Het is een vraag die ze vaak gebruikt als sluitstuk van een gesprek. Stel ze heeft een plan, ik noem maar even wat, het plan om een reparatie aan het dekzeil van onze sloep uit te voeren. Het is maar een voorbeeld. Dan kan ik dat niet, want geen tijd en ook belachelijk duur, is dat nou wel nodig? Waar moet dat heen met ons, de maatschappij etcetera? Alsof ze hardop denkt over een worst-case-scenario zegt zij dan, om van de discussie en mijn gezever af te zijn: 'Dan gaan we toch gewoon in Frankrijk wonen?'
Een verlaten, bijna gratis boerderij in de Vendée ofzo, een dorpschool met slechts een leraar, eten uit de moestuin en van de jacht. Een cafe waar je iedereen kent, een fles wijn kost er een Euro. Een homp kaas en een brood, meer heb je toch niet nodig? En appelen groeien er in Frankrijk meer dan genoeg, die mag je gratis plukken. Geen slecht alternatief, maar hebben ze daar high-speed-ADSL, belpizza, 3D bioscopen?
'Ga je nou nog naar die zeilmaker in Loosdrecht?' vraagt ze, als ze ziet dat ik wel heel lang uit het raam staar.
'Allez madame, tranquille hein?' antwoord ik.
Die is leuk! Als hier zeg maar "het dekzeil gerepareerd moet worden", zeg ik vaak: Nou, dan gaan we toch weer in Nederland wonen! Overigens met dezelfde starende reactie van me lieffie.
BeantwoordenVerwijderenBij ons staat vandaag gewoon de timmerman op het dak. Samen met me lieffie, dat wel.
BeantwoordenVerwijderen