Schaamteloos spilziek.

Als je schrijft en je wilt echt doorbreken en dat wil ik, dan past schaamte niet. De lezer wil diep tot in de ziel van een verhaal doordringen. Schaamte en de daarmee gepaard gaande voorzichtigheid zul je als schrijver moeten laten varen. Denk ik, want ik ben zover nog niet. Maar stel, je schrijft een mooi verhaal over een seriemoordenaar en je verzint hoe je hoofdpersoon opgewonden raakt als hij een ander mens een kopje kleiner maakt. Dan moet je je dus niet gaan schamen voor je meelezende vrienden, familie of je moeder, dan wordt het nooit wat. Maar hoe zit het als je over jezelf of je naasten schrijft en ze dingen denken en doen waar je je wel voor zou moeten schamen?

Ik probeer wat concreter te worden. Stel je hebt een dochter en die dochter is negen jaar. En ze heeft drie Euro in haar portemonnee. Haar broer zegt dat ze moet sparen, maar de dochter loopt, zonder toestemming nota bene, naar een snoepwinkel en geeft haar geld uit. Dan zegt de zoon dat dat niet verstandig is, dat ze beter kan sparen. En dan zegt de dochter, 'ik ben een meisje, ik trouw later wel met een verstandige man met veel geld. Ik ben nou eenmaal dol op sjoppen'. (ik herhaal nog even de leeftijd van het onderwerp: negen jaar).

Moet je dat dan allemaal opschrijven, of pas hier slechts schaamte over de wijze waarop dit kind is opgevoed? Kies ik voor de kunst en schrijf ik het op? Of moet ik dit voorval heel stil houden en maar eens een dag niet bloggen?

Ben benieuwd naar jullie meningen.