Het italiaanse woord voor talent is: Ammaniti

Ik ben in een groot, gemeen en listig complot getrapt. Ik ben zo dom, zo ongehoord dom geweest dat ik me schaam om er in mijn blog over te schrijven. Geen zorgen, ik zal geen detail overslaan. Inderdaad, schaamteloos schrijven, Paul Sebes, mocht je meelezen, ik ben het niet vergeten. Dus, ondanks de schaamte, hierbij mijn relaas.

Ik ging naar de Bruna, het geld voor een mooi nieuw leesboek brandde in mijn zak. De Bruna is niet mijn favoriete boekhandel, dat is Voorhoeve aan de Kerkstraat, maar dat doet er helemaal niets toe. Ik zoek mijn boeken met zorg uit en dat kan best bij de Bruna. De Bruna is efficient en tijdloos. Voorhoeve is chique en ik ken de eigenaar persoonlijk, waar heb je dat nog? Bol.com dat is meer een vluggertje, snel, lekker maar geen diepgang. Ik dwaal alweer af, dat komt omdat ik me schaam voor mijn eigen domheid. Ik kom to the point.

Op een stapel lag een boek van de voor mij onbekende schrijver Niccolo Ammaniti. Mooie kaft en het speelt aan de kust, ideaal als je een boek zoekt voor een verblijf aan, weliswaar een andere, kust. Ik speelde met de gedachte het te kopen, maar de concurrentiestrijd die het in mijn hoofd voerde met andere titels was nog niet beslecht. Tot ik de voorkant las. Zowel Saskia Noort, Herman Koch als Kluun zelf zijn lyrisch over dit boek. Ik twijfelde niet langer en ik kocht het.

Thuis lees ik achter op het boek dat het italiaanse woord voor talent Ammaniti zou zijn (aantoonbaar onjuist, zie boven), dat The Times dit beweert (ik zoek op de website van the times, nul hits) en bovendien ontdek ik op de site van Nightwriters dat de drie aanbevelende schrijvers samen in zaken zitten. AHA. Het muntje valt. De drie bekende koppen hebben een oud, verdord manuscript uit de stapel 'onverkoopbaar' bij een uitgever gevist, er een naam en hun aanbevelingen opgeplakt en het voor een stinkend bedrag in de Bruna laten leggen. Het geld verdwijnt vast direct in hun eigen zakken. Ik ben gefopt. Ik had het moeten weten, een italiaanse naam, de mafia komt toch ook uit Italie.

Dan valt mij een duivels plan binnen. Ik glimlach. De kaft van mijn eigen boek. Ik laat er op zetten dat de filmrechten van het boek al aangeboden zijn aan alle grote Hollywood studio's. (door mijzelf, per mail, stiekem). Dat het verhaal al velen inspireerden hun leven drastisch te veranderen (mijzelf, mijn moeder en misschien nog wel iemand) en dat de schrijver in sommige landen vanwege zijn populariteit niet meer de straat op kan. (Disneyland, vermits ik verpakt ben in een Micket Mouse outfit). Geniaal plan, al zeg ik het zelf. Weer wat geleerd dit weekend.