Obama en Al Gore hun Nobelprijs hebben gewonnen zonder hulp van een boek?'
Ik geef hem een knietje en vervolgens een stomp in de maag.
'En nu heel goed luisteren vriend' besluit ik 'Jij loopt nu naar het magazijn, haalt het boek 'hoe win ik een Nobelprijs' te voorschijn en verkoopt het me. Zo nee, dan kom ik morgen terug met de politie, begrepen?'

Even denk ik dat het werkt, de verkoper loopt, krom nog van de pijn, naar achteren. Maar dan, een agent in de winkel. 'Meneer, wilt u even rustig met mij meekomen?'

Zie je wel, het is een complot. Het boek bestaat, maar niemand mag het weten.

Een klein college Pedagogiek (voor beginners)

Soms duurt het even voor je tot het ware inzicht komt. Leren is afleren. Iets ondervinden is leerzamer dan kennis tot je nemen. Heeft u nog meer tijd dan kan ik u nog meer dooddoeners voorschotelen, maar ik onderschat u niet. U wilt van dit blog wat leren en dan kan ik maar beter een situatie'tje schetsen in plaats van cliché's presenteren.

Huiswerk Frans, mij wordt gevraagd te overhoren. Als ik niet uitkijk verwordt overhoren tot leren en dat is toch echt wat anders. Zoonlief wordt geacht de stof tot zich te nemen en dan mag hij mij gerust inzetten ter controle. Meer niet, ikke is niet gek.

'Maintenant betekent?' vraag ik.
'Die hoeven we niet' antwoordt hij.
'Jawel' zeg ik 'hij staat gewoon in sjapietre trwa'
'Ik bedoel: dat vragen ze niet' antwoordt hij.
'Je bedoelt: ik heb het niet geleerd' zeg ik.
'Ja dat bedoel ik' zegt hij.

Ik vraag hem hoe vaak ik gezegd heb dat leren een kwestie is van vaak doen, van foutjes eruit halen, van tijd erin stoppen. Hij antwoordt eerlijk dat ik dat vaak heb gezegd.
'Waarom heb je dat dan niet gedaan?' vraag ik en hij antwoord met het enige goede antwoord van de avond:
'Pap, ik heb eigenlijk geen idee'. Ik zeg dat ik het ook niet weet, er zit niets anders op dan een uurtje stampen en hopen op een zes min.

'Hoe deed jij dat vroeger?' vraagt hij nog.
'Stil, het journaal begint' antwoord ik.

Vandaag in de spotlights: Mario Been

Het leven van een zakenman valt niet mee. Om een goed gesprek met een klant te voeren moet je verstand van voetbal hebben. Ik ken iemand en die was het daar niet mee eens. Hij zei, 'als ik met een klant wil praten dan doe ik dat gewoon. Praatje pot over voetbal om het ijs te breken, daar geloof ik niet in. ' Het liep slecht met hem af. Hij is pas voor de derde keer failliet verklaard en zwerft nu door de straten van een provinciestadje in het Noorden. Uit cafe's jat hij bierviltjes en daar schrijft hij krabbeltjes op. Ik vond er ooit een in een prullenbak. Er stond: Mooiste clublied: 'onze club gaat nooit verloren' van Espee A-er Teejaa, oftewel Sparta. Zo probeert hij zijn kennis in te halen. Te laat vrees ik.

Ik zit dus noodgedwongen elke zondagavond met mijn zoon (zie vorige blog, hij wil zakenman worden, ik moet hem er dus wel bij betrekken) op de bank naar Studio Sport te kijken. Dat doe ik al sinds de brugklas, had ik het niet gedaan was ik nu ambtenaar tweede klasse bij de Kamer van Koophandel geweest ofzo.

Afgelopen zondag hield ik dus mijn vakliteratuur weer eens bij en ik zag een interview met Mario Been. Hij zei dat voetballers die voor de poen naar Feyenoord komen beter naar een andere club kunnen uitzien. Koude rillingen, echt waar. Lees maar na. Mario's wieg stond in de schaduw van de Rotterdamse Kuip, dat maakt het extra heroisch.

Na het vertrek van alle sponsors in deze crisistijden heeft Mario een nieuw wapen gevonden in de harde concurrentiestrijd om voetbaltalent: Clubliefde. Briljant! Hoe kom je erop? Als PSV en AJAX bij willen blijven moeten ze met slimme listen komen of hun budgetten ruim naar boven bijstellen. Die dekselse Been, Feyenoord zou volgend jaar wel eens kampioen kunnen worden. Morgen moet ik naar een klant in de haven van Rotjeknor, ik zal hem van harte feliciteren met zijn geniale trainer.

Toen ik weer ging lezen

‘Dit MOET je lezen’ zei A., en ik pakte het boek aan.


‘Komt een vrouw bij de dokter’ las ik hardop voor ‘dat klinkt als een moppentrommel van Max Tailleur. En Kluun, is dat een Zweedse puntdichter?’

Ik was geen boekenlezer, ik kreeg jeuk van het woord literatuur en sprak het uit met lange U. Mijn eindlijst op de HAVO bestond uit de dunst toegestane boeken, mijn lerares Nederlands had lang vet haar en droeg bruine slobbertruien. De enige kunstvormen waar ik me voor interesseerden waren muziek, liefst harde en uiteraard films. Die Hard bijvoorbeeld, gave film, vooral die scene waarin Bruce Willis een dooie terrorist met de lift naar de vijandige verdieping stuurt nadat hij op zijn buik in bloed de tekst ‘Hohohoo, now i have a machinegun’ had gekalkt. Mooie vrouwen die in bikini naast het zwembad liggen, is dat kunst? Zo ja, dan moet ik dat ook meerekenen. Maar boeken?

‘Ik ga niet op vakantie als een wurmpje naar die kleine lettertjes van zo’n Zweedse kunstjongen staren.’ zei ik tegen haar. Ze las een scene voor, Stijn op Ibiza. Goede scene overigens.

Ik ging het lezen, we waren op luiervakantie. We lagen naast het zwembad en onze kinderen logeerden bij Oma. Je kan niet de hele dag alleen maar, dus ik las het boek. Kluun was geen wereldvreemde Zweed, maar een vent van deze tijd. Hij zou een vriend van me kunnen zijn geweest. Hoewel, een vriend, nee, niet dus, hij was een klootzak, een eikel, Jezus man, dat kan je niet maken. Ik las door, zelfs toen de mooiste vrouw aan het zwembad topless ging keek ik niet op. Ik las door, ik lachte en jankte, soms in hetzelfde hoofdstuk. Toen ik het uit had was ik verbaasd. Verbaasd dat een boek dat met me kon doen, verbaasd dat een man zichzelf zo durfde te laten zien en verbaasd dat een verhaal zo goed verteld kon worden dat het geen klank of beeld nodig had.

Een verhaal vertellen is de oervorm van alle kunst, uitgevonden door Neanderthalers bij het kampvuur. Misschien vertelde een van de mannen over zijn vrouw die dood was gegaan. Niet aan kanker, dat woord kende ze toen nog niet, maar na een ontmoeting met een mammoet ofzo. En een andere man, handig met gekleurde aarde, maakte er grottekeningen van. Heel veel ingewikkelder hoef je het niet te maken. Heel veel ingewikkelder heeft Kluun het niet gemaakt, hij heeft zijn verhaal verteld en geen leraar Nederlands die er het etiket Literatuur op wil plakken. Gelukkig maar, want het moet wel gelezen worden.

