We worden links en rechts ingehaald.

'Heb je het al gehoord van A. en T.?' vraagt A., mijn echtgenote als ze thuiskomt van een ochtendje koffie met andere moeders.
Natuurlijk heb ik niets gehoord. Ik ben naar kantoor geweest, weer naar huis gegaan en gekluisterd aan de computer zat ik te werken. Ik heb geen tijd om de roddels in de buurt bij te houden, daar heb ik haar voor. Ze is er overigens erg goed in.

A. en T. Ooit woonden ze in een duidelijk mindere buurt dan de onze en in een significant kleiner huis. Terwijl hij op het schoolplein belangrijk liep te doen met een telefoon aan zijn oor of interessant zat te vertellen over een business trip naar 'Fillie' (= Philapdelphia) of naar Singapore wisten de andere vaders: 'jij woont te klein om echt belangrijk te zijn, dus doe nou maar niet zo interessant.'  Een aantal jaar geleden verhuisden ze naar onze buurt, waar wij toen al vijf jaar woonden. Twee onder een kappers uit de jaren dertig, de wijk van de mensen die op zakenreis gaan, goede beroepen hebben en van de aspirant schrijvers die in het verleden veel mazzel hadden. Ik ben benieuwd wat er over ze te melden valt. Heeft de kredietcrisis ze te pakken en moeten ze terug naar een caravan? Gaan ze scheiden? Meestal is het scheiden, in die leeftijd zitten we nou eenmaal.
'Nee wat dan?' vraag ik.
'Ze verhuizen naar de villawijk in Noord.' zegt A. 'Vrijstaand en met zwembad'

Kut. A. en T. halen ons links in, alsof we niet bestaan. Erfenis of loterij, bedenk ik me. Kan niet anders.