Om eerlijk te zijn, ik ben eerlijk want ik heb niets te verbergen, ik vond de stukjes van Martin Bril een beetje saai. Mag dat, posthuum een negatieve recensie geven? Laat ik vooropstellen dat ik het met alle respect bedoel. Toen wij een 'residence secundaire' aan de Franse kust betrokken kreeg ik van een zus een boekje met Franse verhalen van Martin Bril. Hij schreef hierin over een stokbrood of over een postbode met wie hij een praatje maakte (twee hoofdstukken) en nog zo wat zanderige verhalen. Niet mijn stijl, wel heel erg knap, want het boeide toch, ik las het uit en voelde me een beetje Frans en gepensioneerd.
Als je schrijver wil worden moet je van andere schrijvers leren. Bril was uniek in zijn kleine observaties, zegt zijn vrind Bart Chabot. Die gaf in De Wereld Draait Door ook eerlijk toe dat Bril het een gemis vond dat hij geen oeuvre aan romans had nagelaten. Tjonge, wist ik niet, niets blijft prive op TV.
Ik besluit vandaag op zijn Brils te gaan. Er zal vast iets kleins gebeuren in ons straatje, zodat ik mijn blog kan vullen. Ik loop naar buiten, misschien wordt er net een wormpje uit de grond getrokken door een vogeltje, je weet maar nooit. Ons huis staat op een heuvel en voor de bocht in de weg staan aan onze kant nog twee huizen. Vier jaar geleden was mijn buurman bezig een curieus huis te bouwen, de cementmolens draaide elke dag, een aftandse caravan op de bouwplaats diende zolang als woning. Dat duurde drie jaar, toen was zijn vrouw het zat en vertrok. Mijn buurman was ook blut, dat helpt niet echt als je je vrouw en je huis op orde wilt houden. Dezelfde zomer overleed de man van het huis ernaast. Drama in onze rustige vallei.
Ik sprak mijn buurman vandaag en ik merkte op dat zijn auto op de oprit van de weduwe stond. 'Ah, l'amour', zo legt hij uit, 'l'amour die kent ondoorgrondelijke wegen en ik ben nu met de buurvrouw'.
Ik feliciteerde hem met zijn nieuwe geluk.
Had Martin Bril hier maar gewoond, dacht ik, bij ons in de straat gebeurt genoeg voor een roman of drie.
Ik feliciteerde hem met zijn nieuwe geluk.
Had Martin Bril hier maar gewoond, dacht ik, bij ons in de straat gebeurt genoeg voor een roman of drie.
Wat, doet hij het nou nog steeds met die voisine?? Sodom en Gomorra, daar op die berg!
BeantwoordenVerwijderenBirgit
Nou nou, hij is gewoon verliefd geworden. Kan toch? Wel heel erg praktisch, dat wel ja.
BeantwoordenVerwijderen