De kamer

De geneugten van de Kamer van Koophandel zijn te onbekend en ik help ze graag. Ik heb warme gevoelens bij de kamer. Neem alleen de naam al, Kamer van Koophandel. Een kamer, dan denk ik aan de gezelligheid van een woonkamer of aan de intimiteit van een slaapkamer. Een kamer is een postief woord, net als het woord koophandel. Er zijn verschillende soorten handel, foute handel is het verhandelen van gestolen waar, zwarte handel is handel zonder belasting, en er is het hoogste: koophandel. Schone, zuivere handel, koper en verkoper zijn beiden blij met de transactie, het geld wordt netjes binnen de gestelde termijnen overgemaakt, dat soort handel. En daar dan de kamer van, heerlijk. Fijn. Warm.

En ze doen goed werk. Wil je weten met wie je zaken doet? Aardige mensen van de kamer van koophandel hebben het al voor je uitgezocht. Een braderie organiseren samen met de andere winkels in je winkelcentrum? De mannen en vrouwen van de kamer zijn erbij. Sterker nog, ze organiseren het. Moeite je boekhouding elke maand op tijd af te hebben? Hoe werkt een arbeidsovereenkomst? De kamer organiseert cursussen, goed, goedkoop en met een glimlach.

Er zijn mensen die het werk van de kamer niet waarderen en de contributie niet willen betalen. 'Ik heb er niet om gevraagd, dus ik doe niet mee' zo redeneren ze. Gelooft u me niet? Ze zijn er, kijk zelf maar. Ik zelf vind het ongelooflijk, als iedereen zo zou denken zou er in Nederland nooit iets van de grond komen.

Ik denk er over een nieuwe blog te beginnen (de headhunterij trekt nog steeds niet aan) genaamd nameandshamedewanbetalersvandekamer.blogspot.com. Ik twijfel nog, wie duwt me over de streep?

Top vijf verhalen die verteld moeten worden

Als echte marketeer kondigde Dirk Scheringa deze week de verschijning van zijn boek al aan, ruim twee maanden voordat het verschijnt. Ik voorspel dat het boek waarin hij zijn geheimen uit de doeken doet een bestseller gaat worden en Dirk met succes het lezingen circuit in kan duiken. De inside information die hij te bieden heeft is hot. Zo zijn er meer mensen met een verhaal die ik graag in boekvorm zou willen zien...

5: Prinses Mabel van Oranje Nassau, a.k.a Mabel Wisse Smit

Ze verkeerde in mafia-kringen, deed het met diplomaten en trouwde een prins. Knap. Er zijn weinig boeken verschenen van insiders uit het Koninklijk huis. De enige die echt zijn mond open deed was wijlen prins Bernhard zelf, al was het gedeeltelijk postuum. In Engeland wordt het publiek beter bediend, daar schrijven lijfwachten en lakeien aan de lopende band boeken. Tijd voor een Nederlandse insider om ons te verwennen met paleisgeheimen. Mabel, klim in de pen!


4: Rene van den Berg, wonderbelegger en tennismecenas

Het gerechtshof noemde hem een oplichter, witwasser en leugenaar, maar ook een geraffineerde gentleman-fraudeur. Die tekst kan hij zo op de kaft van zijn boek zetten, mocht het ooit verschijnen. Rene nodigde geregeld wat miljonairs uit op een tennisfeestje, liet er een paar glazen witte wijn inlopen, mompelde wat over superrendementen en klopte zo tientallen miljoenen uit Gooische zakken. Rene is de rest van zijn leven failliet, dus aan de royalty’s van zijn boek zal hij weinig overhouden. Toch zullen benadeelden hem geen strobreed in de weg leggen als Rene de pen oppakt. Hoe komen ze anders ooit te weten waar hun poen is gebleven?
 
3: Peter la S., bijgenaamd vieze Peter

Begon al vroeg aan zijn criminele loopbaan en is een van de weinigen uit het kringetje Holleeder c.s. die last kreeg van, naar eigen zeggen, gewetenswroeging. Hij biechtte alles op aan justitie en geniet nu ergens op een tropisch strand van zijn status als beschermde getuige. In zijn sappige verklaringen aan Justitie vertelde hij onder andere dat hij ooit in een maand honderdduizend euro verbraste aan drank, drugs en vrouwen. Details willen we weten en de titel hebben we ook al: ‘alles wat ik niet aan de politie durfde te vertellen’. Hij moet wel opschieten want het lange leven als misdadiger schijnt zijn geheugen aan te tasten. Peter, mik op de boekenweek van 2010, anders kon het wel eens te laat zijn.

