‘Komt een vrouw bij de dokter’ las ik hardop voor ‘dat klinkt als een moppentrommel van Max Tailleur. En Kluun, is dat een Zweedse puntdichter?’
Ik was geen boekenlezer, ik kreeg jeuk van het woord literatuur en sprak het uit met lange U. Mijn eindlijst op de HAVO bestond uit de dunst toegestane boeken, mijn lerares Nederlands had lang vet haar en droeg bruine slobbertruien. De enige kunstvormen waar ik me voor interesseerden waren muziek, liefst harde en uiteraard films. Die Hard bijvoorbeeld, gave film, vooral die scene waarin Bruce Willis een dooie terrorist met de lift naar de vijandige verdieping stuurt nadat hij op zijn buik in bloed de tekst ‘Hohohoo, now i have a machinegun’ had gekalkt. Mooie vrouwen die in bikini naast het zwembad liggen, is dat kunst? Zo ja, dan moet ik dat ook meerekenen. Maar boeken?
‘Ik ga niet op vakantie als een wurmpje naar die kleine lettertjes van zo’n Zweedse kunstjongen staren.’ zei ik tegen haar. Ze las een scene voor, Stijn op Ibiza. Goede scene overigens.
Ik ging het lezen, we waren op luiervakantie. We lagen naast het zwembad en onze kinderen logeerden bij Oma. Je kan niet de hele dag alleen maar, dus ik las het boek. Kluun was geen wereldvreemde Zweed, maar een vent van deze tijd. Hij zou een vriend van me kunnen zijn geweest. Hoewel, een vriend, nee, niet dus, hij was een klootzak, een eikel, Jezus man, dat kan je niet maken. Ik las door, zelfs toen de mooiste vrouw aan het zwembad topless ging keek ik niet op. Ik las door, ik lachte en jankte, soms in hetzelfde hoofdstuk. Toen ik het uit had was ik verbaasd. Verbaasd dat een boek dat met me kon doen, verbaasd dat een man zichzelf zo durfde te laten zien en verbaasd dat een verhaal zo goed verteld kon worden dat het geen klank of beeld nodig had.
Een verhaal vertellen is de oervorm van alle kunst, uitgevonden door Neanderthalers bij het kampvuur. Misschien vertelde een van de mannen over zijn vrouw die dood was gegaan. Niet aan kanker, dat woord kende ze toen nog niet, maar na een ontmoeting met een mammoet ofzo. En een andere man, handig met gekleurde aarde, maakte er grottekeningen van. Heel veel ingewikkelder hoef je het niet te maken. Heel veel ingewikkelder heeft Kluun het niet gemaakt, hij heeft zijn verhaal verteld en geen leraar Nederlands die er het etiket Literatuur op wil plakken. Gelukkig maar, want het moet wel gelezen worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten