Het was mijn maat. Hij was de stripjoint binnengelopen en had een van de latino's neergeschoten en vlak daarna een rookbom afgevuurd die met een harde flits onplofte en de tent direct blauw zette. Wat een vreemde uitdrukking is, want het was witte rook. We maakten gebruik van de verwarring en zaten een minuut later in de auto, richting Key West. Ons eerdere plan was om het huis van Ernest Hemingway te bezoeken. Ik twijfelde, moesten we ons niet melden bij de politie? En mijn geheimzinnige brief?
Opeens viel me op dat we niet meer in de huurauto zaten die we, het leek een eeuwigheid geleden, op het vliegveld hadden gehuurd.
'Wat is dit voor auto?' vroeg ik 'En mijn spullen dan?'
'Dit is de auto van de gangster die we net gedood hebben' zei hij 'en wat zijn nou spullen, als je net de dood recht in het gezicht hebt uitgelachen?'
Op die laatste vraag had ik geen goed antwoord. Ik wilde zeggen dat mijn favoriete spijkerbroek in mijn koffer in de achterbak van die auto lag en het cassettebandje met mooie liedjes dat mijn vriendinnetje voor me had opgenomen zat nog in de autoradio, maar ik zei niets. Mijn maat had gelijk. Hij had al gelijk vanaf het moment dat ik hem had ontmoet, nu een week geleden. Ik was student en had niet veel geld, maar elke maand maakte ik een klein deel van mijn budget vrij om een maandblad te kopen met als titel: 'Het maandblad voor jonge mensen die totaal geen idee hebben wat ze met hun vrije tijd aanmoeten'. Het was een lange titel, inderdaad, maar het blad had dan ook een vrij kleine oplage. Ik denk ongeveer een oplage van twee en het was dus altijd snel uitverkocht. Eigenlijk was er maar één verkooppunt van het blad en dat was de sigarenzaak om de hoek van het studentenhuis waar ik toen woonde. Een week geleden was ik er naar toe gegaan en het was uitverkocht.
'Die jongeman daar heeft de hele oplage van deze maand gekocht' zei het winkelmeisje en ze wees op een man met een hoed, een zelfgerolde sigaret in zijn mond en en een button van Pino, het kuiken van Sesamstraat, op zijn revers.
Die jongeman draaide nu aan het stuur, we namen de afslag bij het Dali museum in St. Petersburg, Florida.
'Waar heb je de brief die Sam je heeft gegeven?' vroeg mijn maat en ik schrok, ik had hem daar nog niets over verteld.
Je gaat toch niet dood aan het einde he? Want dat vind ik zielig...
BeantwoordenVerwijderenIedereen gaat dood aan het eind, de vraag si of dat nog tijdens het verhaal is of in het vervolg.
BeantwoordenVerwijderenGelukkig heb je enig sympathie voor de hoofdpersoon, mooi zo.