Aan het woord is een andere vader die, net als ik, verdacht vaak bij de hekken van het schoolgebouw te zien is. Het is kredietcrisis, een tijd waarin een part-time verpleegkundige meer verdient dan een haedhunter met vijftien jaar ervaring. Eindelijk gerechtigheid, inderdaad. Mijn tijd komt nog wel, binnenkort belt er een rijk Amerikaans bedrijf met de vraag of mijn hut te koop is. 'Net nu we zo lekker draaien zeker!' zeg ik dan, maar dat moet u niet serieus nemen, dat is onderhandelingstaktiek.
'Ha huisman' antwoord ik terug.
'Druk?' vraagt hij.
'Jazeker' antwoord ik. 'Zondag is het zover. De uitreiking van de Piet Paaltjens prijs. Maar het voelt niet als druk, meer als oefening voor de later nog te winnen literaire prijzen en, uiteraard, mijn Oscar voor beste filmscript. En jij?'
'Och,' zegt hij, 'het gebruikelijke middagje met een kinderfeestje, een hockey- en een voetbaltraining, tandartsbezoek en aansluitend ortho en huiswerk overhoren. En dan moet ik nog drie wassen draaien, koken en een kado voor de juf kopen, die is morgen jarig en nog biebboeken terugbrengen.'
'Zeg hoeveel kinderen heb jij eigenlijk?' vraag ik.
'Twee, hoezo?'
Gelukkig ging de bel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten