En wat doet jouw man?

Mijn emotie is van lichte irritatie in korte tijd omgeslagen in puur medelijden. Onderwerp van mijn gevoel is de buurman die in gesprek is geraakt met M.

M. ken ik al een hele tijd. Zelfverzekerd, charmant en rap van de tongriem, waar vind je dat nog in een vrouw? Ooit kreeg ik van haar een pan soep naar mijn hoofd omdat ik hardop twijfelde aan het nut van afwassen, omdat alles toch weer vies wordt. Ze was een veelbelovende studente aan de kunstacademie, haar carrière voerde haar van hippe reclamebureau's naar ontwerpafdelingen van multinationals. Ze trouwde met de hoogste baas van een groot bedrijf , haar loopbaan vertraagde en verzandde tussen poepluiers en zwemlessen.

Op een feestje tref ik haar weer eens. We kletsen wat bij en de soep blijft gezellig in de pan. Er komt een buurman bijstaan die zich introduceert met zijn voornaam en zijn beroep. Of hij geen achternaam heeft of het niet belangrijk vindt weten wij niet. Ook ik zeg mijn naam, mijn beroep en hoe goed ik ben in mijn werk en of hij tussen de regels door maar even wil horen hoe succesvol ik eigenlijk ben. Zo gaat dat tussen mannen, hoe irritant je het zelf ook vindt, zo werkt dat. Buurman knikt begrijpend en richt zich vervolgens tot M.

'En wat doet jóuw man?' vraagt hij.
Arme buurman. M. is voorlopig nog niet met hem klaar. Haar spottende toon en het vuur in haar ogen doen zelfs mij een beetje pijn. Smekend kijkt hij me aan. 'snij alsjeblieft een ander onderwerp aan' lijkt hij te willen vragen. 'help mij!'.
Wees blij dat de soep nog niet is opgediend, bedenk ik me en ik laat hem nog even spartelen.