Spijt. Ik had naar mijn vader moeten luisteren. Mijn vader was een van de grotere aannemers van de streek. Elke dag als ik naar het trainingsveld ga rijd ik langs de zaak. "Rudolph & Son" staat er in grote gele letters op het dak. Hij heeft dat '& Son' er nooit af willen halen. Hij wist toch dat cricket geen bevlieging voor me was, hoe vaak heb ik hem verteld dat ik geen interesse had in bouwen? Ik word misselijk van de geur van cement en ik heb welgeteld één keer gelunched in een schaftkeet. Buikpijn kreeg ik. Maar de laatste tijd heb ik steeds vaker spijt. Mijn cricketcarrière zit hopeloos op slot. De laatste keer dat er een scout van een van de grote profclubs kwam kijken is jaren geleden en ik ben al tijden niet meer geselecteerd voor het provinciale team, laat staan dat ik ooit nog bij het nationale team in beeld kom. Er zijn heel veel goede cricketspelers in Zuid Afrika, wie ben ik om te denken dat ik ooit naam zou maken met mijn cricket? Mijn enige sterke wapen is mijn gerichte afstandsworp, Wilhelm Tell is er niets bij.Toen mijn Pa zo oud was als ik nu ben, woonde hij al in een kast van een huis en tracteerde hij elk weekend op een braai voor de hele familie. En ik? Mijn bezittingen bestaan uit een klein appartementje, een derdehands auto en een verzameling antieke kaartjes van vooroorlogse cricketspelers, zoals van Jehanqir Khan, een middelmatige speler die uitsluitend aan de vergetelheid is ontrukt omdat hij in 1936 op de Marylebone Cricket Club een mus uit de lucht gooide.
Ik kan nooit meer tegen Pa zeggen dat hij gelijk had, dat de meeste cricketspelers in anonimiteit een armoedig bestaan leiden. Hij is dood. Op zijn begrafenis zei Tante Victoire op haar eigen bemoeizuchtige wijze 'Je vader was een geslaagd man, maar jouw tijd komt ook nog wel'. Dieper had ze me niet kunnen beledigen. De waarheid zo onverbloemd in mijn gezicht, ik kon het niet verdragen. Gisteren heb ik mezelf gegoogled. Frank Rudolph, 11 hits, alleen maar wat onbelangrijke cricketuitslagen. Ik ben mislukt, niemand zou mij herrineren als ik nu zou sterven, geen schrijver of dichter zal ooit geinspireerd raken door mijn zielige levensverhaal.
Was ik maar zoals die duif, vrolijk zwevend, zich van geen kwaad bewust. Alle mislukkelingen op een stokje, hij vliegt precies in mijn richting.
Met dank aan J. uit de UK voor de research.
Mag het volgende blog een recept voor Duif in chocoladesaus zijn? Of eigenlijk liever een kippetje of vegetaries, want ik heb het een beetje GEHAD MET DIE DUIF!
BeantwoordenVerwijderenPlease, die duif is toch al dood, kun je niet iets over roze olifanten gaan schrijven?
BeantwoordenVerwijderenPrima, mik voor mijn part op de barbecue want Jacobus Andries leeft voort. Als een god in Yorkshire (eerste team). Duif gaat overigens prima samen met wat bubble and squeak, of als worstvervanger in Toad-in-the-hole. Onze Jacques zal er van genieten. Een beetje cricketen op zaterdag en daarna lekker dwalen door de moors. Af en toe een moorhen uit de lucht ballend kan hij blijven dromen. En als het blijft regenen, lekker naar tante Victoire in het warme ZA. Wat een leven heeft die vent. Mocht het daarentegen echt tegen zitten dan kan hij gewoon gaan rugbyen, net als Lucius Gwynn of Harry Corley, die een cricket en rugby carriere feilloos wisten te combineren. Bij die sport zit trouwens wat meer rivaliteit in de teamindeling en was daar niet alle ellende mee begonnen?....oppassen dus!
BeantwoordenVerwijderengr JPUK
Dames en heer,
BeantwoordenVerwijderende duif, hij fladdert door, kan ik ook niks aan doen. Ik krijg er overigens ook enthousiaste recaties op, ooit. Als het jullie niet bevalt, mag ik dan aanbevelen dat jullie mijn stukjes afwisselen met de beursberichten in het Financieel Dagblad? Voor het contrast?
Michiel.
p.s. gisteravond Pauw en Witteman gezien? Ik was grandioos, als schrijf ik het zelf.