Ik zette het Wedgwood koffiekopje op het bijbehorende schoteltje en keek naar de schittering van de zon in de mahoniehouten tafel. Het eerste wat ik hier zou doen was een groot TV scherm neer laten zetten.
‘eerst de vent, dan de tent’ baste Jan Rhoon die tegenover me zat en wiens grote hoofd en handen contrasteerden met de fijne inrichting van zijn directiekamer. Rhoon twijfelde. Ik wist dat hij dat niet vaak deed. Ik liet hem rustig uitpraten.
‘zelf ben ik met niks begonnen’ ging Rhoon verder. ‘Beetje met computers pielen, software erop mikken en hup, daar gingen we. Met eigen handen heb ik deze tent uit de modder getrokken en nu is ItIsFlexible een van de grotere ICT detacheerders van de Benelux. Ik kom bij de grootste bedrijven van Nederland en ze buigen en knippen voor me, al die juristen en MBA mannetjes. Terwijl ik met LTS en een soldeerbout in mijn klauwen ben begonnen.’
De man nam een slok van zijn thee en zette met een klap het tere theekopje naast het schoteltje op de glimmende tafel.
‘Eerst wilde ik je niet eens spreken’ zei Rhoon tegen me. ‘'Weer zo’n gestudeerd balletje' zei ik tegen die headhunter. Maar hij zei dat ik je toch maar eens moest ontvangen. Ik geef toe, je hebt een vlotte babbel en je kan verkopen. Managen ook, al vind ik dat je harder moet zijn. Niet lullen maar poetsen zei mijn vader altijd. En die kon het weten, 38 jaar op de markt in Overschie gestaan, nooit een dag ziek. Weet je wat mijn ouwe deed?’
‘Nee’ zei ik. Ik vermoedde dat als ik 'Ja' had gezegd, het hem waarschijnlijk niet was opgevallen. Ik voelde dat ik de baan voor het oprapen had. Rhoon stond er niet bekend om heel openhartig te zijn over zijn familie. Met een zoon in een ontwenningskliniek en een dochter die in India naar haar ware ik aan het zoeken was, was dat geen wonder. De man was rijk, maar niet gelukkig. En ziek. De headhunter had aan me door laten schemeren dat als ik de baan van Commercieel Directeur zou krijgen, ik sneller op de stoel van Algemeen Directeur zou kunnen zitten dan ik nu misschien dacht.
‘Mijn ouweheer had twee bakken met Sinaasappelen’ vertelde Rhoon verder ‘Een eerste bak voor twee gulden de kilo en een tweede bak voor drie gulden de kilo. Op die tweede bak had hij een kaartje gezet en daar stond op ‘extra kwaliteit’. En wat denk je? Die tweede bak kon hij voortdurend aanvullen, de mensen stonden er voor in de rij. Terwijl hij in allebei de bakken dezelfde handel mikte. HaHa’
Hij nam nog een slok van zijn thee. ‘Bah’, zei hij, ‘thee. Sinds ik op dieet gezet ben proef ik de hele dag die vieze meuk in mijn bek. Weet je wat je op geen enkele HEAO of hoe heet het allemaal, kan leren? Dat mensen bedonderd willen worden. Ze willen teveel betalen, anders kan het nooit wat zijn. Kwaliteit is duur en als het niet duur is, is het geen kwaliteit.’
‘Dat opent perspectieven voor onze salarisonderhandelingen’ zei ik.
