Gisteren werd ons oudste kind 13. Ze zeggen dat dat een zware leeftijd is voor de ouders, maar daar ben ik het niet mee eens. De bevalling is voor een moeder het zwaarst, de rest is kinderspel. Ook voor vaders zijn de eerste uren van het leven van een kind het zwaarst. Eerst komt de verloskundige op je af. Of je even ergens anders wilt gaan staan want je staat voor de ladenkast waar de doekjes, speentjes en andere prullaria inzitten. Een uur later komt je schoonmoeder al op bezoek. Of je even thee wilt zetten, of nee toch maar koffie, en beschuiten smeren graag. Het gevoel 'in de weg te staan' nestelt zich in je hoofd, heel, heel erg zwaar is dat.
'Gaat dat gevoel ooit weer weg?' vraag je als je in de kroeg die avond de geboorte van je zoon viert en grootvaderlijk advies krijgt van een man in een bruine regenjas en een drankkegel.
'Jazeker' zegt deze. 'na ongeveer 18 jaar gaan ze op kamers en dan is het huis weer van jou'
'Niet' zegt een lange slungel in een zwarte leren jack. 'het kan sneller. ga scheiden, dat heb ik gedaan'
'Gelul Jacobse' zegt de vieze man en nu herken ik ze opeens. 'Jij bent gaan scheiden, maar nu heb je in je nieuwe mokkeltje ook een kind gefrot. Lul de behanger!'
Dat is dan wel het voordeel van het vaderschap, je spreekt nog eens iemand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten