Vrolijk Pasen.

Eerst vergeten ze de paaseieren, dan vergeten ze de chocomel en dan vergeten ze een spel. Kinderen. De eerste twee attributen geef ik op de drempel nog mee, voor het derde vergeten onderdeel van het paasontbijt op de school loop ik ze achterna. Dit geeft mij een inkijkje in de klas, erg spannend. Pedagogisch verantwoord vraagt de meester wat we eigenlijk vieren met Pasen. Er gaan een aantal vingers omhoog. We praten over 11-jarige groep 8 leerlingen van een openbare school. De meester wijst een vinger aan.
'De verjaardag van de paashaas' is het eerste antwoord.
'Het begin van de paasvakantie' is het tweede antwoord.
Deze kinderen, nog even voor de volledigheid, komen uit een buurt vol welgestelde, ontwikkelde mensen. Met christelijke roots. Er zit op de school één moslimfamilie.
'Het is iets met Jezus' zegt de meester. Jezus kennen ze wel. Dat is die gast die in zijn onderbroek door de woestijn liep.
'Jezus werd geboren' roept er een. 'Oh nee, dat is al met kerstmis' verbetert het knaapje zichzelf. Ik ken zijn ouders, wat zullen die schrikken als ik ze dit vertel.
'hij werd op een kruis gelegd en toen gingen ze checken in zijn graf en toen was hij niet eens dood.' roept de dochter van een advocaat. 'Toen hebben ze gezegd dat hij heilig was en dat hij naar de hemel mocht, maar hij bleef met zijn kruis in die woestijn banjeren en toen is hij toch naar de hemel gevaren omdat zijn vader hem riep en ja, dan ga je natuurlijk, want de vader van die goser was volgens mij god zelf.'

Soms denk ik dat we ze toch beter naar een Christelijke school hadden moeten sturen. Maar geen nood, de meester pakt een boek en terwijl de kinderen hun monden vol chocola stoppen gaat hij het Paasverhaal voorlezen. Toch had ik het Paasverhaal al een keer verteld. Maar ja, ook vergeten.