Maatschappelijk Verantwoorde Maatschappij

Tijdens het MVO (Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen) ontbijt van Net4Kids deel ik mijn ervaringen. Ik ga staan, tik met een mes op mijn glas en het wordt stil.

'Vrienden mede-ondernemers, ik heb geen ervaring met MVO.'
Ik proef enige teleurstelling in de zaal, als ik tenminste de signalen juist interpreteer. De laatste tijd ben ik niet zo zeker meer of ik signalen juist interpreteer of niet. Zeker non-verbale signalen van koele zakenmannen. Maar ik dwaal af.
'Een vriend van mij gelukkig wel' ga ik verder. 'Er was een bedrijf in de bouwwereld en dat ging naar Nepal om daar weeshuizen voor, u raadt het al, Nepaleze wezen te bouwen. Tien dagen lang stonden directeur en metselaar zij aan zij. Emotioneel werd tijdens de laatste avond geconcludeerd dat het een fantastische ervaring was geweest, het bedrijf had zich van zijn allerbeste kant laten zien en iets gegeven aan mensen die het zwaar hadden. Vriendschappen voor het leven werden gesmeedt, ook met de mensen daar. En guess what, het bedrijf draait sinds dat project als nooit tevoren. Snel, efficient en met hoge winst bouwt men de hele omgeving vol met prachtige gebouwen.'
Naast mij geeuwt een man, volgens mij is dat een vrij duidelijk signaal. Ik besluit wat meer pit in mijn verhaal te gooien.
'En nu over die vriend van mij. Die werkte daar niet, maar die was ook aannemer in hetzelfde dorp als waar het bedrijf gevestigd was. Nou ja, aannemer, hij was meer een soort klusjesman. Hij was daarin niet heel succesvol, want hij mistte een hand, wat voor een klusjesman gewoon onhandig is. Door het nieuwe élan van de grote concurrent uit het dorp ging mijn vriend failliet en geen bedrijf wilde hem vervolgens aannemen. Hij was weduwnaar en had een zwaar gehandicapte dochter die hij door zijn geldgebrek niet meer naar de school in de stad kon sturen. En hij moest zijn huis uit, want hij kon de huur niet meer betalen. Toen pleegde hij zelfmoord, maar pas nadat hij zijn dochter op het vliegtuig naar Nepal had gezet.'