Vandaag verdiep ik mij in het business model van ons aller Staatsloterij. Waarom? Geen idee, het is bijna kerst, de R zit in de maand, de buurvrouw is naar de kapper geweest, of om een andere reden. Het doet er niet toe, had ik niet al eerder geblogt dat je niet al te vaak 'waarom' moet zeggen? Nou dan.
Als je meedoet aan de staatsloterij verwacht je niet te winnen, je hoopt het. Je droomt ervan. De staatsloterij is een bedrijf voor mensen die inspiratie zoeken voor hun dagdromen. Een maand lang fantaseren ze over Ferrari's, nooit meer werken, plastische chirurgie, en obers in zwarte smoking die een coctail aanreiken terwijl ze naast hun privé zwembad liggen. Om vervolgens één ochtend per maand met een kater wakker te worden, dat is de ochtend na de trekking. Dan stappen ze in hun ouwe Opel, rijden met de wallen onder hun ogen naar een stinkend kantoor en ze drinken er koffie uit een automaat. Maar in de lunchpauze lopen ze naar de sigarenzaak om daar, inderdaad, een nieuw staatslot te kopen. Ze kunnen weer door met dromen, hun opiumtoevoer loopt weer door, de troosteloosheid van hun bestaan dringt niet meer tot ze door. Ze blijven hard werken, belasting betalen en het systeem in stand houden.
Heeft u zich wel eens afgevraagd waarom de Staatsloterij een overheidsbedrijf is? Toch weer een waarom vraag, maar nu een serieuze. Ik stel voor: Revolutie! We bestormen het kantoor in Den Haag en plunderen de kas en we trappen er nooit meer in. Euhh, trouwens, na oudjaar graag, ik heb een lot voor de eindejaarstrekking en ik heb er een raar gevoel op dit keer. Mischien dat ik ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten