Maatschappelijk Verantwoorde Maatschappij

Tijdens het MVO (Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen) ontbijt van Net4Kids deel ik mijn ervaringen. Ik ga staan, tik met een mes op mijn glas en het wordt stil.

'Vrienden mede-ondernemers, ik heb geen ervaring met MVO.'
Ik proef enige teleurstelling in de zaal, als ik tenminste de signalen juist interpreteer. De laatste tijd ben ik niet zo zeker meer of ik signalen juist interpreteer of niet. Zeker non-verbale signalen van koele zakenmannen. Maar ik dwaal af.
'Een vriend van mij gelukkig wel' ga ik verder. 'Er was een bedrijf in de bouwwereld en dat ging naar Nepal om daar weeshuizen voor, u raadt het al, Nepaleze wezen te bouwen. Tien dagen lang stonden directeur en metselaar zij aan zij. Emotioneel werd tijdens de laatste avond geconcludeerd dat het een fantastische ervaring was geweest, het bedrijf had zich van zijn allerbeste kant laten zien en iets gegeven aan mensen die het zwaar hadden. Vriendschappen voor het leven werden gesmeedt, ook met de mensen daar. En guess what, het bedrijf draait sinds dat project als nooit tevoren. Snel, efficient en met hoge winst bouwt men de hele omgeving vol met prachtige gebouwen.'
Naast mij geeuwt een man, volgens mij is dat een vrij duidelijk signaal. Ik besluit wat meer pit in mijn verhaal te gooien.
'En nu over die vriend van mij. Die werkte daar niet, maar die was ook aannemer in hetzelfde dorp als waar het bedrijf gevestigd was. Nou ja, aannemer, hij was meer een soort klusjesman. Hij was daarin niet heel succesvol, want hij mistte een hand, wat voor een klusjesman gewoon onhandig is. Door het nieuwe élan van de grote concurrent uit het dorp ging mijn vriend failliet en geen bedrijf wilde hem vervolgens aannemen. Hij was weduwnaar en had een zwaar gehandicapte dochter die hij door zijn geldgebrek niet meer naar de school in de stad kon sturen. En hij moest zijn huis uit, want hij kon de huur niet meer betalen. Toen pleegde hij zelfmoord, maar pas nadat hij zijn dochter op het vliegtuig naar Nepal had gezet.'

Op zoek naar een boek.

Je wordt overspoeld met zelfhulpboeken. Carriere, gezondheid, levensgeluk of het vinden van een partner,  anno 2009 doe je dat soort dingen met een boek. Zelf heb ik ook ambities en dus ga ik op bezoek bij mijn vaste boekwinkel, Voorhoeve te Hilversum.

'Ahum' zeg ik tegen een verkoper. Boekhandelarij Voorhoeve pretendeert verkopers in dienst te hebben die meer kunnen dan een kassa aanslaan of in de computer controleren of een boek op voorraad is. Ik ben benieuwd.
'U wenst?' zegt de verkoper met een brede glimlach. Klasse, deze verkoper. Of zou hij weten dat ik wel eens een borrel drink in Societeit de Unie aan de 's-Granevlandse weg te Hilversum en dat zijn baas, de heer Voorhoeve, daar ook wel eens komt? Het zou mij niets verbazen, slijmballen vind je overal.

'Ik wens een zelfhulpboek' vraag ik hem. 'Heeft u die?'
'Jazeker' antwoordt de slijmbal. 'derde gang links. Had u iets speciaals in gedachten?'
Ik had iets heel speciaals in gedachten, maar ik laat me niet afleiden door hem.
'Iets waarin staat hoe je de Nobelprijs kan winnen' leg ik uit. 'op Google kom ik er niet achter hoe dat moet, toen realiseerde ik me dat nog niet alle boeken gescand zijn door Google, dus dacht ik: ik loop eens bij u binnen.'
'Kijkt u gerust even rond' zegt de verkoper. Zijn glimlach is verdwenen en hij wil weglopen. Ik grijp hem bij zijn stropdas die ik strak om zijn nek trek. Zijn hoofd loopt rood aan, schreeuwen om hulp lukt hem niet en zou ook zinloos zijn, de derde gang links is ver weg van de kassa waar de enige andere verkoper staat.
'Dacht jij, min mannetje' vraag ik hem 'Dacht jij dat Obama en Al Gore hun Nobelprijs hebben gewonnen zonder hulp van een boek?'
Ik geef hem een knietje en vervolgens een stomp in de maag.
'En nu heel goed luisteren vriend' besluit ik 'Jij loopt nu naar het magazijn, haalt het boek 'hoe win ik een Nobelprijs' te voorschijn en verkoopt het me. Zo nee, dan kom ik morgen terug met de politie, begrepen?'

Even denk ik dat het werkt, de verkoper loopt, krom nog van de pijn, naar achteren. Maar dan, een agent in de winkel. 'Meneer, wilt u even rustig met mij meekomen?'

Zie je wel, het is een complot. Het boek bestaat, maar niemand mag het weten.

Een klein college Pedagogiek (voor beginners)

Soms duurt het even voor je tot het ware inzicht komt. Leren is afleren. Iets ondervinden is leerzamer dan kennis tot je nemen. Heeft u nog meer tijd dan kan ik u nog meer dooddoeners voorschotelen, maar ik onderschat u niet. U wilt van dit blog wat leren en dan kan ik maar beter een situatie'tje schetsen in plaats van cliché's presenteren.

Huiswerk Frans, mij wordt gevraagd te overhoren. Als ik niet uitkijk verwordt overhoren tot leren en dat is toch echt wat anders. Zoonlief wordt geacht de stof tot zich te nemen en dan mag hij mij gerust inzetten ter controle. Meer niet, ikke is niet gek.

'Maintenant betekent?' vraag ik.
'Die hoeven we niet' antwoordt hij.
'Jawel' zeg ik 'hij staat gewoon in sjapietre trwa'
'Ik bedoel: dat vragen ze niet' antwoordt hij.
'Je bedoelt: ik heb het niet geleerd' zeg ik.
'Ja dat bedoel ik' zegt hij.

Ik vraag hem hoe vaak ik gezegd heb dat leren een kwestie is van vaak doen, van foutjes eruit halen, van tijd erin stoppen. Hij antwoordt eerlijk dat ik dat vaak heb gezegd.
'Waarom heb je dat dan niet gedaan?' vraag ik en hij antwoord met het enige goede antwoord van de avond:
'Pap, ik heb eigenlijk geen idee'. Ik zeg dat ik het ook niet weet, er zit niets anders op dan een uurtje stampen en hopen op een zes min.

'Hoe deed jij dat vroeger?' vraagt hij nog.
'Stil, het journaal begint' antwoord ik.

Vandaag in de spotlights: Mario Been

Het leven van een zakenman valt niet mee. Om een goed gesprek met een klant te voeren moet je verstand van voetbal hebben. Ik ken iemand en die was het daar niet mee eens. Hij zei, 'als ik met een klant wil praten dan doe ik dat gewoon. Praatje pot over voetbal om het ijs te breken, daar geloof ik niet in. ' Het liep slecht met hem af. Hij is pas voor de derde keer failliet verklaard en zwerft nu door de straten van een provinciestadje in het Noorden. Uit cafe's jat hij bierviltjes en daar schrijft hij krabbeltjes op. Ik vond er ooit een in een prullenbak. Er stond: Mooiste clublied: 'onze club gaat nooit verloren' van Espee A-er Teejaa, oftewel Sparta. Zo probeert hij zijn kennis in te halen. Te laat vrees ik.

Ik zit dus noodgedwongen elke zondagavond met mijn zoon (zie vorige blog, hij wil zakenman worden, ik moet hem er dus wel bij betrekken) op de bank naar Studio Sport te kijken. Dat doe ik al sinds de brugklas, had ik het niet gedaan was ik nu ambtenaar tweede klasse bij de Kamer van Koophandel geweest ofzo.

Afgelopen zondag hield ik dus mijn vakliteratuur weer eens bij en ik zag een interview met Mario Been. Hij zei dat voetballers die voor de poen naar Feyenoord komen beter naar een andere club kunnen uitzien. Koude rillingen, echt waar. Lees maar na. Mario's wieg stond in de schaduw van de Rotterdamse Kuip, dat maakt het extra heroisch.

Na het vertrek van alle sponsors in deze crisistijden heeft Mario een nieuw wapen gevonden in de harde concurrentiestrijd om voetbaltalent: Clubliefde. Briljant! Hoe kom je erop? Als PSV en AJAX bij willen blijven moeten ze met slimme listen komen of hun budgetten ruim naar boven bijstellen. Die dekselse Been, Feyenoord zou volgend jaar wel eens kampioen kunnen worden. Morgen moet ik naar een klant in de haven van Rotjeknor, ik zal hem van harte feliciteren met zijn geniale trainer.

Toen ik weer ging lezen

‘Dit MOET je lezen’ zei A., en ik pakte het boek aan.


‘Komt een vrouw bij de dokter’ las ik hardop voor ‘dat klinkt als een moppentrommel van Max Tailleur. En Kluun, is dat een Zweedse puntdichter?’

Ik was geen boekenlezer, ik kreeg jeuk van het woord literatuur en sprak het uit met lange U. Mijn eindlijst op de HAVO bestond uit de dunst toegestane boeken, mijn lerares Nederlands had lang vet haar en droeg bruine slobbertruien. De enige kunstvormen waar ik me voor interesseerden waren muziek, liefst harde en uiteraard films. Die Hard bijvoorbeeld, gave film, vooral die scene waarin Bruce Willis een dooie terrorist met de lift naar de vijandige verdieping stuurt nadat hij op zijn buik in bloed de tekst ‘Hohohoo, now i have a machinegun’ had gekalkt. Mooie vrouwen die in bikini naast het zwembad liggen, is dat kunst? Zo ja, dan moet ik dat ook meerekenen. Maar boeken?

‘Ik ga niet op vakantie als een wurmpje naar die kleine lettertjes van zo’n Zweedse kunstjongen staren.’ zei ik tegen haar. Ze las een scene voor, Stijn op Ibiza. Goede scene overigens.

Ik ging het lezen, we waren op luiervakantie. We lagen naast het zwembad en onze kinderen logeerden bij Oma. Je kan niet de hele dag alleen maar, dus ik las het boek. Kluun was geen wereldvreemde Zweed, maar een vent van deze tijd. Hij zou een vriend van me kunnen zijn geweest. Hoewel, een vriend, nee, niet dus, hij was een klootzak, een eikel, Jezus man, dat kan je niet maken. Ik las door, zelfs toen de mooiste vrouw aan het zwembad topless ging keek ik niet op. Ik las door, ik lachte en jankte, soms in hetzelfde hoofdstuk. Toen ik het uit had was ik verbaasd. Verbaasd dat een boek dat met me kon doen, verbaasd dat een man zichzelf zo durfde te laten zien en verbaasd dat een verhaal zo goed verteld kon worden dat het geen klank of beeld nodig had.

Een verhaal vertellen is de oervorm van alle kunst, uitgevonden door Neanderthalers bij het kampvuur. Misschien vertelde een van de mannen over zijn vrouw die dood was gegaan. Niet aan kanker, dat woord kende ze toen nog niet, maar na een ontmoeting met een mammoet ofzo. En een andere man, handig met gekleurde aarde, maakte er grottekeningen van. Heel veel ingewikkelder hoef je het niet te maken. Heel veel ingewikkelder heeft Kluun het niet gemaakt, hij heeft zijn verhaal verteld en geen leraar Nederlands die er het etiket Literatuur op wil plakken. Gelukkig maar, want het moet wel gelezen worden.

De kamer

De geneugten van de Kamer van Koophandel zijn te onbekend en ik help ze graag. Ik heb warme gevoelens bij de kamer. Neem alleen de naam al, Kamer van Koophandel. Een kamer, dan denk ik aan de gezelligheid van een woonkamer of aan de intimiteit van een slaapkamer. Een kamer is een postief woord, net als het woord koophandel. Er zijn verschillende soorten handel, foute handel is het verhandelen van gestolen waar, zwarte handel is handel zonder belasting, en er is het hoogste: koophandel. Schone, zuivere handel, koper en verkoper zijn beiden blij met de transactie, het geld wordt netjes binnen de gestelde termijnen overgemaakt, dat soort handel. En daar dan de kamer van, heerlijk. Fijn. Warm.

En ze doen goed werk. Wil je weten met wie je zaken doet? Aardige mensen van de kamer van koophandel hebben het al voor je uitgezocht. Een braderie organiseren samen met de andere winkels in je winkelcentrum? De mannen en vrouwen van de kamer zijn erbij. Sterker nog, ze organiseren het. Moeite je boekhouding elke maand op tijd af te hebben? Hoe werkt een arbeidsovereenkomst? De kamer organiseert cursussen, goed, goedkoop en met een glimlach.

Er zijn mensen die het werk van de kamer niet waarderen en de contributie niet willen betalen. 'Ik heb er niet om gevraagd, dus ik doe niet mee' zo redeneren ze. Gelooft u me niet? Ze zijn er, kijk zelf maar. Ik zelf vind het ongelooflijk, als iedereen zo zou denken zou er in Nederland nooit iets van de grond komen.

Ik denk er over een nieuwe blog te beginnen (de headhunterij trekt nog steeds niet aan) genaamd nameandshamedewanbetalersvandekamer.blogspot.com. Ik twijfel nog, wie duwt me over de streep?

Top vijf verhalen die verteld moeten worden

Als echte marketeer kondigde Dirk Scheringa deze week de verschijning van zijn boek al aan, ruim twee maanden voordat het verschijnt. Ik voorspel dat het boek waarin hij zijn geheimen uit de doeken doet een bestseller gaat worden en Dirk met succes het lezingen circuit in kan duiken. De inside information die hij te bieden heeft is hot. Zo zijn er meer mensen met een verhaal die ik graag in boekvorm zou willen zien...

5: Prinses Mabel van Oranje Nassau, a.k.a Mabel Wisse Smit

Ze verkeerde in mafia-kringen, deed het met diplomaten en trouwde een prins. Knap. Er zijn weinig boeken verschenen van insiders uit het Koninklijk huis. De enige die echt zijn mond open deed was wijlen prins Bernhard zelf, al was het gedeeltelijk postuum. In Engeland wordt het publiek beter bediend, daar schrijven lijfwachten en lakeien aan de lopende band boeken. Tijd voor een Nederlandse insider om ons te verwennen met paleisgeheimen. Mabel, klim in de pen!


4: Rene van den Berg, wonderbelegger en tennismecenas

Het gerechtshof noemde hem een oplichter, witwasser en leugenaar, maar ook een geraffineerde gentleman-fraudeur. Die tekst kan hij zo op de kaft van zijn boek zetten, mocht het ooit verschijnen. Rene nodigde geregeld wat miljonairs uit op een tennisfeestje, liet er een paar glazen witte wijn inlopen, mompelde wat over superrendementen en klopte zo tientallen miljoenen uit Gooische zakken. Rene is de rest van zijn leven failliet, dus aan de royalty’s van zijn boek zal hij weinig overhouden. Toch zullen benadeelden hem geen strobreed in de weg leggen als Rene de pen oppakt. Hoe komen ze anders ooit te weten waar hun poen is gebleven?
 
3: Peter la S., bijgenaamd vieze Peter

Begon al vroeg aan zijn criminele loopbaan en is een van de weinigen uit het kringetje Holleeder c.s. die last kreeg van, naar eigen zeggen, gewetenswroeging. Hij biechtte alles op aan justitie en geniet nu ergens op een tropisch strand van zijn status als beschermde getuige. In zijn sappige verklaringen aan Justitie vertelde hij onder andere dat hij ooit in een maand honderdduizend euro verbraste aan drank, drugs en vrouwen. Details willen we weten en de titel hebben we ook al: ‘alles wat ik niet aan de politie durfde te vertellen’. Hij moet wel opschieten want het lange leven als misdadiger schijnt zijn geheugen aan te tasten. Peter, mik op de boekenweek van 2010, anders kon het wel eens te laat zijn.

2: Charlene de Carvalho-Heineken

Alles waar het woord Heineken op staat is interessant en verkoopt, dus ook op de kaft van een boek. Ze is even mysterieus als onbenaderbaar. Toen ze op 47-jarige leeftijd erfgenaam werd van het op een na grootste bierconcern ter wereld was ze nog nooit geïnterviewd. Karel Vuursteen zei in zijn tijd als topman over haar ‘Charlene heeft wel het grootaandeelhouderschap en de invloed van haar vader overgenomen, maar zij mist de kennis, autoriteit en het gezag’. Dat laat je als beetje moderne multimiljardaire toch niet over je zeggen? Schrijf een boek, laat de wereld zien wie je bent. Alsjeblieft Charlene, doe het voor mij.

1: Volkert van der G.

Van der G. brak met een lange Nederlandse traditie: sinds Balthasar Gerards Willem van Oranje omlegde was er geen politieke moord meer gepleegd in ons land. Wat bezielde hem? Wat vindt hij van de reacties van Nederland na zijn daad? Was er een complot? Dat wordt smullen en nog eens smullen, we kunnen niet wachten op de publicatie. In 2014 komt van der G. vrij. Als hij zijn royalty’s nog op tijd binnen wil hebben kan hij maar beter vast een beginnetje maken. Staat er een PC in zijn cel?

Toch weer die drugs.

Gisteren weer een doktersbezoek, een second opinion. Toch enigzins gespannen kijk je naar al die slangen die ze in je lichaam gaan stoppen en die een voor een aan je voeteneinde uitgestald worden. Gelukkig krijg je drugs daaro, dat maakt het draaglijker.

'We gaan met een camera'tje uw lever en uw galwegen eens goed bekijken' zegt de dok, een lookalike van Andy Gracia.
'Mag ik erbij blijven?' vraagt A.
'Alleen als u ook inwendig onderzocht moet worden' zegt Andy.
'Doe maar niet' zeg ik 'niet terwijl ik slaap'. Dit schijnt een grappige opmerking te zijn, maar ik snap hem niet, stomme drugs ook.

Halerwege word ik even wakker. Het camerateam onder leiding van Jacques Cousteau is op ontdekking in mijn ingewanden. Ze schijnen met felle lampen in grotten en spelonken en ze ontdekken wieren, schelpen en vissen waar nog nooit iemand van gehoord heeft. Ik laat een boer.
'Dat komt van de zuursttofflessen' leg ik uit. 'Aan de bubbeltjes kun je zien waar en hoe diep ze zitten'
Andy drukt op een spuitje en ik slaap weer lekker door.

Een half uurtje later krijg ik mijn zoveelste college maag-darm-leverkunde.
'Nog vragen?' zegt Andy.
'Ja' zeg ik 'Waar kopen jullie je drugs?'

Gerard Joling doet me na, ik ben hip!!

Vraag me niet hoe ik het weet. Iedereen op de wereld is met een paar handdrukken van elkaar verwijderd. Dus wat is de afstand tussen mij en een willekeurige BN-er? Een handdrukje of twee, meer niet. Patty Brard, Jan Smit, Gerard Joling om maar eens een paar namen te noemen, het zit allemaal in mijn directe kennissenkring. Zo prikte ik laatstelijk een vorkje met iemand die weer een bekende is van de buurman van Gordon en die wist mij dus te vertellen dat kaal helemaal hip is, anno herfst 2009. Dat ik met mijn coupewijziging van enkele weken geleden in het kringetje rond de echte Nederlanders waar het eigenlijk om gaat in dit landje, wel wat losgemaakt heb.

Nu komt het: de echte Gerard Joling heeft mij nagedaan. Vraag me niet hoe ik het weet, dat zou lulllig zijn tegenover mijn bron en hoewel bloggers op mogen schrijven wat ze willen en god noch gebod kennen en ik dus aan geen gedragscode of regel gebonden ben, ken ik wel mijn eigen grenzen. Ik houd het dus voor me. Maar echt waar, ik zweer het, spuug tussen mijn vingers door, Gerard heeft het van mij.

'Ik ben misschien te volwassen voor mijn oude kapsel, dat was jongensachtig leuk' zegt hij in de Telegraaf. Toevallig dus letterlijk een tekst van mij, ik had het zelfs bijna op mijn blog gezet. Hoe zit dat eigenlijk met copywrites?

De terugreis uit Schiedam

Wat is het mooiste van een bezoek aan Schiedam Noord? Dat is de terugreis. Als je de torenflats achter je hebt gelaten en het beeld van beton, cement en steen van je netvlies aan het verdwijnen is, dan valt je opeens op hoe mooi de bomen zijn, hoe heerlijk het is om een grasveld te zien met daarop een koe, of een molen, al is het een molen van de firma Essent, bedoeld om stroom op te wekken.

Ook kom je tot goede gesprekken bij het verlaten van het flatpark. Dat viel me al eerder op in de Spaanse pyreneeen. Loop je omhoog tegen de bergen op, dan let je op je passen, je ademhaling en je drinken. Je gedachten focussen zich steeds meer, totdat je de top bereikt en weer terug gaat. Loop je omlaag en wordt de horizon langzaam breder, dan komt er ook in je hoofd ruimte voor nieuw licht en nieuwe ideeen. Dat is dus ook alweer een voordeel van het verlaten van Schiedam Noord, het bespaart je een rit naar de bergen.

Het goede gesprek was met mijn zoon, eerstejaars Gymnasium en dat vindt hij heel wat. En ik ook. Hij wil later rijk worden, verhalen, gedichten en muziek zijn aan hem niet besteedt. Ik moest hem drie keer vermanen om tijdens de klassieke muziek die in de bibliotheek van Schiedam Noord tijdens de pauzes werd gespeeld zijn mond te houden. Ik vond het wel aardig, maar zoiets heeft blijkbaar tijd nodig. Een jaar of dertig, minimaal.

'Wat wil je later worden?'  vroeg ik.
'Ik ga oude huizen opknappen en ze dan doorverkopen' zei hij beslist.
Ik vermoedde dat hij met een lang verhaal zou komen over architectuur, bouwkunde en de gulden snede. Eerder had hij me al een kwartier lang geinformeerd over maximum snelheid op snelwegen, trajectgemiddelden, meetcorrecties en meetafwijkingen en hoe een lasergun werkt. Waar zou zijn liefde voor architectuur opeens vandaan komen?
'Hoewel' voegt hij er aan toe. 'De winsten kunnen groot zijn, maar de risico's ook. En bij een instorting van de markt blijf je met je huizen zitten'.
'Inderdaad' antwoordde ik. 'En wat doe je dan?'  Het werd een goed gesprek, maar het ging niet over kunst.

De finale van de Piet Paaltjens schrijfwedstrijd

De prijsuitreiking van de Piet Paaltjens schrijfwedstrijd was in de vestiging Noord van de bibliotheek van Schiedam. Een betere locatie voor een literaire middag is er niet, nergens. Bij de vestiging centrum van de bibliotheek Schiedam denk ik aan een middeleeuws pand, gevestigd in een oude Jeneverstokerij, bij de vestiging Zuid fantaseer ik een bijbehorend modern gebouw in een bosrijk deel van de stad. De vestiging Noord is daarom de beste plek, het is het enige stukje laagbouw tussen torenflats van veertien verdiepingen en oneindige blokken met nieuwbouwhuizen. Het geschreven woord is de laatste kunstvorm die het zuiver van de inhoud moet hebben, uiterlijk vertoon is schrijvers en lezers vreemd. Uitstekende keuze dus.

Saskia Nolet heeft gewonnen, de eer is aan haar. Ze was de mooiste vrouw aanwezig in het zaaltje, maar ik neem aan dat de jury dat niet wist. Je hoefde geen pasfoto's in te sturen, haar verhaal is op de inhoud beoordeeld. Het niveau lag hoog, schreef juryvoorzitter Kees Schrevel in het voorwoord van het voor de gelegenheid gemaakte boekje waar alle verhalen van de twintig genomineerden in staan, waaronder dat van mij. Ik heb er nu een paar gelezen en ben het met hem eens. Met de aansporing Blijf vooral schrijven sluit hij zijn advies aan alle net-niet winnaars af. Okay Kees, zullen we doen.

Ik google wat namen van andere genomineerden en ontdek dat ze allen al jaren pendelen van kleine publicatie naar literair tijdschriftje en weer terug.  Sommigen wachten al jaren op ontdekking door een uitgever. En enkelen uit dit circuit breken door, dus er is hoop na de torenflats van Schiedam. En als je erin woont: gelukkig is er de bieb.

Oscar voor beste filmscript

'Ha, huisman'
Aan het woord is een andere vader die, net als ik, verdacht vaak bij de hekken van het schoolgebouw te zien is. Het is kredietcrisis, een tijd waarin een part-time verpleegkundige meer verdient dan een haedhunter met vijftien jaar ervaring. Eindelijk gerechtigheid, inderdaad. Mijn tijd komt nog wel, binnenkort belt er een rijk Amerikaans bedrijf met de vraag of mijn hut te koop is. 'Net nu we zo lekker draaien zeker!' zeg ik dan, maar dat moet u niet serieus nemen, dat is onderhandelingstaktiek.
'Ha huisman' antwoord ik terug.
'Druk?' vraagt hij.
'Jazeker' antwoord ik. 'Zondag is het zover. De uitreiking van de Piet Paaltjens prijs. Maar het voelt niet als druk, meer als oefening voor de later nog te winnen literaire prijzen en, uiteraard, mijn Oscar voor beste filmscript. En jij?'
'Och,' zegt hij, 'het gebruikelijke middagje met een kinderfeestje, een hockey- en een voetbaltraining, tandartsbezoek en aansluitend ortho en huiswerk overhoren. En dan moet ik nog drie wassen draaien, koken en een kado voor de juf kopen, die is morgen jarig en nog biebboeken terugbrengen.'
'Zeg hoeveel kinderen heb jij eigenlijk?' vraag ik.
'Twee, hoezo?'

Gelukkig ging de bel.

Droom zacht

Ga in een makkelijke stoel zitten. Gebruikt u een laptop? Dan niet op schoot nemen, maar op een tafel zetten, met een gemakkelijke stoel erbij. Kijk naar onderstaand plaatje. Kijk gedurende een minuut volledig geconcentreerd naar dit plaatje. Probeer u volledig te ontspannen. Uw spieren mag u af en toe even aanspannen, als u daarna maar weer volledig ontspant.

Val niet in slaap, maar probeer die toestand te bereiken die men ook wel sluimeren noemt. Niet slapend, niet echt wakker, ergens zo er tussenin, als u maar uw ogen op het plaatje gercicht houdt. U gaat het lezen, uiteraard, maar doe dit langzaam. Blijf kijken en ontspan. Houd dit drie munuten vol.

Lees de volgende tekst hardop voor.
'Ik heb 27,5 miljoen euro gewonnen'
Herhaal deze zin 17 keer. Vervolgens gaat u zich weer ontspannen. Belangrijk: blijf naar het plaatje kijken.

Herhaal dit ritueel ongeveer een uur lang. De kans is groot dat u uzelf op Neuro-linguistische wijze heeft geprogrammeerd en u daadwerkelijk overtuigt bent dat u de winnaar bent van de Staatsloterij van gisteravond. Blijf uit de buurt van anderen. Met een beetje mazzel duurt het gevoel de gehele dag. O, ja zet ook uw mobiel uit. Droom zacht.

Het aftellen is begonnen, nog 4 dagen!

'Met Jansen, goedemiddag'
' Ha meneer Jansen, u spreekt met Michiel Cobben, kent u mij?'
' ...'
'Van VPRO's de avonden waarin ik een verhaal van duizend woorden voorlas of van mijn website schrijverworden.blogspot.com of van uitgeverij Pamac'
'...'
'Pamac, dat zit in Groningen, die publiceerden een verhaal van mij in een boek. Of natuurlijk van het event zondag'
'...'
'Hoezo, wat voor event? U bent toch voorlichter bij de NS? Nu begrijp ik waarom er bij de NS meer voorlichters zijn dan treinen die op tijd rijden. Ik doel uiteraard op de uitreiking van de Piet Paaltjens schrijfwedstrijd in de bibliotheek van Schiedam deze zondag. Dat event dus, begrijpt u?'
'...'
'Ik moet het echt spellen voor u geloof ik he? Ik ben op vooronderzoek gegaan en heb het treinstation van Schiedam bestudeerd. Ik denk zelf dat er met de nodige tijdelijke voorzieningen wel wat van dit station te maken valt en daar bel ik dus niet voor. Ik bel om te vragen of u zondag gewoon wat extra treinen inzet of dat u de dubbeldeks van stal haalt.'
'...'
'Laat het denken nou maar aan mij over, dat scheelt ons allebei een hoop energie. De triple-dekker, is die al operationeel of zijn jullie nog steeds aan het vergaderen? Zo ja, stop daarmee en alle hens aan dek, Schiedam is nog maar vijf dagen weg. Iets anders, wie denkt u dat er wint? Mag ik u mijn inzending eens voorlezen? Hallo? Hallo?'

Hij heeft opgehangen, goed dat ik even gebeld heb, hij is waarschijnlijk meteen aan wat touwtjes gaan trekken. Ik ga nu de ANWB bellen, misschien kan de ring zondag beter even exclusief gereserveerd worden voor alle bezoekers.

Mijn imago is gered, op het nippertje.

De auto start niet.
'Kom, we lopen naar school' stel ik mijn kinderen voor 'beter voor het milieu en voor je eigen gezondheid, dus, uitstappen maar'.
'Niet' zegt de middelste, 'je hebt geen benzine meer. Oooh, papa'
Ze hebben me door. Eens in de zoveel tijd sta ik zonder benzine. Dat komt omdat onze straat onderaan een steile heuvel ligt, ik mijn auto op de helling parkeer en dan staat de vloeistofspiegel in de benzinetank scheef. Hilversum ligt op de Utrechtse heuvelrug, dus dan kan het voorkomen dat je niet kan starten omdat de benzine niet bij de motor kan komen. Ik stond dus niet zonder benzine, beter is om te zeggen dat ik met iets te weinig benzine stond en ik daar, na het passeren van een oude landijstong (zie plaatje boven) last van had.
'Wat is het hondje van de buren toch lief, he meiden?' vraag ik. De afleidingsmanoeuvre werkt, de benzinekwestie wordt niet meer besproken. Met een beetje mazzel zijn ze het incidentje na schooltijd vergeten. Ik moet om mijn imago denken.

Ik fiets met een vaatje vers getapte Euro Loodvrij van de pomp terug naar huis. Daar fietst D. Even overweeg ik de benzine in de struiken te gooien voordat ze mij ziet. Te laat.
'Hooi' roept ze.
'Hooi' roep ik terug.
Ze kijkt vragend naar de benzine op mijn stuur.
'Deze fiets heeft een verbrandingsmotor en in de buizen van het frame stop ik de benzine. Ik ga nu een lange tocht maken, dus ik hebt wat extra voorraad bij me' smoes ik en ze trapt erin, vrouwen hebben gelukkig in het algemeen niet zo'n technisch inzicht. Maar ze kan nu niet rondvertellen dat ik weer eens niet getankt had, mijn imago is gered, op het nippertje!

Met je tijd meegaan - 6 -

Wat een trut, tjonge wat een tegenvaller.
We werden, vlak voor de ring van Antwerpen, achterhaald door de Vlaamse policier, die ons dringend verzocht uit te stappen en de zakken leeg te maken.
'De zak leegmaken?' zei ik 'daar was ik nog niet eens mee begonnen'. Hij kon er niet om lachen, mijn Porschegenote ook niet. Het was ook een best flauwe grap, eentje uit de categorie 'dat zei mijn vrouw vannacht ook'.
'Dat ging wel heel erg rap' vervolgde de policier.
'Ja, dat zei mijn vrouw vannacht ook al' lachte ik en ik gaf mijn vriendin een knipoog.
We werden een half uurtje bezigggehouden door onze Belgische vriend die ons uitlegde dat we de Porsche mochten houden, ik zou een fikse boete krijgen voor ongeoorloofd hard rijden en mijn vriendin, abusievelijk door de agent eerst aangeduid als mijn dochter, hoe komt zo'n man erbij - moest voorkomen vanwege het weggooien van ongeoorloofde drugs. Ik denk dat hij het volslagen overbodige bijvoeglijk naamwoord 'ongeoorloofd' nog maar pas had ontdekt en hij was er een beetje dol op. Herkenbaar, heb ik soms ook.

'Nog vragen?' sloot hij af.
'Eentje maar' zei ik. 'Komen ze dit verhaal thuis te weten?'
Hij legde uit dat ik het proces verbaal naar een ander adres kon laten sturen, de boete ter plekke met credit card van de zaak mocht betalen, maar als ik borg zou staan voor mijn kennisje, moest daarvoor een bericht aan mijn huisadres gestuurd. Dat zou dan verstuurd worden in een enveloppe van het parket van dienst van de justitiele dienst Antwerpen.
'Dat kan niet' zei ik tot de agent. 'Mijn vrouw begrijpt me nu al niet en dit verhaal zal niet helpen als het tot alimentatie-onderhandelingen komt'.
'Als u niet borg staat voor uw kennisje, zal ik haar ter burele moeten gebeleiden ter verdere identificatie.'
'Gebeleiden?' vroeg ik 'Nou, dan zit er niets anders op'.

Het valt me al vaker op dat de jeugd erg veel moeiete heeft zich te verplaatsen in andermans gevoelswereld. Gebrek aan empathie, ik merk het bij mijn kinderen en nu ook bij dit meisje weer.
'Klootzak' zei ze 'met je dikke buik en je kale kop, je bent een klootzak'.

Ik heb haar bij de agent moeten achterlaten, ik reed terug, parkeerde mijn auto in Amsterdam en liep naar binnen.
'Kan ik u ergens mee van dienst zijn?' vroeg de dame van kliniek 'second youth'.
'Jazeker' zei ik. 'Een liposuctie van mijn voorbuikje en wat haarimplant graag. Accepteert u creditcard?'.

Met je tijd meegaan - 5 -

'Ik vind dat je een hele hippe broek hebt' zei mijn verovering en ik groeide een beetje. Complimentjes doen het altijd goed bij mij, zeker als ze van jonge vrouwen komen. Sommige zeggen dat mannen simpel in elkaar zitten, als dat zo is, waarom gedraagt niet elke vrouw zich daarna?
'Mijn ouders zijn zo ouderwets, die dragen van die suffe kleren, ze luisteren naar suffe muziek en ze lezen boeken, bwaah. Boeken, zo vorige eeuw, ik walg ervan. En ze willen dat ik ga studeren, ik ben al 22, waarom zou ik nog studeren?' zei ze.
Ik realiseerde me dat ik dubbel zo oud was, zou daar de term mid-life-crisis vandaan komen? Dat je geinspireerd raakt door vrouwen die de helft van je leeftijd zijn?
'U rijdt wel een beetje hard' zei ze. Ik gaf extra gas, de teller klom naar 160.
'Elke keer als je u zegt doe ik er tien kilometer bij' zei ik.
'Dat durft u toch niet' - 170
'Vindt u dat niet gevaarlijk?' - 180.
'U, U, U'   ze ging nu helemaal los en ik, of eigenlijk mijn Porsche, ook.
'Wat is dat voor licht daar achter ons?' vroeg ze.

In de achteruitkijkspiegel zag ik een Belgische politie-auto verschijnen die pogingen deed me bij te houden.
'Als ze die joints en die pilletjes die ik bij me heb maar niet vinden' zei het meisje en ze gooide een doorzichtige zak met marihuana uit het raam.

Met je tijd meegaan -3-

'Waar woont je vriendin?' vroeg ik boven het motorgeluid van de Porsche uit. Om even warm te worden waren we eerst een stukje snelweg aan het doen. Ik had haar verteld dat de motor pas echt een lekker geluid maakt als je in zijn vier zit. 'Dit soort auto'tjes zijn meer iets voor de snelweg. Net als gekooide paarden, je moet ze af en toe uitlaten'
'Hoe hard gaat ie?' vroeg ze.
'twee-twintig, twee-dertig max' antwoordde ik.
'Geil zeg' zei ze. Wat bedoelde ze? Werd ze geil van het getril van de motor of vond ze het geil dat de Porsche zo hard kon? Ik besloot het maar niet te vragen, het zou een brevet van onvermogen zijn als ik toe zou geven dat ik van moderne taal evenveel verstand had als van de muziek op haar i-pod.
'Waar woont ze nou, die vriendin?' vroeg ik opnieuw.
'In Antwerpen' zei ze.

Ik parkeerde mijn auto bij een tankstation en haal mijn telefoon uit de handsfree stand.
'Schat, lieverd, het gaat echt uitlopen, Amerikanen, je kent het wel, die willen alles tien keer door hun juristen laten bekijken. Ja, vreselijk, als het echt uitloopt crash ik hier in een hotelbed, geen zin om dan nog terug te rijden.'
'... '
'Weet je lieverd, het gaat om een hele grote deal, echt Mega. Groter nog dan die van vorig jaar, die we toen gevierd hebben met een weekendje New York weet je nog?' Het winkelmeisje stift haar lippen rood in de achteruitkijkspiegel. 'Rood vind je mooi toch?' fluistert ze.
'Ooh, de radio. Schat ik moet gaan, het gaat weer beginnen' Ik hang op en slik even.
'Je hebt wel lef jochie' zegt het meisje.
'Och' zeg ik 'mijn vrouw begrijpt me toch niet' en ik zet een CD aan.

