prive strand met waterscooter

Opeens schoot mij iets te binnen.

'Je was toch dood?' vroeg ik aan Fidel. Ik had hem zojuist met één enkele haal een hele Havana zien opzuigen, iets waar een dode of een stervende toch niet de longen voor zou hebben.

'Dood, wat is nou dood?' vroeg hij. 'Ik ben dood als ik verklaar dat ik dood ben. En tot die tijd heb ik mijn verantwoordelijkheden overgedragen aan mijn broertje'.

Fidel klonk opeens weer nors en ik realiseerde me dat hij in het land waarin ik me bevond absolute macht bezat. Als ik mijn brutaliteit niet matigde kon me dat wel eens de kop kosten. Ik ben dood als deze dictator verklaart dat ik dood ben, dat leek me de boodschap van zijn geheimzinnige commentaar. Ik kon met hem in discussie gaan en hem uitleggen dat deze wet niet voor Fidel zelf zou gelden. Ook voor een dictator zijn er grenzen in wat hij kan beinvloeden. Ik besloot het er niet op te wagen.

Wat wist ik van Fidel? In mijn lijfblad stond dat hij drie zoons had. Twee daarvan waren tijdens de rode revolutie op het eiland Tobago onder verdachte omstandigheden gestikt in een banaan, de derde had het overleefd, maar was wel hersendood. Hij was gestorven toen een verpleegkundige zijn zaad oogste om voor nageslacht voor Fidel te zorgen. Zich bewust van haar macht had ze de hele opbrengst bij zichzelf geinsemineerd zodat een eventueel hieruit voortkomend kind de enige erfgenaam van Fidel zou zijn. Het was een dochter geworden, nu inmiddels achttien jaar en er werd gefluisterd dat ze de mooiste vrouw van Cuba was. En omstreken, alsof Cuba nog niet genoeg was. Maar ja, er werd zoveel gefluisterd. Vast stond wel dat Fidel haar niet toestond om zich buiten de paleismuren te begeven, laat staan uit te gaan.

'Ik zou graag willen dat je verblijf hier op Cuba zo aangenaam mogelijk is. Blijf in mijn buitenhuis zo lang je wilt. Het personeel zal je bedienen, er is een prive strand met waterscooter, surfplank en een bijna volledig antiek monopolyspel en in de woonkamer kabel TV en ADSL. Ongecensureerd. Het bed in de slaapkamer is groot genoeg voor zeven man' legde Fidel uit. 'Of vrouw' voegde hij er met een knipoog aan toe.

Ik begon me af te vragen waarom ik zo in de watten werd gelegd. Het had ongetwijfeld met de brief te maken, de brief die me in de stripteasebar was gegeven en waar nu al enkele mensen voor waren gestorven. Ik had hem zelfs nog niet geopend, de instructie van Fueller Johanssen luidde dat ik over de inhoud van de brief met niemand mocht spreken, dus het leek me handiger de inhoud dan ook niet te kennen. Zo werkte de ondergrondse in de tweede wereldoorlog ook, op een 'need to know' basis.

'Ik neem aan dat uw kleindochter mij vergezelt?' vroeg ik, terwijl ik een Cuba Libre mixte en een paar ijsklontjes in het glas liet vallen. Ik keek Fidel aan en zag een minieme trilling in zijn rechter ooglid.

'Uiteraard' zei hij zachtjes 'uiteraard'.

Je mag nooit reageren op je eigen schrijfseltjes, anders zou ik mezelf dit plaatje sturen.