sparren, consensus, vergaderen en polderen

Vanavond ga ik naar de Nightwriters. Enige tijd geleden meldde Kluun (ja, die ja) dat hij mijn blog leuk vond en of ik af en toe iets wilde schrijven, als sitewriter, op de site van de Nightwriters. U weet wel, die schrijver/performers die in Amsterdam en soms op toernee voorlezen, performen enzovoort. Ik schreef een enkel stukje en werd vervolgens ziek, toen was het een tijdje stil, maar nu wordt de site gerelaunched (waarom moet dat toch allemaal in het Engels) en hebben we zelfs een vergadering over wat er van ons (er zijn nog twee sitewriters) verwacht wordt. Gelukkig hoeft het niet langer dan drie kwartier te duren en begint daarna de Nightwriters show, ik heb namenlijk een hekel aan braaf vergaderen. Zeggen vier mensen A, dan zeg ik om die reden B. Omdat ik vind dat alles meerdere kanten heeft en omdat ik dol ben op discussieren. Ooit zei een matige psychologe tegen mij dat ik een harmoniezoeker was. Wat kende ze me slecht. Dat geruzie heeft me al een hoop ellende opgeleverd (medewerkers die opzeggen, klanten die hun poen terug willen, leveranciers die boos weglopen etcetera enzovoort) en het zal me binnenkort dus mijn schrijverscarriere kosten.

Hoewel, schrijvers zijn toch per definitie lastpakken? Tegendraadse, hondsbrutale eikels, dat zijn het. En die Kluun voorop volgens mij. Als ik overal op tegen ben, dat verwachten ze juist. Zal ik, om daar dan weer niet aan te voldoen, het braafste jongetje uit de klas spelen? Zal ik keurig aantekeningen maken en gaan jameneren en jamevrouwen? Of is dat weer te doorzichtig? Ik moet het weer zelf weten. Eenzaam beroep zeg schrijver, nooit eens een groepje om mee te sparren.