Een kleine anecdote over hoe cool ik eigenlijk ben

We schrijven 30 september anno 2009. Vandaag 11 jaar geleden werd D. geboren. Het was een zaterdag en ik had mijn vrouw lunch op bed gebracht. Niet alleen was ze hoogzwanger, het was ook nog eens onze trouwdag.
'Mijn water is gebroken' zei ze en met enige verbazing keek ik in haar kopje thee.
'Nee sukkel' ze ze 'mijn vliezen, idioot'.

Hoogzwangere vrouwen zijn zelden echt vriendelijk. Dat komt omdat ze weten dat geen enkele man het durft een hoogzwangere vrouw te verlaten. Hoewel, ik ken er een, daarover in een later blog meer.

Ik belde de verloskundige. 'Gevalletje vliezen gebroken' zei ik zo cool mogelijk 'kom gerust eens langs als je in de buurt bent'. Bij de oudste was ik een wanhopig nerveus wrak geweest dat de verlos- en de kraamhulp hopeloos in de weg had gezeten. Nu zou ik rustiger blijven, cool, cooler, coolimundo, dat werk. Een kwartier later stond ze op de stoep.
'Koffie?' vroeg ik terwijl ze onze slaapkamer inliep, 'of cappucino, kan ook, we hebben zo'n nieuw apparaat, ik ben er al heel handig mee, hoeveel schuim wil je?'
Ik kreeg geen antwoord. 'Naar het ziekenhuis, ga maar snel' zei ze.
'Ho ho' zei ik 'eerst wat eten'. Bij de geboorte van de oudste had ik veertien uur moeten teren op een Nuts en een zakje paprika chips uit een snoepautomaat die op de gang van de afdeling verloskunde stond. Dat zou me niet nog eens gebeuren. Bovendien was ik totaaaaal niet nerveus namenlijk.
'Rij maar niet over de Hessenweg' zei de verloskundige 'pak de snelweg maar, op de Hessenweg staat file en dat je op dit moment aan eten denkt verbaast me een beetje'
Ik laadde mijn vrouw in de auto en al snel kermde ze al aan alle kanten. Ik kom vast te staan op de Hessenweg, file, een ongeluk. Ik herrinerde me een verhaal van de collega van een buurman wiens vrouw in de auto bevallen was. Het zweet stond me nu op de rug, maar dat kwam natuurlijk omdat ik nog niks gegeten had, ik was nog steeds ape-relaxed, uiteraard.

'Jij daar, help onmiddelijk mijn vrouw, ze heeft hevige pijnen' roep ik als we na drie kwartier eindelijk in het ziekenhuis zijn. De man die ik aanspreek spreekt geen Nederlands en na wat gebarentaal blijkt hij schoonmaker te zijn. Ik vond achteraf dat karretje met die dweil wel opmerkelijk, maar hij had een ziekenhuis pakkie aan en hoe relaxed je ook bent, een mens kan zich vergissen.

Een co-assistent, een verpleegkundige en onze eigen verloskundige hielpen ons wel en al een half uurtje na aankomst werd D. geboren.
'Je was lekker ontspannen hoor' zegt de verloskundige. 'Ga maar lekker zitten, dan haal ik een koffie voor je, of liever cappucino?'

'Gefeliciteerd' zei ik tegen mijn vrouw. 'Met onze trouwdag en met onze dochter'.
'Dankjewel idioot' zei ze 'en fijn dat je zo rustgevend was'.
'Och' zei ik terwijl ik de koffie van de verloskundige aanpakte 'mij krijgen ze niet zo snel gek' en ik stak mijn mes in de koffie om een beschuitje met muisjes te smeren.

Mijn lot ligt in handen van hogere machten

Geachte Staatsloterij,

Middels deze open brief op mijn blog solliciteer ik hierbij naar de positie van winnaar van de hoofdprijs.

U zult in mij een enthousiaste ambassadeur van uw loterij treffen die de positieve effecten en de reclame die uitgaat van een hoofdprijswinnaar ten volle zal uitdragen. Ik zal feestjes geven*) en de hele dag blij kijken en iedereen die mij vraagt wat er met me is gebeurd die zal ik vertellen over wat een geweldige organisatie die Staatsloterij is.

U zult wellicht denken, die Cobben, die heeft een eigen bedrijf, een eigen huis en zelfs een sloep, waarom nou juist hem dat winnende lotnummer toekennen? Inderdaad, ik ontken dit alles niet, echter wil ik er wel op wijzen dat in Loosdrecht veel mensen een veel duurdere sloep hebben, mijn huis slechts bescheiden van omvang is in vergelijking met de huizen aan de andere kant van het dorp en dat de business momenteel zeer zwak is.

Belangrijker echter is dat u, Staatsloterij, een mogelijkheid geboden wordt om Nederlands cultuurgoed te behouden. Volgens mij staat het wel ergens in uw statuten dat u dat doet,

cultuurgoed behouden. Of anders zou het erin moeten staan. Het zit namenlijk zo, ik moet hard werken om mijn aardse bezittingen te behouden en mijn uitbreidingsplannen te verwezelijken. Zo hard zelfs dat het voltooien van mijn manuscript er ernstig onder begint te leiden.

Mijn lotnummer is bij u bekend, mijn lot ligt in uw handen, ik hoop dat u mij niet teleurstelt!

mvg,

Michiel Cobben

*) onder voorbehoud van prijzen lager dan Euro 2,5 mln

Gedachten op een sloep, schat

Ik had al aangekondigd dat de aanschaf van de sloep de beste investering is geweest die ik in mijn korte, vooralsnog moeizaam verlopende schrijverscarriere heb gepleegd. Ik kan daar na afgelopen zondag aan toevoegen dat het de állerbeste investering is geweest. Een uurtje varen met een sloep door de Gooische wateren levert verhalen op waar Simon Carmiggelt 25 kilometer Amsterdamse binnenstad voor door had moeten banjeren.

