ik raak nu zelf de kluts een beetje kwijt.

'Jij was toch ook dood?' vraag ik aan Fueller.
'Ben jij ooit tegen een dode aangebotst?' vraagt hij.
Ik ontken.
'Nu je hier toch bent, ik zou graag een cognitief kader om mijn meest recente gebeurtenissen geplaatst willen hebben.' zeg ik hem. Bij Fueller was mijn avontuur begonnen, hij zou een verklaring moeten hebben.
'Heb je met iemand over de inhoud van de enveloppe gesproken?' vraagt Fueller.
'Nee' antwoord ik naar waarheid.
'Het is explosief materiaal' zegt Fueller.'ik werd er bijna om vermoord, anderen werden er helemaal voor vermoord, Castro wilde het hebben, de inhoud van die enveloppe is veel waard en dat weet iedereen. Ik heb hem bewust gegeven aan een abbonnee van het tijdschrijft voor jonge mannen die niet weten wat ze met hun vrije tijd moeten doen'.
'Tjonge' zeg ik. 'en ik heb hem niet eens opengemaakt'.
'Dat bevestigt mij dat jij de ideale kandidaat was om de enveloppe te krijgen. Maak hem maar eens open'.

Ik open de enveloppe en ontdek een wit vel. Het papier is blanco. Fueller loopt weg en laat mij in verbazing achter met een wit vel en geen idee wat ik met mijn tijd moet doen. Mag ik er met iemand over praten? Zijn instructies waren onduidelijk, maar ik besluit om nooit meer met niemand een lege inhoud te bespreken. Ik loop het strand op, zie een argeloze toerist en geef hem de enveloppe. 'Praat met niemand over de inhoud van deze enveloppe' zeg ik en ik loop de zee in. Ik zwem naar huis.