Auw, mijn oor.

Wouter Bos heeft niet gereageerd op mijn blog. De CPNB heeft mijn sollicitatie om directeur voor een halve dag per week te worden niet au-serieux genomen. Mijn schrijfseltjes worden vooralsnog bijna nergens afgedrukt. De statistiekmeter van mijn blog voelt zich als een Ferrari op een woonerf, ver van het verkeer en veel te zwaar opgetuigd. En ik voel me als Van Gogh, met dit verschil dat Van Gogh geen idee had dat hij na zijn dood wereldberoemd zou zijn.

Binnenkort snijd ik mijn oor af. De helft van wat ik in het dagelijkse leven hoor is overbodig en de andere helft gaat het ene oor in, en direct het andere uit. Ik sla dan twee vliegen in een klap: mijn genie wordt erkend door de Nederlandse literaire wereld en luisteren, mijn zwakste karaktereigenschap, zal met een oor ineens veel beter gaan.

Mijn oor zal ik dan tot moes laten malen en dan vraag ik aan de drukker van mijn debuutroman deze door de letterinkt te mengen. Zo word mijn eerste druk een ware collector's item, wat niet toevallig de naam is van de band op de middelbare school waar ik, geheel onbezoldigd, stickers voor plakte op het schoolplein en op lantarenpalen in de buurt. Met de basgitarist en de saxafonist zat ik na afloop van een optreden in Zaal Prins Jan d'n Urste te Gemert te dromen van eeuwige roem. Ik zal de eerste zijn die het bereikt, zij volgen vast snel.

.... ik ga vanavond maar eens vroeg naar bed. Inderdaad, op een oor liggen, ha ha, goeie van u zeg.