Zo lag ik gistermiddag voor de Raaisluis te wachten. In de Telegraaf (incognito gekocht bij de benzinepomp) las ik dat Mark Rutte donderdagavond gezegd zou hebben dat Balkenende geen kapitein was maar de dirigent van een orkestje. Dat klopt niet, Rutte zei dat Nederland op een ijsberg was gelopen en dat Balkenende niet de kapitein van de Titanic was, maar de man die het orkestje dirigeerde. Dit voor de geschiedsschrijving. Eigenlijk maar goed voor Mark dat hij verkeerd geciteerd werd, want feitelijk was de bijdrage van die dirigent waardevoller dan die van de kapitein. Het schip zonk toch? Volgens mij deden ze zelfs verzoeknummers. Wat heeft u liever op zo'n moment: een kapitein die in paniek zinloos aan wat hendels staat te rukken, of een dirigent met strijkje die er nog eens een Weense Wals uitgooit? Welke nummer zou ik aanvragen als de Noorderlijke IJszee me nog een minuut gaf? Ik denk de herkenningstune van de Muppets show.

Ik lag daar dus wat te liggen en te lezen en te dromen in die boot, komt er een echtpaar aan in een mooie houten sloep. Man is de kapitein, dat zie je aan zijn pet en de trotse blik in zijn ogen die uitstraalt dat hij die boot eigenhandig gelakt heeft die winter en wee je gebeente als je er een kras op maakt. Een strijkorkestje had deze kapitein niet bij zich, wel een vrouw die vermoedelijk zelf strijkt. En toen hoorde ik plotseling een paar zinnen die het woord schat een nieuwe betekenis gaven. Luistert u even mee naar de conversatie op dat bootje.

'Stuurboord is links schat, dus dat landvast moet links'
'Dat weet ik schat, maar je zei bakboord'
'Nee schat. Ik zei bakboord afhouden, en landvast aan stuurboord schat'
'Nee schat, dat zei je niet schat'

'Jawel schat, dat zei ik wel'
enzovoort...

Het was een heerlijk middagje, vol met ontdekkingen. Ik organiseer vanaf volgend weekend middagjes getiteld 'varen met een amateurschrijver rond Loosdrecht' Je mag gratis mee schat, als je de catering verzorgt. Het strijkje reist mee in de draagbare radio en geen zorgen, mijn boot is onzinkbaar!

Lijsttrekker zoekt vrouw

Hij zegt precies de goede dingen, die Mark Rutte. Dingen die ik ook zou zeggen. Namenlijk dat Balkenenende geen beslissingen durft te nemen, dat Nederland het moet hebben van ondernemers en dat je die niet moet straffen en dat Geert Wilders (u weet wel, wiens dochter zelfs geweigerd werd door een draak) aan angsten appeleert en dat het liberalisme de filosofie van het positieve is en dat de overheid zich niet teveel moet bemoeien met alles en dat Joop den Uyl een leukere socialist was dan Wouter Bos omdat die tenminste een mening had terwijl Wouter Bos cs alleen maar commissies benoemen. Redelijke standpunten van een man die in menig gezin als ideale schoonzoon binnengehaald zou worden. Niet bij ons overigens, maar mijn oudste dochter is dan ook pas 10 (11 a.s. woensdag, heeft u zin in taart, meldt u zich dan zaterdagmiddag bij ons).

Hoe komt het dat hij toch niet populair is, deze Mark Rutte? Ik heb daar even over nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat de spreekwoordelijke Tante Truus uit Appelscha niet op Mark stemt omdat hij vrijgezel is. Dat snapt ze niet en dat vertrouwt ze niet. Omdat ik Mark het beste toewens (zie boven) had ik een leuk idee voor een programma format: lijsttrekker zoekt vrouw. Heel Nederland mag meegenieten hoe Mark aan de flirt gaat met zorgvuldig voorgeselecteerde, gewillig soppende blondines. Van liberale huize, uiteraard, laat dat maar aan de NCRV over.

Gisteravond was mijn kans. Mark Rutte sprak voor mijn clubje, de SMA in Hotel Huis ter Duin in Noordwijk. Goed verhaal weer, hij heeft het begrepen, ex-Unilever, een echte bedrijfsleven man. Hij zat een paar meter van me vandaan en ik raakte in gesprek. Ok, laat ik het maar gelijk zeggen, ik durfde niet. Ik complementeerde hem met zijn speech en zijn knappe optreden in de tweede kamer vorige week. Hij bedankte me en liep handenschuddend door. Dus, mijn idee'tje zal niet verder komen dan dit blog. Dom, gemiste kans, maar misschien leest iemand van Endemol dit verhaal en heeft die wat meer lef. Mocht dat zo zijn, ik zou zeggen: succes ermee, over de royalties praten we later wel.

Gymnasiast - fantast - what's the difference?

Er bereikte mij een electronische brief met de uitnodiging Latijnse lessen te volgen aan het Gemeentelijk Gymnasium in mijn woonplaats Hilversum. Sinds ik Pieter Bas van Godfried Bomans las ben ik al jaloers op alle gymnasiasten en blijkbaar weet iemand dat. Heb ik er ooit over geblogd? Ik blader even terug in mijn blog, nee. Al peinzend naar de oorsprong van deze uitnodiging valt opeens de aanhef op: aan alle ouders van alle gymnasiasten uit het eerste jaar. Aha, nu wordt het duidelijk. 'Om uw zoon of dochter te helpen of om nader kennis te maken met dit springlevende vak' staat erbij. Deze aansporing heb ik niet nodig.

Ik blader door de website van het Gemeentelijk Gymnasium en lees dat Kluun niet op de boekenlijst mag en Saskia Noort ook niet. Mijn twee favoriete schrijvers worden genadeloos afgeserveerd door de Primus Inter Pares van de sectie Nederlands, wiens hersencellen gaan stilstaan als hij Saskia Noort leest. Aan wat voor vreemde neurologische aandoening leidt deze man? En daar vertrouw ik mijn kinderen aan toe? Hoog tijd dat ik polshoogte ga nemen, de eerste les is volgende week al.

Met mijn gesigneerde Kluun exemplaar in mijn tas en mijn Saskia Noort button op mijn revers ga ik meedoen aan die lessen. Ik vul het formulier in en stuur het op. Alea Iacta Est. Of was het Iactum Est?

Brand! Help!

Ik kom, sinds ik bezitter ben van een sloep (zie blog van gisteren) op steeds meer verassende inzichten. Zo dacht ik altijd dat het baantje van portier bij kantoorgebouw De Entree in Amsterdam Zuidoost een van de meest vervelende baantjes was die je zou kunnen hebben. De huidige functiebekleder is vermoedelijk 45 jaar, ziet er vijftien jaar ouder uit en heeft als enige afleiding koffie en het gezelschap van iedereen die een rookpauze houdt in het kantoorgebouw dat hij bewaakt. Dat zijn er best veel en ik schat de man in op 17 koppen koffie per dag en 34 sigaretten. Regelmatig wordt hij vervangen door een geeuwende student met een drankkegel. Hij werkt namenlijk part-time vanwege arbeidstherapie, zo vertrouwde hij me ooit toe. 'Hernia, mijn rug' zei hij er ongevraagd bij.

Vandaag was er brandoefening. Dit was al weken vantevoren aangekondigd. De bedoeling was dat er om 8.30 uur een alarm af zou gaan, waarop iedereen die in het gebouw was het gebouw moest verlaten en mijn vriend de portier alle verdiepingen af moest lopen om te zien of er iemand was achtergebleven. De afgelopen week stond hij nog vaker buiten sigaretjes te paffen en zijn lip trilde als hij 'goedemorgen' tegen me zei. Hij was in afwachting van zijn moment. Het moment waarop hij naar buiten zou lopen en tegen de voltallig buiten wachtende bevolking van het kantoorgebouw 'u mag weer naar binnen' zou moeten roepen.

Er waren maar weinig mensen vanmorgen. Ik denk dat velen ervoor gekozen hebben om later te beginnen, gezien dat ze, net koud gestart, toch alweer snel naar buiten moesten om te wachten. Ik kwam een uurtje na het event pas op kantoor.

'Goejemorruge' riep ik tegen de portier.
'Goejemorruge' zei hij terug. Ik zag de ontspanning in zijn ogen, zijn rust. Hij straalde uit dat het goed gegaan was. Niets herrinerde meer aan de jaarlijkse brandoefening, behalve een vinkje op een lijst, ergens. En opeens dacht ik, hij heeft de mooiste baan van de wereld.

Sea Ya - een behouden vaart

Sommige mensen denken dat het hebben van een positief banksaldo alleen maar voordelen heeft. Ooit dacht ik dat ook, nu weet ik beter. Want wat doe je met je geld? En hoe zorg je ervoor dat je het niet weer kwijtraakt? En als je eigenlijk niet weet wat je ermee moet, dan is het leven toch zinloos geworden?

Mijn vrouw heeft daar gelukkig geen last van en wist een leuke investering: een sloep. Zij heeft altijd goede ideeen, meestal over huizen of vakanties en ik deel ze, nu had ik mijn twijfels. Een sloep is een duur woord voor een roeiboot met motor, ligt het halve jaar op de kant en de rest van de tijd vrij waardeloos op een dure ligplaats, heeft onderhoud nodig en wordt steeds minder waard. Door mijn scepsis hebben we al een paar koopjes gemist, maar nu lag de sloep dan toch in Loosdrecht. We hebben hem Sea Ya gedoopt, lekker Ausralisch en Sea in plaats van See. Democratisch door mijn oudste zoon doorgedrukt die naam.

Vrijdag te waterlating, geen champagne, wel blikjes cola en witte wijn. Zaterdag de eerste tocht en zondag de tweede. Het was fantastisch. De kinderen speelden aan boord, J. vond het sturen geweldig, Loosdrecht, de rivier De Vecht en de trekgaten zo mooi dat je je afvraagt of je wel in de Randstad bent en het zonnetje liet mij wegdromen in heerlijke gedachten. Daar gaat u nog veel over horen, in mijn blog en ooit in een boek, over wat ik op die sloep allemaal bedenk. Zo bedacht ik al dat het erg leuk kan zijn om je geld ongegeneerd aan iets onverstandigs uit te geven.

Sea Ya, ik wens u een behouden vaart.

Je maakt wat mee

K. onze halfinwonende buurjongen komt met veel bombarie binnen. Hij komt altijd met veel bombarie binnen en dat is heel prettig. We hebben ook een buurmeisje en die sluipt naar binnen, dat is pas vervelend. Laatst was ik met een klant aan het bellen, onze eigen kinderen waren weg en ik wilde de man net uitleggen waarom ik belachelijke bedragen vraag voor dingen die anderen als vriendendienst verrichten. Dat is namenljk omdat ik in een huis woon waar je een eigen werkkamer in moet hebben om je klant te vertellen dat je belachelijke bedragen vraagt voor wat feitelijk een vriendendienst is. Best een lastig verhaal dus, koppie erbij houden en ik was blij dat ik rustig zat, staat dat kind opeens in mijn werkkamer.

Nee, dan K., die kun je niet missen en dat doen we dus nooit. J. zijn vriend en mijn zoon schreeuwt hard over het doelpunt dat hij deze morgen gemaakt heeft en dat hij nu topscorer van zijn team is (ze verloren overigens met 6-1 ...).
'heb jij nog gevoetbald vandaag?' vraag ik aan K. en hij wordt stil.
'Hij heeft met vijf nul verloren pap' gilt J. 'Van een meisjesteam nog wel!'. Fijngevoeligheid is op die leeftijd te veel gevraagd. K's stilzwijgen is pijnlijk, maar dan begint hij te lachen.

'Weet je wat er gebeurde?' zegt hij 'Toen we de vijfde goal tegenkregen riep onze coach: 'Kom op jongens, voetballen! Jullie zijn toch geen meisjes!' En toen werden al die meiden van de tegenstander hartstikke boos op hem. K. lacht en iedereen in ons huis lacht mee. Ben ik de enige die zich er over verbaast dat een coach van een voetbalteam als aanwijzing roept: voetballen! Wat dacht ie dan dat ze aan het doen waren?

