Gezichtsbeharing, mijn standpunt

In het bedrijfsleven is gezichtsbeharing in welke vorm dan ook taboe. Ooit een directeur gezien van een commercieel bedrijf met baard, snor, bakkebaarden, designers' beard (dat is zo'n ongeschoren kop die George Michael vroeger had), sik of neukteugels? Nee toch. Dat betekende voor mij dat ik er ook niet over na hoefde te denken. Vraag een rups wat hij ervan vindt dat het Oostenwind is, het kan hem geen bal schelen, het zal hem zijn reet roesten, het kan hem geen moment boeien, het interessert hem geen flikker en het is hem worst. Tot het moment dat die rups zich ontpopt heeft tot vlinder, dan komt hij erachter dat oosten- of westenwind een groot verschil is als hij op reis gaat naar de bloemen.

Nu ik schrijver aan het worden ben kan ik het onderwerp gezichtsbeharing niet langer negeren. Het dringt zich aan me op, ik duw het een paar keer weg en ben nu zo ver dat ik een besluit moet nemen. Zijn er schrijvers met snorren of baarden? Ja, ik denk van wel en trouwens, het uiterlijk van een schrijver is niet relevant. Af en toe op de foto voor de cover van een nieuw boek, dat is een van de weinige confrontaties van het uiterlijk van de schrijver met zijn lezerspubliek. Desnoods haal je voor de foto je gezichtshaar weer weg, als de beroepscode van schrijvers (bestaat die?) het gebiedt. Niets staat dus nog tussen mij en een snor, anders dan mijn eigen beslissing.

Piekerend breng ik mijn dagen door, de snorbeslissing laat me maar niet los, tot ik op een site kom die mij helpt. Het is de site van de film 'de laatste dagen van Emma Blank'. Geen idee wat voor film dat is, maar er zit een gimmick op die ik direct download. Een snorrenmans opplakktool. Knip, plak et voila. Zou u zo vriendelijk willen zijn uw mening te geven? Erop of eraf? zegt u het maar.