Ik wil het graag met jullie hebben over gillende kinderen. Door hun gegil kan je concentratie en je goede humeur in een flits weg zijn en dan ga je direct op zoek naar het gillende kind om het in elkaar te slaan. Gillen is de meest indringende vorm van aandacht trekken, het menselijke brein is afgericht om gillen te herkennen als signaal om direct alles wat je doet te laten vallen en het gevaar te elimineren. En niet alleen menselijke breinen. Ooit waren A. en ik op huwelijksreis (weet u meteen wie die mysterieuze A. is die af en toe in mijn blogs opduikt) op Bali, om precies te zijn in Ubud. Daar hadden we een persoonlijke bediende (is daar heel gewoon hoor) en die heette Putu. Putu uit Ubud joeg 's-ochtends om zes uur de vogels uit de rijstvelden en uit zijn moestuin door, juist ja, te gillen. Ook vogels reageren op gegil heb ik toen geleerd. Balinezen zijn doodsbang voor drakenmaskers, Balinese oude maskers die door toeristen gekocht worden. Ik heb er destijds ook een aangeschaft, rood en geel met enge slagtanden en afschuwelijk haar. Angstaanjagend. Putu heb ik er nooit mee weggejaagd, dat mocht niet van A. en we waren op huwelijksreis.
Er gillen kinderen op straat en ik wil schrijven. Ik haal mijn Balinese masker van zolder, zet hem op en loop naar buiten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten