De duif en de werper, een softie trouwens

Mijn naam is Rudolph, Jacques Rudolph. Ik ben professioneel cricketspeler. Ik heb er lang over gedaan om zover te komen, de cricketwereld is hard en ik ben een softie. Altijd al geweest oveigens. Toen ik een kleine jongen was en door mijn vader voor het eerst meegenomen werd naar een cricketveld zagen de andere jongetjes in de kleedkamer meteen dat ik een softie was. Ik huilde een beetje toen mijn vader me afzette en me zei dat hij me na de training weer zou komen halen.
'Huilebalk, softie' riepen de andere jongens en eentje sloeg me tegen mijn kop.

Ik kon me alleen handhaven in de cricketwereld omdat ik een loepzuiver en snoeihard schot heb. Ze gedogen me, de anderen. Ze drinken bier, ik drink witte wijn. Ze rijden motor, ik heb een fiets. Ze eten het liefst T-bone steaks en ik ben vegetariër. Ik ben een echte dierenvriend.
'Dooie beesten, lekker' roepen ze vulgair als ze na de wedstrijd gaan eten. Ik zeg niets, maar ze zien natuurlijk de tranen in mijn ogen. Als ik laat merken dat ik het erg vind, dan slaan ze me in elkaar. Ik doe dus maar een beetje net alsof mee, al doet het leed van de dieren me altijd veel pijn.

Wat doe ik nog bij dat cricket vraagt u zich af. Om eerlijk te zijn weet ik het niet goed, maar ik ben er nou eenmaal goed in, het is mijn beroep, het betaalt niet slecht en vind maar eens een andere job. De werkloosheid in Zuid Afrika is hoog, heel hoog. Het is vol te houden voor me, als ik ze maar niet lastig val met mijn overdreven liefde voor dieren.

Dit is wat me vandaag overkwam. De bal rolde naar me toe, ik pakte hem en in een flits gooide ik hem terug. Niet nadenken, werpen, daar ben ik goed in.