Get your motor runnin'

Head out on the highway

Lookin' for adventure

And whatever comes our way

'Getver, wat een suf clichenummer. Doe effe gezond yoh' zegt ze en ze zet de muziek uit.

Met je tijd meegaan -2-

Ik keek nog een keer op het briefje met het adres dat ik van de bovenbouwscholier had ontfutseld en concludeerde dat de lege winkel, bevolkt door een paar tieners met dopjes in hun oren, de bewuste spijkerbroekenwinkel moest zijn. Ik liep naar binnen.
'Deze graag' zei ik, toen ik aan de wand inderdaad enkele broeken zag hangen. Ik koos het exemplaar met de diepste drollenvager.
'Voor wie is het?' vroeg het meisje. Om mij terwille te zijn had ze een van haar twee oren vrijgemaakt, het oordopje hing ter hoogte van haar borsten. Haar BH was afgezet met kant en stak boven haar topje uit, maar dat was mode wist ik.
'Voor mezelf'' zei ik en tot mijn opluchting begon ze niet te lachen. Het pashokje had spiegels aan alle wanden en de klapdeurtjes begonnen net onder kruishoogte. Ik hielp mezelf in de broek en na een paar stappen in de winkel besloot ik hem te kopen.

'Wat voor riem wilt u erbij?' vroeg het meisje.
'Als je nog een keer U tegen me zegt loop ik zonder iets te kopen de winkel uit' antwoordde ik. 'Dus als u me weg wilt hebben, ga vooral zo door'.
'Wat voor riem wil je erbij' vroeg het meisje. Gelukkig lachte ze. Ze was wat ouder dan de jongens die in de winkel rondhingen, was ze de eigenaresse? Het leek me een type dat in een winkel gaat werken omdat ze even niet weet wat ze met haar leven moet, welke studie of welk werk bij haar zou passen. Niet het type beroepswinkelmeisje, als u haar zou zien zou u het snappen, het is niet uit te leggen.
'Doe maar een rode, ik vind rood een mooie kleur. Mijn Porsche is ook rood' antwoord ik haar.
'Goh, heeft u, ik bedoel heb je een Porsche? Wat leuk. Mag ik wat vragen?' zei ze.

Ik wist het, die Porsche was de beste investering die ik ooit gedaan had. Op die aandelen Randstad na dan, die kocht ik in '92 voor tien gulden, zijn inmiddels honderveertig euro per stuk. Maal elfduizend stuks dus, begrijpt u?

'Vragen staat vrij' zei ik terwijl ik mijn creditcard aanreikte. 'Doe maar tweehonderd' voegde ik eraan toe, nadat ik zag dat de kassa-aanslag op 175 euro bleef steken. Duur broekje trouwens.
'Ik zou zo graag een keer mijn vriendin de ogen willen uitsteken' zei ze. 'kunnen we samen een keer langs haar huis rijden zodat ze me in die Porsche ziet?'
'Kom maar mee' zei ik en we liepen de winkel uit. De jongens in de winkel, hun oren nu allemaal aan een kant bevrijd van hun oorknopjes keken me jaloers na. Ik zag in de spiegel naast de uitgang dat ik dringend vijf kilo moest afvallen, maar de spijkerbroek stond me werkelijk fantastisch.

Met je tijd meegaan

Het leven valt niet mee als je een mid-life crisis hebt. Trouwens mid-life, ik ben 44, verdubbel ik dat, dan wordt ik 88. Dat lijkt me met mijn gestel niet waarschijnlijk, ik noem het vanaf heden een two-third crisis.

Als eerste stap in mijn two-thirder moest ik uiting geven aan mijn creativiteit: schrijven. Vervolgens een nieuwe look: bijna kaal (zie foto's op deze site) en oh, ja de Porsche is nu besteld. Een rode met een sticker op de bumper waarop 'mijn andere auto is ook een Porsche' staat. Nu nog een vriendin, dus hierbij een oproep aan lekkere meiden (<30jr) die het leuk vinden om naast een kalende, dikkige man in een Porsche te zitten: mail me vandaag nog. Alle mails met een foto krijgen zeker antwoord.

Als laatste stap moet ik mijn kleding nog aanpassen. In mijn vrije tijd draag ik gewoonlijk een blauwe spijkerbroek, een t-shirt en als het koud is een vest. Dit draag ik al sinds de middelbare school. Sinds mijn vrouw met me meegaat als ik nieuwe kleren moet, zijn de broeken wat moderner van snit en de t-shirts hebben nu hippe bedrukkingen op de voorkant. Het is niet genoeg. Aan mijn kleding is te zien dat ik een ouwe lul ben, een man van gister, van vorig jaar of eigenlijk van de vorige eeuw. De jeugd lacht me uit, het is onbegrijpelijk. Ik heb toch een Porsche?

Afgelopen vrijdag haalde ik onze oudste van zijn eerste schoolfeest. Daar liepen een aantal bovenbouwers, met hun sigaretten in de mond deden ze hun brommers op slot. En toen zag ik het, mijn spijkerbroek is te hoog. Morgen ga ik naar de Kerkbrink in Hilversum (voor vijf euro ontfutselde ik één van hen het adres waar ze die hippe broeken scoren, voor geld is alles te koop) en vanaf overmorgen ziet u mij in onderstaande broek rondstappen! Wie wordt hier oud? Ik niet, Ha!!