Essentie, onzin en leegte

Eindelijk tijd. Tijd om met stevige stappen door mijn manuscript te gaan. Ieder mens zijn eigen hobby, de een leest een boek op vakantie, ik schrijf er een. En schrijven, dat is schrappen. Op advies van iemand die het beter weet, iemand die eigenlijk alles beter weet realiseer ik me nu, ga ik met een rode pen door mijn manuscript. Alles wat niet tot de essentie behoort moet weg.
'Het mag pijn doen' heeft mijn adviseur er aan toegevoegd, een mysterieuze aanwijzing. Maar van iemand die alles beter weet verwacht je natuurlijk geen panklaar recept voor het schrijven van een bestseller. Iets zelf ontdekken is wat leerefect betreft namenlijk veel effectiever dan iets uitgelegd krijgen.

In een eerste ronde valt mij al op hoeveel onzin er in mijn verhaal staat. Als ik in een tweede leesrondje nog strenger ben valt me op hoe weinig essentie er eigenlijk in staat. En na een derde streepronde blijf ik bedroefd achter met een enkel A-4tje, waarvan ik zelfs niet zeker ben of alle woorden een volgende correctie doorstaan.

Dan word ik toch vrolijk. Wie heeft er ooit gezegd dat een boek dik moet zijn? De papierfabriek zeker? De hele essentie van mijn boek past in één regel kwam ik vanmiddag achter. En zelfs die regel kan korter. Wat een heerljk gevoel. Eindelijk verlost van alle ballast, leegte is licht, is heerlijk. Leegte schept geen verwachtingen, leegte is gratis, leegte is blanco. Leve de leegte denk ik, als ik ook de laatste letters van mijn manuscript doorstreep.

Zo, mijn lege boek is af.