Drieduizend Bouquetten

Bouquetreeks. Mijn Oma las ze, mijn moeder leest ze en deze week is alweer de drieduizendste verschenen. Drieduizend keer ‘vrouw wordt verliefd en ondanks misverstand krijgt ze toch de man’ . De uitvinder van de Bouquetreeks mag van mij de Nobelprijs voor de literatuur krijgen. Een oeuvreprijs voor herkenbaarheid en consistentie. Hoewel volgens de site van Harlequin er wel degelijk veranderingen te bespeuren zijn sinds de eerste uitgave. Zo zijn de vrouwen steeds zelfstandiger geworden en schijnen in de latere uitgaven ook mannen voor te komen die moeite moeten doen om een vrouw te krijgen. Jammer vind ik dat, als zelfs de Bouquetreeks zich aan de tijd aanpast. Wat was er dan mis met die blonde types die met reebruine ogen in de staalblauwe kijkers van de miljonair of dokter keken? Niks toch? Is er dan niets meer heilig?

Lang geleden logeerde ik in de herfstvakantie bij mijn Oma, ik jatte een ‘boeketje’ en las het in een adem uit. Ik las dat de vrouwelijke hoofdpersoon zich liet verleiden en zich heen en weer liet slingeren tussen opluchting en teleurstelling. Haar droomprins had haar eens lekker getongzoend maar was afgedropen want hij dacht dat ze een bedriegster was. Wat een sukkel, dacht ik toen, pak haar, laffe pyamaheld! Het kwam gelukkig goed en uiteindelijk werd er flink geketst, maar daar kwam je alleen achter omdat aan het eind van het boekje de zon door de gordijnen scheen en de hoofdpersone wakker werd na een droomnacht. Haar minnaar strekte zich uit en zei ‘bedankt liefste dat je voor altijd de mijne wil blijven en voor onze heerlijke nacht samen’. Heerlijk, heerlijk, heerlijk. Ik zie op de site van Harlequin dat er een jubileumeditie wordt uitgegeven. Die ga ik bestellen, voor mijn vrouw dan.