'I am from Bangladesh'

In een bloggende klaagzang over taxi's word ik plots herrinerd aan een voorval uit een ver verleden. Ik wilde naar mijn hotel en besloot te lopen, het was in Londen, had ik dat al gezegd? Nee, dat had ik nog niet gezegd, Londen dus. Het was een half uur lopen, de pubs waren nog een beetje open en na een dag lang slap gelul aanhoren (ik volgde een cursus over ingewikkelde financiele dingen omdat ik bij een bank werkte...was ik mijn schrijverscarriere eerder begonnen, dan had ik nu een heel oeuvre) had ik bedacht te gaan lopen. Na een kwartier kwam ik erachter dat ik de verkeerde kant opliep, want in Engeland rijden ze aan de andere kant van de weg en dat brengt je interne kompas zo van slag dat je fout loopt.

Ik hield een taxi aan en bedacht me hoe ik mijn declaratie moest vermommen. Ik had al eerder een taxi genomen en ook mijn baas nam geregeld een taxi op ditzelfde traject van city naar hotel. Hoe zou ik moeten verklaren dat de ene taxi duurder was dan de andere? Hoe zit dat eigenlijk met je privacy? Ik kon daarover niet met mijn taxichauffeur overleggen, want die sprak maar een zin Engels: 'I am from Bangladesh'. Hij had er erg lang over gedaan om het adres van mijn hotel op te zoeken (pre-TomTom tijd) en reed keer op keer fout. Toen ik hem daarop aansprak zei hij alleen maar 'I am from Bangladesh'.

Nadat we eindelijk in de buurt van het hotel kwamen zei ik 'Well finally, now you can drop me off on the next corner' waarop hij zei 'I am from Bangladesh'.

Echt een gesprek werd het niet zo en dat vond ik natuurlijk een gemiste kans. Hoe vaak spreek je een man uit Bangladesh? Dus ik besloot mijn taktiek te herzien.

'Where are you from?' vroeg ik en ja hoor:

'I am from Bangladesh' antwoordde hij. Werd het toch nog een béétje gezellig gesprek.