Je maakt wat mee op zo'n zaterdag.

Een gedichtje ter afsluiting van mijn Stop Wilders Week

Er was eens ... een draak
Deze draak, iedereen mag het weten,
had een dure smaak
niet te betalen, al dat vreten!

Per dag veertien hele kazen,
zestien vaten bier
en om na het eten wat uit te blazen
een sigaartje of vier

Het werd tijd om te besparen
men ging er aan failliet!
God zal ons bewaren
zo veel eten is er op de hele wereld niet

'Zeg draak' werd er aan hem voorgesteld
'Wilt u misschien op dieet?
U heeft alweer al die kazen besteld
Niet normaal wat u allemaal vreet'.

'Mijn honger is voor altijd geblust'
zo sprak de vreselijke draak
'als ik door een meisje wordt gekust
maar o jee, ik val bij geen enkele in de smaak'

'Wij weten wel iemand' zeiden de mensen
een meisje van karnaval en retteketet
Zij heeft niet al te veel wensen
en wil vast wel met een draak naar bed'

Het meisje vond het een goed idee,
'een draak is weer eens wat milders'

zei ze met zachte G
'ik ben namenlijk de dochter van Geert Wilders'

Ze werd gepresenteerd aan de draak
maar bleek helaas niet zijn smaak
De draak zei: 'Het vreten van tien karrevrachten per dag is een naar toekomstkader,
maar nog altijd beter dan Geert Wilders als schoonvader!'

Wilders, hou toch die domme bek van je dicht

Wat kost dat nou, die allochtonen? Ik begrijp best dat Wouter en JP de MP terughoudend zijn als het gaat om het beantwoorden van die vraag van Wilders. Ze hebben een publiek imago, een job die ze bij de gratie van de voorkeur van het grote publiek kunnen behouden of verliezen en het zijn beiden ingetogen, diplomatieke mannen. Ze zijn terecht bang voor de discussie die oplaait als de uitkomst bekend wordt.

Heb ik allemaal geen last van. Zeker van dat diplomatieke niet. Ik mag hier gerust schrijven dat ik Geertje Wilders enger vindt dan Janmaat, dommer dan Boer Koekkoek en gevaarlijker dan Le Pen. En het gevaar voor Nederland dat van Geertje uitgaat is groter dan van alle drie deze heren bij elkaar. Ik heb slechts een klein publiekje op mijn hoekje van het net en als ik dat om deze mening kwijt ben, dan moet dat maar.

Ik durf ook de inhoudelijke discussie wel aan met onze geblondeerde Limbo. Ik heb eens een excel sheetje geopend en wat vrijblijvende rekenoefeningetjes gedaan. Er zijn in Nederland ongeveer 2 miljoen niet westerse allochtonen (bron Foquz etnomarketing) het begrotingstekort in Nederland ongeveer 30 miljard dat is 2000 euro per nederlander. Dus die grappenmakerij van die bourkhavrouwen en hun achterlijke baardmannen kost Nederland in 2009 4 miljard. En een beetje. Ik ga er hierbij vanuit dat de gemiddelde bijdrage van een niet westerse allochtoon aan ons Bruto Binnenlands Product hetzelfde is als van elke andere Nederlander. Als Geertje het daar niet mee eens is mag hij bellen, ik heb genoeg argumenten. En als hij betoogt dat als we de niet Westerse allochtonen ons land uit schoppen (naar Limburg deporteren?) dat we dan vier miljard bezuinigen, dan is hij nog dommer dan ik dacht. Of zou hij willen weten wat een niet werkende bourkhavrouw kost en niet geinteresseerd zijn in de BTW afdracht van de Marrokaanse shoarmazaak of de inkomenstenbelasting van de Turkse havenarbeider?

Zelf zou ik wel eens willen weten wat Geert Wilders kost. Niet zijn salaris of dat van zijn fractiegenoten of andere kosten, maar wat is het effect van zijn zielige bangmakerij op de stand van onze economie? Het effect op de blijheid waarmee consumenten door de winkelstraten lopen, het effect op het inkomende toerisme in ons land, het effect op het imago van onze exportproducten, het effect op Nederland als vestigingsplaats voor buitenlandse bedrijven? Kan iemand (die slimmer is dan ik met cijfers) dat eens doorrekenen?

Weer een blog over Wilders, sonde van mijn dure tijd. Kan die man niet eens ophoepelen?

Leden der Statige Generaal

'statige generaal' stond er in de aanhef van de alternatieve troonrede van onze jongste dochter. Ze mochten met hoed naar school, de concierge had een podiumpje in de klas gezet en de kinderen mochten daarop om de beurt hun troonrede voorlezen. Wij hebben een goede lagere school, met veel aandacht voor maatschappelijke ontwikkelingen, rekenen en lezen worden ze geacht thuis te leren. Hier volgt de volledige tekst:

'Leden der statige generaal, ' (het heeft ook wel wat statigs, vindt u niet? MC)

'Op de wereld is veel oorlog en daarom wil ik u vragen alle ruzies met de mond op te lossen. Dus als er wat is, dan niet vechten, knijpen of krabben, of aan haren trekken of bijten, of schoppen, slaan of trappen of bij de keel pakken of spugen ofzo, maar vrede maken en geen oorlog. Dit was mijn troonrede, bedankt'.

Mooi he? Hebben wij opgevoed!

Zelf ben ik maatschappelijk geschoold door Hans Wiegel. De leraren op school waren links, dus ik was rechts en Wiegel ook, dat kwam mooi uit. Mijn vader was ook rechts, deze dissonantie heeft mij lang dwarsgezeten. Gisteren kwam Hans Wiegel met een oproep aan de VVD om met Wilders samen te werken. Het orakel is nu definitief gevallen wat mij betreft. Mijn oude held wil samenwerken met een gefrustreerde geblondeerde Limbo, met een achetrlijke religie. Voortaan luister ik alleen nog maar naar mijn kinderen.

Geert Wilders, premier van Nederland

Ik droomde vannacht. Kaasfondue gegeten, glaasje wit teveel op, heftige film gekeken en gepoetst met een nieuw merk tandpasta. Dat allemaal opgeteld en dan weet je het eigenlijk vooraf al, dat wordt een heftige nacht, veel zweten, opstaan en de slaap maar niet vatten. En als het eindelijk lukt, een nachtmerrie.

Ik droomde dat Geert Wilders premier van dit land was en dat Koning Willem Alexander hem niet durfde af te zetten. De democratie was er niet meer, eerst had Geert het stemrecht afgepakt van de niet westerse allochtonen, toen van alle allochtonen, toen van iedereen met buitenlands bloed tot in de derde generatie terug en toen van iedereen die geen lid was van zijn partij. Kan snel gaan, zeker als je gezegend bent met een ruime fantasie zoals ik, dan is het vier uur des ochtends en opeens is het zover, in je droom.

Ik moest bij hem komen.
'In je blog van enkele jaren terug zeik je mij af' roept Geertje. 'Je noemt mij een domme limbo en een buitenlanderhater, waarom?'
'Ik denk dat u een keer verliefd bent geweest op een moslim meisje en dat u in elkander bent geslagen door haar broer. Sindsdien verft u uw haar blond en trekt u zich af terwijl u denkt aan een zwetend vrouwenlijf onder een bourkha'

'Onthoofd hem' roept Wilders 'Onthoofd alle schrijvers en intellectuelen', het schuim staat hem op de lippen.

'Mag ik eerst mijn moeder bellen?' vraag ik, 'even vertellen van dat intellectuele, dat had mijn vader eens moeten horen'.

Met een schrik werd ik wakker, de ochtendkrant viel in de bus. 'NIPO: Aanhang Wilders neemt af' is de kop.

Oef, vandaag neem ik een balansdag.

Geert Wilders is net ...

Als Geert Wilders naar Obama luistert moet hij aan Chamberlain denken. Aan wie doet Geert Wilders mij denken? Eerst dacht ik dat het mijn leraar godsdienst was van de middelbare school. Y., mijn kameraadje van destijds, had een grapje uitgehaald met de Grote Godstienstige Kalender die voor in de klas stond. De dominee, ironisch genoeg Dominee de Pater geheten, was een oecomenisch docerend man met het hart op de juiste plek. Dit vertel ik er even bij om de daad van Y. in het juiste perspectief te plaatsen, maar dat had u al door, dit is immers een blog van een amateur-schrijver.

Op 8 december stond er op deze allesomvattende kalender: Maria onbevlekt ontvangen (RK). Dat RK ten teken dat het een Rooms Katholiek feest was. Zo stond er bij andere feestdagen Ned.Herv. ofzo. Y. pakte zijn pen en schreef bij 9 december: Maria bevlekt teruggestuurd (YJ). Wij vonden dit allemaal erg grappig en ook dapper dat Y zijn initialen eerlijk vermeld had. Hij zei dat de conrector waar hij op het matje moest komen ook had gelachen, maar daar was ik niet bij, dus neem dat met een korreltje zout.

Dominee de Pater moest niet lachen. 'Hebben jullie dan nergens meer respect voor?' riep hij vertwijfeld met een snik in zijn stem. Hij werd boser en boser en leek steeds meer op Wilders. Hij begon steeds harder te schelden. Het lag aan de verderfelijke invloed van de TV, het lag aan de welvaart van Nederland, het lag aan van alles en opeens was hij tegen alles. Hij was boos. Gelukkig maar voor een dag. De dag erna leek hij weer op zichzelf, oef. De inkt was gelukkig afwasbaar.

Geert Wilders blijft boos - wat moet die man een rotleven hebben - en daarom lijkt hij niet op Dominee de Pater. Nu hij Obama met Chamberlain vergelijkt en met zijn flauwekul de internationale politieke arena betreedt, nu weet ik opeens met wie Wilders zelf te vergelijken is. Met de wethouder van Juinen. Weet u nog, het typetje van Kees van Kooten die maar steeds in beeld wilde komen. Kijk nog maar eens. Wilders ruikt de publiciteit en hoopt nu vanuit zijn stille huiskamer ergens in een bunker dat CNN belt en hij in beeld mag. Ik hoop het, een goede journalist van internationaal kaliber zorgt er wel een keer voor dat hij een echte uitglijder maakt. Zijn hart zit namenlijk fout en dat is het verschil tussen hem en dominee de Pater.

Golf in de duinen

Rene Russo in haar meest voordelige pose

Gisteren gegolfd. Is er ooit een roman geschreven over Golf? Zo nee, dan ruik ik nu een gat in de markt.

Ik ken wel een hele goede film over Golf, namenlijk 'Tin Cup' met een heerlijke rol van Kevin Costner. Elke film waarin Kevin Costner iets anders dan een alcoholist of een andere aan lager wal geraakte persoon speelt is gedoemd te mislukken. Jammer genoeg wordt hij in deze film verliefd op het vriendinnetje van de geslaagde profgolver, een glansrijke rol van Don 'Miami Vice' Johnson. Elke film waarin Don Johnson iets anders dan een stoere macho speelt is gedoemd te mislukken. Waarom vind ik het jammer? Het meisje waar Kevin en Don om vechten (het zal je maar gebeuren trouwens) wordt gespeeld door Rene Russo en die is gewoon lelijk (bovenstaande foto is zwaar geflatteerd). Ik vind dat je niemand af mag fikken op zijn uiterlijk, behalve Hollywood filmsterren of zij die het willen worden. Ik dwaal af.

Het spel van het golven heeft dus nog niet tot verheffende literatuur geleid, terwijl de psyche van de golver voer oplevert om boekenkasten over vol te pennen. Waarom sla je op een driving range rechtdoor en op de baan met een slice? Waarom sla je op de meeste fairways redelijk recht, behalve als er water of een bunker ligt? Waarom maak je de ene keer een put van drie meter en mis je op de volgende green een put van tien centimeter?

Wie het weet mag het zeggen. Of er een boek over schrijven, graag met veel mooie vrouwen erin.

Vandaag heet dit blog: zakenman worden

Schrijver worden is leuk, dit blog bijhouden leuker dan ik vooraf had gedacht (VF, nogmaals dank voor de tip), maar vandaag heet dit blog voor een keer: Zakenman worden. Een blik in mijn agenda: morgen loop ik een rondje golf door de zandduinen van de Utrechtse Heuvelrug met wat 'vrindjes' (= mensen aan wie ik geld verdien en vice versa, morgen een verslag uiteraard) volgende week zit ik aan bij een diner met Mark Rutte (ik zal hem mijn TV format 'lijsttrekker zoekt vrouw' proberen te verkopen en uiteraard op mijn blog weer verslag doen) en vandaag had ik een uiterst amusant sollicitatiegesprek met de heer F.

F. komt oorspronkelijk uit India, Ik kan op dit blog vrijuit over hem schrijven, er komen 1 miljard mensen uit India en F. is niet eens echt de eerste letter van zijn achternaam, dus u kan niet weten wie ik bedoel. F. is zo bescheiden dat hij pas na drie keer aandringen gaat zitten, mijn aanbod voor een tweede kopje koffie accepteert met de woorden 'what a friendly gesture, i would indeed very much like another cup of that lovely coffee' en als hij de secretaresse die dit voor hem verzorgt aankijkt bloost ze. Zo'n man dus.

'In Sales i alway go for the kiel' zegt hij in zijn bijna accentloze Engels. Ik moet wat terugzeggen, dus ik vraag me in moordtempo af wat hij bedoelt. The Kiel, is dat een managementtheorie die ik niet ken? Die niemand in Nederland kent? Is 'The Kiel' het geheim van de opkomende Aziatische economieen?
'Ah, you mean the kill' zeg ik als het eindelijk tot me doordringt. Deze man is niet alleen bescheiden, hij is ook nog eens topverkoper. Ik ga hem plaatsen bij mijn beste klant, daar gaat hij een hoop omzet scoren en bonussen verdienen. Gaan we volgend jaar met zijn drieen een rondje golven. Gaat u mee?

Onwil of onkunde

Wat is erger, niet willen of niet kunnen? Als ouder en leraar een vraag waarmee je dagelijks geconfronteerd wordt. Zo ook de leraar van onze oudste. Situatie: fietssleutel kwijt, dus ook sleutel van locker kwijt waar boek in zat, dus geen boek bij zich in les, leraar boos, straf. Vat u hem? Vast wel.
'Pap' zegt hij 's-avonds. 'Ik vind het niet terecht als ik straf krijg. Ik vergeet gewoon dingen, maar ik moet ook aan zo veel tegelijk denken.' Terechte opmerking, eerlijk ook.
'De leraar wil dat je het niet meer vergeet en daarom krijg je straf' zeg ik. Dat wist hij al. Hij is vergeetachtig, dat wist hij ook al. Wij proberen al jaren hem wakker te schudden, maar hij is een jongen met het hoofd in de wolken. Praten en denken doet hij tegelijk en als hij niet gehoord wordt gaat hij harder praten. Volwassen en ingetogen communiceren is niet zijn ding, rustig nadenken over aardse zaken - zoals: waar is mijn sleutelbos? - is aan hem niet besteedt. Hij is nog jong, gelukkig maar. Moeten we dat bestraffen? Wij vonden tot nu toe van niet.
De volgende ochtend, als hij op de fiets stapt vraagt A. waar zijn sleutel is. Hij wijst op zijn tas en zegt hard, bijna schreeuwend: 'aan het clipje in mijn tas, denk maar niet dat ik dat ooit nog vergeet'. Dankuwel leraar.

Arme Rijkman Groenink

Aardige man hoor die Rijkman Groenink (ik had ooit een ontmoeting van een halve minuut met hem, spreek dus uit eerste hand en ook uit tweede hand want A. kwam hem ooit tegen en toen zei hij 'Dag mevrouw' en dat doe je niet als je onaardig bent) en ik denk ook slim (anders wordt je geen bestuursvoorzitter van een internationale bank) maar hij slaat de plank mis. Volslagen mis. Zo mis dat je eigenlijk niet eens van een misser kan spreken. De term 'mis' veronderstelt dat je met je slag in de buurt van de plank komt, Rijkman Groenink slaat eigenlijk een slag in de lucht.

Hij betoogt dat de wereldleiders een unieke kans hebben om de bonussen voor risicovolle transacties uit te bannen. Volgens mij solliciteert hij naar een rol om dat namens hen te regelen. Zijn eigen bonus (Euro 30 miljoen) was niet voor een risicovolle transactie en dus redelijk, lees maar na.

Hij kan inhoudelijk best een punt maken, hij is echter de slechtste afzender van dit bericht die er voor te stellen is. Het publiek, en dus de wereldleiders, willen af van het beeld van bankiers aan de ene kant die bonussen opstrijken die voor Jan Lul slechts haalbaar zijn bij het winnen van de staatsloterij (en zelfs dat niet, die is 'slechts' Euro 27,5 miljoen) met aan de andere kant arme familie's die hun huis moeten kopen omdat ze de hypotheek van die bank niet meer kunnen betalen.

Rijkman Groenink zal alle redelijke argumenten waarom zijn bonus terecht is wel genoemd hebben, hij kan alleen nooit op tegen het argument van de tegenpartij, een heel onredelijk argument overigens: Jaloezie. Wouter Bos, JP de MP of wie dan ook zal nooit zaken doen met iemand die in loondienst multimiljonair is geworden in een bedrijf dat nu aan het infuus van de staatsteun ligt. Dat zal nooit enige steun van welke burger, van welke politieke kleur dan ooit krijgen. Zijn gunfactor is nul. Indien Rijkman Groenink slechts politieke ambities heeft zal hij de rest van zijn leven in de schaduw moeten doorbrengen.

