Wouter, wat doe je nu?

Argeloos surf ik wat op het net. Nietszeggende berichten in een nietszeggende wereld. En dan, vier woorden: Wouter Bos stopt ermee.


Wouter? Stopt ermee? Bijna elk woord uit deze zin toept een vraag op. Waarom? Prive redenen. Wat gaat hij doen? Hij heeft geen idee.

Voordat ik dit bericht las leek de wereld logisch, geordend in elkaar te zitten. Een appel valt door de zwaartekracht naar beneden, water is nat en PvdA politici zitten in de politiek om carriere te maken. Ik loop naar de fruitmand en pak een appel.

'Wat doe je pap?' vraagt een kind als ik een appel uit mijn gestrekte hand laat vallen.
'Effe checken' leg ik uit, zonder overtuiging in mijn stem. Deze keer ging het goed, maar een volgende keer, valt de appel dan weer naar beneden? Of vliegt hij horizontaal tegen de muur? Ik weet het niet, in deze wereld is niets meer voorspelbaar.

Wouter, nog geen 50, gedoodverfde nieuwe premier, van onberispelijke Shell en PvdA huize. Hij had iets vlots. 'Tuurlijk' zei hij, terwijl Balkenende altijd 'Natuurlijk' zegt of 'Vanzelfsprekend.'

Ik rust niet voordat ik weet welk koningsdrama zich in de PvdA heeft afgespeeld. Wouter Bos wil meer prive tijd? Blijft er nou niets bij het oude? Wouter, zeg dat het een grap is, dat je graag nummer een blijft in de PvdA en dat je premier wil worden. Of accepteer straks in alle nederigheid het fractievoorzitterschap als oppositieleider tegen premier Wilders. Wouter, het land heeft je nodig. Wouter alsjeblieft! Voor mij Wouter, doe het voor mij!