2: Charlene de Carvalho-Heineken

Alles waar het woord Heineken op staat is interessant en verkoopt, dus ook op de kaft van een boek. Ze is even mysterieus als onbenaderbaar. Toen ze op 47-jarige leeftijd erfgenaam werd van het op een na grootste bierconcern ter wereld was ze nog nooit geïnterviewd. Karel Vuursteen zei in zijn tijd als topman over haar ‘Charlene heeft wel het grootaandeelhouderschap en de invloed van haar vader overgenomen, maar zij mist de kennis, autoriteit en het gezag’. Dat laat je als beetje moderne multimiljardaire toch niet over je zeggen? Schrijf een boek, laat de wereld zien wie je bent. Alsjeblieft Charlene, doe het voor mij.

1: Volkert van der G.

Van der G. brak met een lange Nederlandse traditie: sinds Balthasar Gerards Willem van Oranje omlegde was er geen politieke moord meer gepleegd in ons land. Wat bezielde hem? Wat vindt hij van de reacties van Nederland na zijn daad? Was er een complot? Dat wordt smullen en nog eens smullen, we kunnen niet wachten op de publicatie. In 2014 komt van der G. vrij. Als hij zijn royalty’s nog op tijd binnen wil hebben kan hij maar beter vast een beginnetje maken. Staat er een PC in zijn cel?

Toch weer die drugs.

Gisteren weer een doktersbezoek, een second opinion. Toch enigzins gespannen kijk je naar al die slangen die ze in je lichaam gaan stoppen en die een voor een aan je voeteneinde uitgestald worden. Gelukkig krijg je drugs daaro, dat maakt het draaglijker.

'We gaan met een camera'tje uw lever en uw galwegen eens goed bekijken' zegt de dok, een lookalike van Andy Gracia.
'Mag ik erbij blijven?' vraagt A.
'Alleen als u ook inwendig onderzocht moet worden' zegt Andy.
'Doe maar niet' zeg ik 'niet terwijl ik slaap'. Dit schijnt een grappige opmerking te zijn, maar ik snap hem niet, stomme drugs ook.

Halerwege word ik even wakker. Het camerateam onder leiding van Jacques Cousteau is op ontdekking in mijn ingewanden. Ze schijnen met felle lampen in grotten en spelonken en ze ontdekken wieren, schelpen en vissen waar nog nooit iemand van gehoord heeft. Ik laat een boer.
'Dat komt van de zuursttofflessen' leg ik uit. 'Aan de bubbeltjes kun je zien waar en hoe diep ze zitten'
Andy drukt op een spuitje en ik slaap weer lekker door.

Een half uurtje later krijg ik mijn zoveelste college maag-darm-leverkunde.
'Nog vragen?' zegt Andy.
'Ja' zeg ik 'Waar kopen jullie je drugs?'

Gerard Joling doet me na, ik ben hip!!

Vraag me niet hoe ik het weet. Iedereen op de wereld is met een paar handdrukken van elkaar verwijderd. Dus wat is de afstand tussen mij en een willekeurige BN-er? Een handdrukje of twee, meer niet. Patty Brard, Jan Smit, Gerard Joling om maar eens een paar namen te noemen, het zit allemaal in mijn directe kennissenkring. Zo prikte ik laatstelijk een vorkje met iemand die weer een bekende is van de buurman van Gordon en die wist mij dus te vertellen dat kaal helemaal hip is, anno herfst 2009. Dat ik met mijn coupewijziging van enkele weken geleden in het kringetje rond de echte Nederlanders waar het eigenlijk om gaat in dit landje, wel wat losgemaakt heb.

Nu komt het: de echte Gerard Joling heeft mij nagedaan. Vraag me niet hoe ik het weet, dat zou lulllig zijn tegenover mijn bron en hoewel bloggers op mogen schrijven wat ze willen en god noch gebod kennen en ik dus aan geen gedragscode of regel gebonden ben, ken ik wel mijn eigen grenzen. Ik houd het dus voor me. Maar echt waar, ik zweer het, spuug tussen mijn vingers door, Gerard heeft het van mij.

'Ik ben misschien te volwassen voor mijn oude kapsel, dat was jongensachtig leuk' zegt hij in de Telegraaf. Toevallig dus letterlijk een tekst van mij, ik had het zelfs bijna op mijn blog gezet. Hoe zit dat eigenlijk met copywrites?

De terugreis uit Schiedam

Wat is het mooiste van een bezoek aan Schiedam Noord? Dat is de terugreis. Als je de torenflats achter je hebt gelaten en het beeld van beton, cement en steen van je netvlies aan het verdwijnen is, dan valt je opeens op hoe mooi de bomen zijn, hoe heerlijk het is om een grasveld te zien met daarop een koe, of een molen, al is het een molen van de firma Essent, bedoeld om stroom op te wekken.

Ook kom je tot goede gesprekken bij het verlaten van het flatpark. Dat viel me al eerder op in de Spaanse pyreneeen. Loop je omhoog tegen de bergen op, dan let je op je passen, je ademhaling en je drinken. Je gedachten focussen zich steeds meer, totdat je de top bereikt en weer terug gaat. Loop je omlaag en wordt de horizon langzaam breder, dan komt er ook in je hoofd ruimte voor nieuw licht en nieuwe ideeen. Dat is dus ook alweer een voordeel van het verlaten van Schiedam Noord, het bespaart je een rit naar de bergen.

Het goede gesprek was met mijn zoon, eerstejaars Gymnasium en dat vindt hij heel wat. En ik ook. Hij wil later rijk worden, verhalen, gedichten en muziek zijn aan hem niet besteedt. Ik moest hem drie keer vermanen om tijdens de klassieke muziek die in de bibliotheek van Schiedam Noord tijdens de pauzes werd gespeeld zijn mond te houden. Ik vond het wel aardig, maar zoiets heeft blijkbaar tijd nodig. Een jaar of dertig, minimaal.

'Wat wil je later worden?'  vroeg ik.
'Ik ga oude huizen opknappen en ze dan doorverkopen' zei hij beslist.
Ik vermoedde dat hij met een lang verhaal zou komen over architectuur, bouwkunde en de gulden snede. Eerder had hij me al een kwartier lang geinformeerd over maximum snelheid op snelwegen, trajectgemiddelden, meetcorrecties en meetafwijkingen en hoe een lasergun werkt. Waar zou zijn liefde voor architectuur opeens vandaan komen?
'Hoewel' voegt hij er aan toe. 'De winsten kunnen groot zijn, maar de risico's ook. En bij een instorting van de markt blijf je met je huizen zitten'.
'Inderdaad' antwoordde ik. 'En wat doe je dan?'  Het werd een goed gesprek, maar het ging niet over kunst.

De finale van de Piet Paaltjens schrijfwedstrijd

De prijsuitreiking van de Piet Paaltjens schrijfwedstrijd was in de vestiging Noord van de bibliotheek van Schiedam. Een betere locatie voor een literaire middag is er niet, nergens. Bij de vestiging centrum van de bibliotheek Schiedam denk ik aan een middeleeuws pand, gevestigd in een oude Jeneverstokerij, bij de vestiging Zuid fantaseer ik een bijbehorend modern gebouw in een bosrijk deel van de stad. De vestiging Noord is daarom de beste plek, het is het enige stukje laagbouw tussen torenflats van veertien verdiepingen en oneindige blokken met nieuwbouwhuizen. Het geschreven woord is de laatste kunstvorm die het zuiver van de inhoud moet hebben, uiterlijk vertoon is schrijvers en lezers vreemd. Uitstekende keuze dus.

