We schrijven 30 september anno 2009. Vandaag 11 jaar geleden werd D. geboren. Het was een zaterdag en ik had mijn vrouw lunch op bed gebracht. Niet alleen was ze hoogzwanger, het was ook nog eens onze trouwdag.
'Mijn water is gebroken' zei ze en met enige verbazing keek ik in haar kopje thee.
'Nee sukkel' ze ze 'mijn vliezen, idioot'.
'Mijn water is gebroken' zei ze en met enige verbazing keek ik in haar kopje thee.
'Nee sukkel' ze ze 'mijn vliezen, idioot'.
Hoogzwangere vrouwen zijn zelden echt vriendelijk. Dat komt omdat ze weten dat geen enkele man het durft een hoogzwangere vrouw te verlaten. Hoewel, ik ken er een, daarover in een later blog meer.
Ik belde de verloskundige. 'Gevalletje vliezen gebroken' zei ik zo cool mogelijk 'kom gerust eens langs als je in de buurt bent'. Bij de oudste was ik een wanhopig nerveus wrak geweest dat de verlos- en de kraamhulp hopeloos in de weg had gezeten. Nu zou ik rustiger blijven, cool, cooler, coolimundo, dat werk. Een kwartier later stond ze op de stoep.
'Koffie?' vroeg ik terwijl ze onze slaapkamer inliep, 'of cappucino, kan ook, we hebben zo'n nieuw apparaat, ik ben er al heel handig mee, hoeveel schuim wil je?'
Ik kreeg geen antwoord. 'Naar het ziekenhuis, ga maar snel' zei ze.
'Ho ho' zei ik 'eerst wat eten'. Bij de geboorte van de oudste had ik veertien uur moeten teren op een Nuts en een zakje paprika chips uit een snoepautomaat die op de gang van de afdeling verloskunde stond. Dat zou me niet nog eens gebeuren. Bovendien was ik totaaaaal niet nerveus namenlijk.
'Rij maar niet over de Hessenweg' zei de verloskundige 'pak de snelweg maar, op de Hessenweg staat file en dat je op dit moment aan eten denkt verbaast me een beetje'
Ik laadde mijn vrouw in de auto en al snel kermde ze al aan alle kanten. Ik kom vast te staan op de Hessenweg, file, een ongeluk. Ik herrinerde me een verhaal van de collega van een buurman wiens vrouw in de auto bevallen was. Het zweet stond me nu op de rug, maar dat kwam natuurlijk omdat ik nog niks gegeten had, ik was nog steeds ape-relaxed, uiteraard.
'Jij daar, help onmiddelijk mijn vrouw, ze heeft hevige pijnen' roep ik als we na drie kwartier eindelijk in het ziekenhuis zijn. De man die ik aanspreek spreekt geen Nederlands en na wat gebarentaal blijkt hij schoonmaker te zijn. Ik vond achteraf dat karretje met die dweil wel opmerkelijk, maar hij had een ziekenhuis pakkie aan en hoe relaxed je ook bent, een mens kan zich vergissen.
Een co-assistent, een verpleegkundige en onze eigen verloskundige hielpen ons wel en al een half uurtje na aankomst werd D. geboren.
'Je was lekker ontspannen hoor' zegt de verloskundige. 'Ga maar lekker zitten, dan haal ik een koffie voor je, of liever cappucino?'
'Gefeliciteerd' zei ik tegen mijn vrouw. 'Met onze trouwdag en met onze dochter'.
'Dankjewel idioot' zei ze 'en fijn dat je zo rustgevend was'.
'Och' zei ik terwijl ik de koffie van de verloskundige aanpakte 'mij krijgen ze niet zo snel gek' en ik stak mijn mes in de koffie om een beschuitje met muisjes te smeren.
Ik belde de verloskundige. 'Gevalletje vliezen gebroken' zei ik zo cool mogelijk 'kom gerust eens langs als je in de buurt bent'. Bij de oudste was ik een wanhopig nerveus wrak geweest dat de verlos- en de kraamhulp hopeloos in de weg had gezeten. Nu zou ik rustiger blijven, cool, cooler, coolimundo, dat werk. Een kwartier later stond ze op de stoep.
'Koffie?' vroeg ik terwijl ze onze slaapkamer inliep, 'of cappucino, kan ook, we hebben zo'n nieuw apparaat, ik ben er al heel handig mee, hoeveel schuim wil je?'
Ik kreeg geen antwoord. 'Naar het ziekenhuis, ga maar snel' zei ze.
'Ho ho' zei ik 'eerst wat eten'. Bij de geboorte van de oudste had ik veertien uur moeten teren op een Nuts en een zakje paprika chips uit een snoepautomaat die op de gang van de afdeling verloskunde stond. Dat zou me niet nog eens gebeuren. Bovendien was ik totaaaaal niet nerveus namenlijk.
'Rij maar niet over de Hessenweg' zei de verloskundige 'pak de snelweg maar, op de Hessenweg staat file en dat je op dit moment aan eten denkt verbaast me een beetje'
Ik laadde mijn vrouw in de auto en al snel kermde ze al aan alle kanten. Ik kom vast te staan op de Hessenweg, file, een ongeluk. Ik herrinerde me een verhaal van de collega van een buurman wiens vrouw in de auto bevallen was. Het zweet stond me nu op de rug, maar dat kwam natuurlijk omdat ik nog niks gegeten had, ik was nog steeds ape-relaxed, uiteraard.
'Jij daar, help onmiddelijk mijn vrouw, ze heeft hevige pijnen' roep ik als we na drie kwartier eindelijk in het ziekenhuis zijn. De man die ik aanspreek spreekt geen Nederlands en na wat gebarentaal blijkt hij schoonmaker te zijn. Ik vond achteraf dat karretje met die dweil wel opmerkelijk, maar hij had een ziekenhuis pakkie aan en hoe relaxed je ook bent, een mens kan zich vergissen.
Een co-assistent, een verpleegkundige en onze eigen verloskundige hielpen ons wel en al een half uurtje na aankomst werd D. geboren.
'Je was lekker ontspannen hoor' zegt de verloskundige. 'Ga maar lekker zitten, dan haal ik een koffie voor je, of liever cappucino?'
'Gefeliciteerd' zei ik tegen mijn vrouw. 'Met onze trouwdag en met onze dochter'.
'Dankjewel idioot' zei ze 'en fijn dat je zo rustgevend was'.
'Och' zei ik terwijl ik de koffie van de verloskundige aanpakte 'mij krijgen ze niet zo snel gek' en ik stak mijn mes in de koffie om een beschuitje met muisjes te smeren.
ik ken mannen die met gemak een hoogzwangere vrouw verlaten een week nadat ze eeen ander hebben leren kennen dit gaat niet op dus dat een man een hoogzwangere vrouw niet zou verlaten, terwijl die vrouw zeker geen bitch was in tegenstelling juist heel begripvol
BeantwoordenVerwijderenBeste anoniem,
BeantwoordenVerwijderenIk ken ze niet, jij wel, dus ik redeneer vanuit een achterstand, maar zou het niet zo kunnen zijn dat begripvolle vrouwen, zwanger of niet, verlaten worden en dat juist de bitches hun man binnen houden?
Het is maar een gedachte, zelf ben ik erg begripvol, het karakter van mijn vrouw laat zich raden uit bovenstaande en dat gaat al jaren goed...
groeten,
Michiel.