Gerucht

Ooit heb ik Michael Jackson bijna ontmoet, in ongeveer 1990. Het was een week voor de feestelijke opening van The Grand, by far het duurste hotel van Amsterdam. Mijn Britse gast, een jonge bankier uit de City, logeerde er en we zouden die dag ons hoofdkantoor in Amsterdam bezoeken en een paar klanten. Hij vond het zelf ook ‘rather bananas’ dat zijn declaratiecapaciteit voldoende was voor The Grand, maar dat kwam omdat ze daar pre-opening prijzen hanteerden. Gelukkig maar, anders had hij Novotel Schiphol moeten nemen, toch minder leuk. En dan had ik onderstaand avontuur niet beleefd.

Ik haalde hem op, tot ik tegengehouden werd door een portier in legerkostuum die in het Engels tegen me zei:
‘sorry sir, no parking’.
Ik antwoordde in het Nederlands dat ik alleen maar een gast kwam ophalen en ok, ik mocht even blijven staan van de portiermeneer. Dat duurde al met al tien minuten, mijn Engelse gast was ‘embarassing late’. Ik vermoedde dat hij de avond ervoor de buurt had verkend, the Grand ligt op de wallen. Toen we wegreden zagen we een stuk of tien jonge jongens en meisjes op de stoep, met leren jasjes met heel veel ritsen.
‘Rumour has it’ zei mijn Engelse passagier ‘that Michael Jackson is in town and might stay at the Grand. I thought you might know all about it, chap’

Nee, daar wist ik niks van. Had ik het geweten dan was ik veel eerder naar the Grand gegaan. Hoe vaak krijg je een back-stage pasje voor een plek waar Jackson ook is?

Ok, het was maar een gerucht (hoewel ’s-avonds op het acht uur journaal melding van het gerucht werd gemaakt, het was dus niet een geruchtje maar een stevig gerucht en waar rook is…) en hij had ook in het Amstel of Krasnapolsky kunnen zitten, maar ik was, in mijn beleving althans, vlakbij Michael Jackson geweest. Stel je voor dat ik hem daar in de lobby was tegengekomen.

‘Hello Michael, my name is also Michael, or actually it is Michiel, but in English i always say Michael’ ofzo, had ik dan geopend en misschien, ja heel misschien, waren we dan wel vrienden geworden en daar had ik dan een boek over kunnen schrijven.

Helaas, mijn kans is verkeken, deze nacht is hij heengegaan. Toch hadden we een band Wacko Jacko en ik. Ik voel nog steeds hoe wij bijna vrienden waren, de raszinger en de amateursschrijver, helaas. Rust zacht, bijna-vriend.