Wouter Bos op IJsland - herschrijving.

De kranten staan vol met Cohen, Wilders, Rutte en Pechtold terwijl niemand zich bekommert om Wouter Bos. Waar is hij gebleven? Brengt hij zijn kinderen naar zwemles en voert hij ze spruitjes? Zou hij echt een brave huisvader geworden zijn? Geen enkele journalist die hier eens induikt, op een speciale afgezant van dit blog na. Die vond hem, in Reijkjavik om precies te zijn. Een week geleden zat Bos in de spreekkamer van Koelast Koelkastson, Minister van Financien van IJsland. Uit betrouwbare bron weten we wat daar is gebeurd.

Allereerst waren er heftige discussies over verloren miljarden, waarbij Bos zich als een straatvechter had gedragen.
'Moet dat nou op die toon?' vroeg zijn adjudant.
'Tuurlijk joh' antwoordde Bos. 'Ik lul hier effe die miljarden terug, we hoeven minder te bezuinigen en dat straalt dan allemaal op de PvdA af. Job Cohen wordt MP en ik ambassadeur in Monte Carlo. Dus hou je bek, laat mij dat varkentje maar even wassen'.
'But sir, we have no cash. Only ash' weersprak Koelkastson.
'Dan hou ik mijn adem in, net zo lang tot jullie betalen' zei Wouter. 'Dat zal leuk zijn, de hele internationale gemeenschap zal er schande van spreken dat jullie een onderhandelaar van de Nederlandse regering dood laten gaan. Ik doe het hoor'

En warempel werd het stil. Hoe lang? Een minuut, twee minuten, zoiets. Tot het proestende geluid van Wouter de stilte weer doorbrak.


'Jullie vastelandbewoners denken dat jullie alles maar kunnen maken' aldus IJslands minister Koelkast Koelkastson. 'Dat truukje met je adem inhouden tot je je zin krijgt, dat kennen we hier ook, maar dan net iets anders. Kijkt u maar eens naar buiten'

Wouter Bos keek naar buiten en zag dat een lange, dunne rookpluim die de hele dag boven een vulkaankrater had gehangen nu weg was.
'We houden onze rookpluim net zo lang in totdat jullie ons die schuld hebben kwijtgescholden' zei Koelkastson.
'Lekker belangrijk' zei Bos. 'Nu betalen of ik vlieg direct terug naar Schiphol en haal de marine erbij'

'Daar zou ik nog maar heel even mee wachten' zei Koelkastson terwijl de grond begon te trillen.