Saskia Nolet heeft gewonnen, de eer is aan haar. Ze was de mooiste vrouw aanwezig in het zaaltje, maar ik neem aan dat de jury dat niet wist. Je hoefde geen pasfoto's in te sturen, haar verhaal is op de inhoud beoordeeld. Het niveau lag hoog, schreef juryvoorzitter Kees Schrevel in het voorwoord van het voor de gelegenheid gemaakte boekje waar alle verhalen van de twintig genomineerden in staan, waaronder dat van mij. Ik heb er nu een paar gelezen en ben het met hem eens. Met de aansporing Blijf vooral schrijven sluit hij zijn advies aan alle net-niet winnaars af. Okay Kees, zullen we doen.

Ik google wat namen van andere genomineerden en ontdek dat ze allen al jaren pendelen van kleine publicatie naar literair tijdschriftje en weer terug.  Sommigen wachten al jaren op ontdekking door een uitgever. En enkelen uit dit circuit breken door, dus er is hoop na de torenflats van Schiedam. En als je erin woont: gelukkig is er de bieb.

Oscar voor beste filmscript

'Ha, huisman'
Aan het woord is een andere vader die, net als ik, verdacht vaak bij de hekken van het schoolgebouw te zien is. Het is kredietcrisis, een tijd waarin een part-time verpleegkundige meer verdient dan een haedhunter met vijftien jaar ervaring. Eindelijk gerechtigheid, inderdaad. Mijn tijd komt nog wel, binnenkort belt er een rijk Amerikaans bedrijf met de vraag of mijn hut te koop is. 'Net nu we zo lekker draaien zeker!' zeg ik dan, maar dat moet u niet serieus nemen, dat is onderhandelingstaktiek.
'Ha huisman' antwoord ik terug.
'Druk?' vraagt hij.
'Jazeker' antwoord ik. 'Zondag is het zover. De uitreiking van de Piet Paaltjens prijs. Maar het voelt niet als druk, meer als oefening voor de later nog te winnen literaire prijzen en, uiteraard, mijn Oscar voor beste filmscript. En jij?'
'Och,' zegt hij, 'het gebruikelijke middagje met een kinderfeestje, een hockey- en een voetbaltraining, tandartsbezoek en aansluitend ortho en huiswerk overhoren. En dan moet ik nog drie wassen draaien, koken en een kado voor de juf kopen, die is morgen jarig en nog biebboeken terugbrengen.'
'Zeg hoeveel kinderen heb jij eigenlijk?' vraag ik.
'Twee, hoezo?'

Gelukkig ging de bel.

Droom zacht

Ga in een makkelijke stoel zitten. Gebruikt u een laptop? Dan niet op schoot nemen, maar op een tafel zetten, met een gemakkelijke stoel erbij. Kijk naar onderstaand plaatje. Kijk gedurende een minuut volledig geconcentreerd naar dit plaatje. Probeer u volledig te ontspannen. Uw spieren mag u af en toe even aanspannen, als u daarna maar weer volledig ontspant.

Val niet in slaap, maar probeer die toestand te bereiken die men ook wel sluimeren noemt. Niet slapend, niet echt wakker, ergens zo er tussenin, als u maar uw ogen op het plaatje gercicht houdt. U gaat het lezen, uiteraard, maar doe dit langzaam. Blijf kijken en ontspan. Houd dit drie munuten vol.

Lees de volgende tekst hardop voor.
'Ik heb 27,5 miljoen euro gewonnen'
Herhaal deze zin 17 keer. Vervolgens gaat u zich weer ontspannen. Belangrijk: blijf naar het plaatje kijken.

Herhaal dit ritueel ongeveer een uur lang. De kans is groot dat u uzelf op Neuro-linguistische wijze heeft geprogrammeerd en u daadwerkelijk overtuigt bent dat u de winnaar bent van de Staatsloterij van gisteravond. Blijf uit de buurt van anderen. Met een beetje mazzel duurt het gevoel de gehele dag. O, ja zet ook uw mobiel uit. Droom zacht.

Het aftellen is begonnen, nog 4 dagen!

'Met Jansen, goedemiddag'
' Ha meneer Jansen, u spreekt met Michiel Cobben, kent u mij?'
' ...'
'Van VPRO's de avonden waarin ik een verhaal van duizend woorden voorlas of van mijn website schrijverworden.blogspot.com of van uitgeverij Pamac'
'...'
'Pamac, dat zit in Groningen, die publiceerden een verhaal van mij in een boek. Of natuurlijk van het event zondag'
'...'
'Hoezo, wat voor event? U bent toch voorlichter bij de NS? Nu begrijp ik waarom er bij de NS meer voorlichters zijn dan treinen die op tijd rijden. Ik doel uiteraard op de uitreiking van de Piet Paaltjens schrijfwedstrijd in de bibliotheek van Schiedam deze zondag. Dat event dus, begrijpt u?'
'...'
'Ik moet het echt spellen voor u geloof ik he? Ik ben op vooronderzoek gegaan en heb het treinstation van Schiedam bestudeerd. Ik denk zelf dat er met de nodige tijdelijke voorzieningen wel wat van dit station te maken valt en daar bel ik dus niet voor. Ik bel om te vragen of u zondag gewoon wat extra treinen inzet of dat u de dubbeldeks van stal haalt.'
'...'
'Laat het denken nou maar aan mij over, dat scheelt ons allebei een hoop energie. De triple-dekker, is die al operationeel of zijn jullie nog steeds aan het vergaderen? Zo ja, stop daarmee en alle hens aan dek, Schiedam is nog maar vijf dagen weg. Iets anders, wie denkt u dat er wint? Mag ik u mijn inzending eens voorlezen? Hallo? Hallo?'

Hij heeft opgehangen, goed dat ik even gebeld heb, hij is waarschijnlijk meteen aan wat touwtjes gaan trekken. Ik ga nu de ANWB bellen, misschien kan de ring zondag beter even exclusief gereserveerd worden voor alle bezoekers.

Mijn imago is gered, op het nippertje.

De auto start niet.
'Kom, we lopen naar school' stel ik mijn kinderen voor 'beter voor het milieu en voor je eigen gezondheid, dus, uitstappen maar'.
'Niet' zegt de middelste, 'je hebt geen benzine meer. Oooh, papa'
Ze hebben me door. Eens in de zoveel tijd sta ik zonder benzine. Dat komt omdat onze straat onderaan een steile heuvel ligt, ik mijn auto op de helling parkeer en dan staat de vloeistofspiegel in de benzinetank scheef. Hilversum ligt op de Utrechtse heuvelrug, dus dan kan het voorkomen dat je niet kan starten omdat de benzine niet bij de motor kan komen. Ik stond dus niet zonder benzine, beter is om te zeggen dat ik met iets te weinig benzine stond en ik daar, na het passeren van een oude landijstong (zie plaatje boven) last van had.
'Wat is het hondje van de buren toch lief, he meiden?' vraag ik. De afleidingsmanoeuvre werkt, de benzinekwestie wordt niet meer besproken. Met een beetje mazzel zijn ze het incidentje na schooltijd vergeten. Ik moet om mijn imago denken.

Ik fiets met een vaatje vers getapte Euro Loodvrij van de pomp terug naar huis. Daar fietst D. Even overweeg ik de benzine in de struiken te gooien voordat ze mij ziet. Te laat.
'Hooi' roept ze.
'Hooi' roep ik terug.
Ze kijkt vragend naar de benzine op mijn stuur.
'Deze fiets heeft een verbrandingsmotor en in de buizen van het frame stop ik de benzine. Ik ga nu een lange tocht maken, dus ik hebt wat extra voorraad bij me' smoes ik en ze trapt erin, vrouwen hebben gelukkig in het algemeen niet zo'n technisch inzicht. Maar ze kan nu niet rondvertellen dat ik weer eens niet getankt had, mijn imago is gered, op het nippertje!