Die keer dat jij zo dronken was

Onderste rij vlnr: K., L., Michiel Cobben en P.

Schrijver worden doe je niet op werkdagen van negen tot vijf. Dat is te burgerlijk en om die reden artistiek niet geloofwaardig. In de nacht kan prima, lekker stil, zondag kan ook prima, de dag des heeren ontheiligen is goed voor de ziel en daarmee voor de inspiratie. Zaterdagavond moet je niet schrijven, dan hoor je in de kroeg te zitten. Als je je verhalen nog enigzins aan wil laten sluiten bij de belevingswereld van je publiek zul je de taal van de straat en het cafe moeten horen.

En zo begaf ik mij afgelopen zaterdag naar Amsterdam, waar toevallig tegelijkertijd een reunie van mijn dispuut plaatsvond. Ik luisterde en concludeerde dat er aan mijn gevoel voor straattaal veel ontbreekt. Ik was nog maar net bekomen van de term 'breezersletje' (= een jong meisje dat je tongzoent in ruil voor een flesje licht alcoholische drank van het merk Breezer.) toen ik de ene na de andere vulgaire term hoorde. In tegenstelling tot mijzelf zijn mijn studievrienden blijkbaar niet opgegroeid tot oppassende, brave burgers. Als je er een paar glazen bier instopt komt de eeuwige student in hen tot leven. Ik doe mee, ik wil niet, maar de alcohol doet gekke dingen met mensen en zo komt het dat ik afgelopen zaterdag tot diep in de nacht in een Amsterdams cafe stond. Mijn maandagse blog is mislukt, ik heb nu (het is zondagavond) nog steeds koppijn en deze tekst sleept zich voort als een alcoholist in een kroeg die nooit sluit. De volgende drie punten die ik kan toepassen in mijn schrijvelarij heb ik van deze uitspatting geleerd:

1 - Een verhaal is pas goed als het oud is en er een baard onder hangt.

2 - De geloofwaardigheid van sterke verhalen wordt kleiner als de personen over wie het gaat er niet bij zijn.

3 - Alcohol maakt van mensen inspirerende vertellers (Connie Palmen uitgezonderd).

Wat was het beste verhaal van de avond? Van die keer dat die en die zo dronken was? Die ene van toen we de kroeg uitgezet werden en via de brandingang weer binnenkwamen (wat klinkt dat ongelooflijk zouteloos nu ik weer nuchter ben)? Van die vrouw die achteraf eigenlijk het halve dispuut gehad heeft (en volgens betrouwbare bron inmiddels een zeer deugdzaam leven leidt) of toch die klassieker met C. in de hoofdrol met J. T. en G. en toen de politie en weet je nog, toen zei die lul, dronken, dispuutshuis, fiets jatten - bak in, blowen, kuthuisbaas en jezus, wat hebben we toen gelachen? (jezus was geen lid van ons clubje, het was een uitdrukking van iemand).

Het beste verhaal van zaterdagavond laat zich niet uitleggen. Daar moet je bij geweest zijn. Niet zaterdagavond maar toen, ooit, lang geleden destijds. Ik weet niet eens meer hoe het gaat, ik ben het zelfs compleet vergeten, wel weet ik dat we in die tijd zomaar xx biertjes dronken of nog meer en de dag erna nergens last van hadden.