zonder plaatje vandaag

Op de snelweg haal ik een Porsche in met een sticker op de bumper van zijn auto: 'Mijn andere auto is ook een Porsche'. Een porscherijder met humor is zeldzaam, de meeste lui die in zo'n ding zitten nemen zichzelf en hun wereld veel te serieus. Ze denken dat hun eikel net zo mooi glimt als het gepoetste blik, maar ze zijn in de war met hun kale hoofd.
'Vet heilig, die kar' mompelt mijn zoon van dertien.
'die uitlaat zou ik verbreden als ik hem was' becommentarieert zijn maat die naast hem op de achterbank van onze familie-auto zit.
'Wat vinden jullie van die sticker op zijn bumper?'vraag ik, maar die hadden ze nog niet gezien. De meisjes in de auto al helemaal niet.

Ik ben met de halve buurt op weg naar het zwembad. Mijn vrije tijd heb ik die ochtend al gehad (92km gefietst!!) en nu wil moeder de vrouw wel eens wat voor zichzelf doen, of ik maar even het hele spul mee wil nemen. En neem gelijk de kinderen van de buren maar mee.

In het zwembad mijmer ik verder over de bumpersticker. 'Duel' van Joost Zwagerman is uit (een zeven min voor Joost) en de kinderen willen nog niet naar huis. Overal moeders met kinderen, slechts af en toe een stelletje. Men kijkt naar elkaar. Ik scheur een leeg vel uit het boek, pak een pen en schrijf 'ik ben niet gescheiden, mijn vrouw zit gewoon thuis'. Ik plak het op mijn buik, mijn eigen bumpersticker. Een vrouw staat op, haar borsten hangen tot onder haar navel. Ze trekt een T-shirt aan met de tekst: 'Ik wil wel afvallen, maar ik heb een afwijking aan mijn schildklier'. Handige sticker ook van haar. Een andere vrouw loopt naar de duikplank om daar een kind vanaf te plukken. 'Ik ben gescheiden, maar het was niet mijn schuld.' staat er op haar bikini.

Het bespaart ons een hoop geklets. Duidelijkheid voor iedereen. Hoera voor de bumperstickers en de bedrukte t-shirts.