Een leeg blog, nou en.

Leegte, zo betoogde ik gisteren, is lekker, gratis en het resultaat van een lang denkproces. Voor degene die mijn blog van gisteren gemist hebben, scroll naar beneden of lees hier opnieuw. Ik ben begonnen met alles wat niet essentieel is in mijn manuscript weg te strepen. Er bleef niets over. Meestal schrijf ik een blog om een gedachte die wortel heeft geschoten in mijn hoofd te oogsten. Zo ook gisteren. Als ik het ontsproten zaadje heb overgeplant op mijn blog ben ik er meestal vanaf, maar dit plantje bleef doorgroeien.

Als je alles wat essentieel is weghaalt en er blijft niets over waar doen we het allemaal dan voor? Ik kon de slaap moeilijk vatten en ik liep in onderbroek het balkon op. Dat was behoorlijk koud trouwens, maar ik deed het omdat niemand het kon zien, zodat ik het eigenlijk niet deed. Niemand ziet me, niemand maakt zich druk, iedereen leeft en leeft en over 100 jaar is alles dode statistiek geworden. Ze kunnen in de aangiften van de belastingdienst zien dat ik minder geld heb verdiend dit jaar. Nou en, zullen ze denken. Ze kunnen op de rekening van het terras zien dat ik drie glazen bier heb gedronken vandaag, ruim boven mijn tax overigens, maar geen mens die dat over 100 jaar essenteel zal vinden. Sel dat er dan een schrijver opschrijft dat er een meneer 100 jaar geleden op een terras mijmerend over zijn inkomen drie glazen bier dronk, dan zal die schrijver dat snel schrappen als niet essentieel. En terecht.

Schrijven is schrappen, leven is schrappen, alles is te schrappen. Ik lees mijn blog nog eens na. Nou en, denk ik en ik kruip weer lekker in bed.

En mijn blog, blijft het vanaf nu leeg omdat het niet essentieel is? Nee, morgen zal ik een mop vertellen, une blague, in het Frans. Gisteren leerde ik een nieuw Frans woord: une blague. Demain une blague sur mon blog, mooi he?