Oppassen met die neefjes van 12

Oppassen dus met die neefjes van 12. Ik ben gewend er wat op los te kletsen. Als het nergens op slaat, wat meestal het geval is, word ik onderbroken door een slimmer iemand die me dan terecht wijst met betere feitenkennis of met een betere redenering of met beiden. Behalve in de besloten familiekring. Dat erop los kletsen is namenlijk een familietrekje, wij kletsen erop los dat het een lieve lust is en genieten ervan als iemand (meestal ik) een discussie op punten kan winnen. De kouwe kant neemt ons dat wel eens kwalijk, maar dat is een vergissing. U kunt onze familie niet verwijten dat we erop los kletsen, evenmin kunt u ons verwijten dat we bloedgroep B-negatief hebben, galstenen bij ons vaak voorkomen of dat we geen aanleg voor sport bezitten. Neefje J weet dit allemaal nog niet. Wel is het familie van me en kletsen kan hij. Als hij zijn best gaat doen op het Gymnasium wordt het nog een hele toer om hem wat betreft erop los kletsen achter me te laten.

Ik betoog zaterdagavond na de BBQ dat ik uit 'convenience' in reincarnatie geloof. Zo'n Engelse term doet het altijd goed, maar niet bij neefje J.
'Wa is da?' vraagt hij. Hij spreekt Brabants en geen Engels.
'Het betekent' leg ik uit 'dat het mij goed uitkomt om in reincarnatie te geloven. De meeste mensen hebben een geloof dat hun goed uitkomt. Als je hele familie katholiek is en je klasgenootjes ook, dan laat je je dopen, lekker makkelijk. Maar nu mijn convenience. Ik geloof dat het leven een aaneenschakeling is van keuzes, maar ik loop vast. Waarom lukt iets bij de een wel en bij de ander niet? Waarom kan ik er niet voor kiezen voetballer te worden? Daarom geloof ik in reincarnatie, mijn ziel heeft voor dit lichaam gekozen en daarom is het feit dat ik nooit bij PSV zal voetballen een gevolg van mijn eigen keuze. Zo kan ik blijven geloven dat alles een keuze is, lekker makkelijk'
'Wat een geklets' zegt neefje J. 'want wie bepaalt uiteindelijk de keuzes van je ziel? Al die reincarnaties geleden is die ziel toch ook ergens begonnen? Die ziel is dan toch door een ander gemaakt?'
Ik had gehoopt in mijn familie eindelijk eens de status van opperkletser te claimen, maar met de nieuwe generatie die er aankomt ben ik er opeens niet gerust op.

'I am from Bangladesh'

In een bloggende klaagzang over taxi's word ik plots herrinerd aan een voorval uit een ver verleden. Ik wilde naar mijn hotel en besloot te lopen, het was in Londen, had ik dat al gezegd? Nee, dat had ik nog niet gezegd, Londen dus. Het was een half uur lopen, de pubs waren nog een beetje open en na een dag lang slap gelul aanhoren (ik volgde een cursus over ingewikkelde financiele dingen omdat ik bij een bank werkte...was ik mijn schrijverscarriere eerder begonnen, dan had ik nu een heel oeuvre) had ik bedacht te gaan lopen. Na een kwartier kwam ik erachter dat ik de verkeerde kant opliep, want in Engeland rijden ze aan de andere kant van de weg en dat brengt je interne kompas zo van slag dat je fout loopt.

Ik hield een taxi aan en bedacht me hoe ik mijn declaratie moest vermommen. Ik had al eerder een taxi genomen en ook mijn baas nam geregeld een taxi op ditzelfde traject van city naar hotel. Hoe zou ik moeten verklaren dat de ene taxi duurder was dan de andere? Hoe zit dat eigenlijk met je privacy? Ik kon daarover niet met mijn taxichauffeur overleggen, want die sprak maar een zin Engels: 'I am from Bangladesh'. Hij had er erg lang over gedaan om het adres van mijn hotel op te zoeken (pre-TomTom tijd) en reed keer op keer fout. Toen ik hem daarop aansprak zei hij alleen maar 'I am from Bangladesh'.

Nadat we eindelijk in de buurt van het hotel kwamen zei ik 'Well finally, now you can drop me off on the next corner' waarop hij zei 'I am from Bangladesh'.

Echt een gesprek werd het niet zo en dat vond ik natuurlijk een gemiste kans. Hoe vaak spreek je een man uit Bangladesh? Dus ik besloot mijn taktiek te herzien.

'Where are you from?' vroeg ik en ja hoor:

'I am from Bangladesh' antwoordde hij. Werd het toch nog een béétje gezellig gesprek.

Geachte heer Dr. E.J.S., ooit neuroloog

Geachte heer Dr. E.J.S.,

Tot mij wendde zich de heer Michiel Cobben uit Hilversum, ondernemer en woordkunstenaar, met primair en subsidiar de volgende eisen:

- S. voerde tot voor kort een praktijk voor Neurologische Geneeskunde in het ziekenhuis te T. en stelde foute diagnoses, waarbij diverse malen mensen onterecht te horen kregen dat ze nog maar een jaar of enkele jaren te leven hadden, zo blijkt uit het rapport Lemstra (productie 1)
- Cobben lijdt al jaren aan de aandoeningen melancholie, onverklaarbare concentratiestoornissen bij het zien van mooie vrouwen of bij het langdurig schijnen van de zon op zijn hoofd en hij is in zijn geluksgevoel sterk afhankelijk geworden van mantelzorg van zijn familie. Bovendien is hij een goedgelovig, haast naief mens. Dit is openbare kennis, gezien het weblog dat hij hierover bijhoudt (productie 2)
- Uit diverse publicaties in de media blijkt het heilzame effect op de psyche van een stervensverklaring van een gediplomeerd arts en de ontdekking van deze vergissing door de patient zelf (zie NRCnext, BNR Nieuwsradio, Knevel en van den Brink e.v.a. producties 3 t/m 24)
- S., arts en zorgverlener, heeft op geen enkele manier de klachten van Cobben aangetrokken, zich nooit bekommerd om de klachten van Cobben en hem, zogezegd, aan zijn lot overgelaten. Dit is des te schrijnender omdat een foute diagnose S., zogezegd, geen enkele moeite zou hoeven te kosten. mede gezien de persoonlijkheid van Cobben.

Derhalve, niettegenstaande tegenbeweringen die anderzijds zouden bewijzen, vorder ik direct ofwel een diagnose waaruit zou blijken dat mijn cliente snel dood zal gaan en binnen enkele maanden een tegenbewijs hiervan, ofwel een geldbedrag van heul veul centjes, over te maken rechtsreeks aan cliente.
Waarvan Akte!
Mr. L. Arie Koek

Het grand Gala voetballer van het jaar

Marco van Basten, Bert van Marwijk en Edwin van der Sar delen een tafeltje en een leger voetballertjes in strakke smokings begeleiden hun diep gedecolleteerde, zwaar opgemaakte tafeldames naar hun tafels. Ik zit wat achteraf met wat andere dikke mannen. Wat Marco, Bert en Edje bespreken kan ik niet horen, maar gelukkig stinkt het in ons deel wat minder naar parfum.

'Ha, Michiel' zegt de zakenman naast me. 'Hoe gaat het in de bisnis?'

Hij weet het antwoord al, namenlijk matig. Routineus vertel ik hem dat we het gezien de markt nog zo slecht niet doen, we gelukkig trouwe klanten hebben en onze verwachting is dat de markt weer snel aantrekt. Ook bij hem hetzelfde verhaal. We kijken niet echt vrolijk, dat is ook moeilijk als je het goede nieuws uit je tenen moet halen. Gelukkig worden we verrast door een amuse van aspergetaart, gevolgd door een gerecht getiteld 'de zoute zee' zijnde vijf verschillende vissoorten op een bord. Dan stappen we over naar het hoofdgerecht. Mijn buurman is vinoloog, of hij denkt dat hij het is en gaat dusdanig lang met de sommelier in gesprek dat de rest van de tafel hem ongeduldig aankijkt. En dan het hoofdgerecht, maar we worden onderbroken door cabaretier Najib Amhali. Hij kijkt op zijn horloge en richt zich tot de tafel van Mounir El Hamdaoui - terecht uitgeroepen tot beste voetballer van het jaar 2009 -die met vrouw, moeder, broers e.a. aan een tafel zit.

'Hé Mounir' roept Nadil 'Jullie mogen eten hoor, het is wel ramadan, maar de zon is onder'

Aan onze tafel wordt gelachen, aan de voetbaltafels blijft het stil. Najib is onnavolgbaar en we lachen de tranen in de ogen, het voetbalvolk klapt beleefd en wordt pas wakker als Danny de Munck opkomt en 'Verdomd alleen' inzet. De aanstekers gaan de lucht in.

Ik sta bij de koffie rustig te VIP-spotten (Wesley en Yolanthe hadden zich helaas afgemeld, maar tout voetballend Nederland was er) als de zakenman zich weer meldt.
'Wat denk je, is het herstel duurzaam?' vraagt hij en routineus draai ik mijn antwoord. Zou Najib net zo routineus zijn moslimhumor afdraaien? Ik vraag het me af.

Zakenman. Liever was ik cabaretier. Of bondscoach. Of voetballer. Of voetbalvrouw. Of hoekvlag. Of Danny de Munck. Of de moeder van Yolanthe. Of zo.

De Kwikfitflop

Gisteravond Gordon Ramsey gezien? Ik wel, conclusie: een kok moet streng zijn en duidelijk en op zijn strepen staan, anders loopt iedereen over hem heen. Ik realiseer me dat ik mijn hele leven al te soft ben geweest. Dat gaat vanaf vandaag veranderen en met nieuw elan stap ik de auto in. Bedankt Gordon.

Net beneden Utrecht: een lekke band. Wel godverdegodver en ik moet nog helemaal naar Eindhoven. De ANWB helpt me en de volgende dag stap ik de KwikFit binnen.

'Drie dagen geleden heb ik hier nieuwe voorbanden gekocht' zeg ik met harde stem, zonder op de rij voor me te letten. 'Gisteren een lekke band, dus regel het maar en ik heb haast. Dat geintje van gisteren heeft me al genoeg tijd gekost.'

Ik glimlach nadat ik ben uitgesproken, dat zie ik Gordon Ramsey ook altijd doen.

De baliemedewerker van Kwik Fit (een beroeps, geen uitzendjongen want hij heeft zijn naam geborduurd op de borst van zijn overal) vraagt me om mijn bonnetje 'voor de garantie'.

'Heb ik niet' zeg ik. Hele zinnen maken is zinloos, paarlen voor de zwijnen zelfs.

'zonder bonnetje geen garantie, dat kan niet voor het systeem' zegt hij.

Wat er de minuut erna gebeurde kan ik niet op internet zetten. Gordon Ramsey zou trots op me geweest zijn, dat wil ik er wel over kwijt. En verdomd, het werkt.

'Achmed, help jij die meneer even met voorrang' zegt de Kwikfitter bleekjes. 'Tis garantie'

Achmed haalt mijn band eraf, terwijl ik van mijn overwinningsroes geniet.

'Ies niet garantie' roept hij opeens naar zijn collega 'Spajker, kajk maar' roept hij en hij laat een dikke roestige spijker zien die hij uit mijn band getrokken heeft.

'Meneer' zegt de Kwikfitter 'met die spijker heeft u hooguit honderd meter gereden. Maar maakt u zich geen zorgen, bij Kwikfit doen we daar ontspannen over. Het valt onder de garantie. Wilt u een kopje koffie terwijl we het in orde maken?' Achter een deur lacht een vrouw.

'Nee dank u' zeg ik en ik loop naar buiten. Als ik die Gordon Ramsey tegenkom heeft hij een probleem.