Twee spuiten, één klein meisje.

Met ijzingwekkende efficiency laat ik mijn dochter inenten. Voor wie niet recent kinderen heeft laten inenten hier een kleine beschrijving:

U krijgt een kleine twee weken vantevoren een brief met een tijdslot van een half uur, in ons geval van 13.00 uur tot 13.30 uur, waarin u zich in een sporthal moet melden teneinde uw kind te laten inenten. Daar aangekomen is het ronduit gezellig. Alle buren zijn er, maar nu in een ander deel van het dorp. Iedereen lacht: de meneer die je de weg wijst, de dame die je barcodekaart uitleest, de mevrouw die het nummer van je spuitplek noemt, de twee mevrouwen die je twee spuiten in twee armen van je ene kind zetten en de meneer die je na afloop nog een folder tegen pesten op school meegeeft. In en uit in drie minuten, administratief, medisch en organisatorisch een meesterwerkje. Waar ter wereld presteren ze dit nog meer? Zweden misschien?

Mijn dochter was heel flink en heeft haar knuffelbeest fijngeknepen, maar buiten de sportschool wil ze tegen een buurmeisje nog wel even vertellen hoe flink ze precies was. Het ging ook allemaal zo snel. Evalueren zouden wij dat noemen. 'En het is ook nuttig' weet het buurmeisje er aan toe te voegen 'anders krijg je een rode hond'.

'Oh, dat is dan maar goed ook' zegt mijn kleine schattebout 'want wij mogen niet eens een normale hond'