Waarom stelt A., mijn lengterecord-verkering, voor naar Maastricht te gaan? Zelf weet ik weinig tot niets van Maastricht, wel ken ik de grote karnavalskraker die alle zaate herremeniekes op vasteloavond toeteren:
'Mestreech is ene grote kafee,
Mestreech dat schuddelt op en neer,
jonk en ajt zin weer in de stroate,
alle hoezer zin verloate'.
Dit liedje leerde ik ooit van vriend R. toen we in Maastricht karnaval gingen vieren. Daar herriner ik me verder weinig van, behalve dat R.'s moeder tien eieren voor ons bakte ('voor karnaval moet je een goede bodem leggen') en dat iedereen, ondanks mijn kennis van bovenstaand lied, mij direct herkende als 'Ollandse buitenstaander.
Het wordt me duidelijk als we de binnenstad van Maastricht gaan verkennen. De letters S, A, L en E schreeuwen je tegemoet. Alle huizen zijn verlaten, Maastricht winkelt. In een modezaak, wier faam tot ver boven Eindhoven reikt, staan een paar lederen fauteuils waar de mannen van de winkelende vrouwen kunnen rusten. Naast de stoelen lectuur, waaronder de Voetbal International.
'Hoe staat dit?' vraagt ze, ik vraag me af waarom, want zelf heeft ze al zeventien keer onder een andere hoek in de spiegel gekeken.
'Beeldig' zeg ik, mijn gedachten bij een verhaal over Mahmut Bilgic, investeerder achter voetbalclub MVV.
'Dank U' zegt een blonde vrouw, niet de mijne. 'Fijn dat u meekijkt, mijn man interesseert het nooit zo, toch Johan?'
Johan kijkt verschrikt op uit zijn Nieuwe Revu en A. komt aanlopen in een Maastrichtse creatie van een dure couturier.
'Gezellig he, Maastricht?' zegt ze.
'Een groot café' antwoord ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten