woensdag 13 januari 2010

Sneeuwballengevecht


Dankzij onze gezamenlijke inspanningen om CO2 uitstoot te reduceren ligt er weer sneeuw. Ik heb daar ook aan bijgedragen door steeds minder in de file te gaan staan. Alles voor het milieu. En door de sneeuw kijk ik nu naar sneeuwbalgooiende kinderen in een voortuin.

Het spel: Als je je in de open ruimte van de voortuin begeeft mag er op je gegooid worden. Sta je op de stoep of tegen een muurtje geleund, dan mag je alleen begooid worden door degene die in de open ruimte staat. In de open ruimte staan biedt dus als voordeel dat je op iedereen mag gooien. De truck zit erin om naast de tuin, in de veilige ruimte,  rustig een bal te rollen (ijsballen zijn uiteraard verboden) en dan met hoge snelheid de tuin in te rennen en je bal af te vuren op een broertje, zusje, buurjongen of buurmeisje. Met als nadeel dat er vol op jou gevuurd wordt, zodra je de vuurzone betreedt.

Tot zover is het simpel. De taktiek om zelf niet geraakt te worden is om heel hard te rennen door de vuurzone. Het nadeel is dat je met die hoge snelheid niet kan richten. Ik doe een belangrijke ontdekking: de dapperste kinderen winnen. Die lopen relatief langzaam door de voortuin, ontwijken de sneeuwballen tot geen van de tegenstanders nog munitie heeft en kunnen dan op hun gemak zelf vuren. Ze richten meestal op kinderen die altijd maar langs de kant staan en die zelf nooit de tuin indurven.

Het is een leerzaam spel. De kinderen leren dat lef hebben lonend is en dat je door te wachten jezelf afhankelijk maakt van anderen. En dan: R. het pikkie van de buurt. Tergend langzaam loopt hij de tuin in. Iedereen vuurt zijn bal op hem af maar mist. R. grijnst en pakt zijn sneeuwbal, hij mikt op een klein meisje. Maar dan struikelt hij en wordt hij van alle kanten bekogeld. Huilend loopt hij naar binnen, zijn zwarte capuchon sneeuwwit. Overmoed wreekt.

Als ik moet voorspellen welk van deze kinderen later het meeste geld gaan verdienen dan is dat R. Met een dikke slee (...) kan hij dan zoveel CO2 uitstoten dat er nooit meer sneeuw komt. Gelukkig hebben zijn kinderen dan altijd nog dit blog om het spelletje ook te leren.

4 opmerkingen:

  1. Wat een bijzonder aardige analyse die ik met veel plezier heb gelezen!
    Overigens denk ik dat samenspanning tegen R. uiteindelijk tot de hoogste gezamelijke opbrengst en daarmee een Nash equilibrium leidt. Dus weet ik het zo net nog niet met R.

    Kinderen, en later bijvoorbeeld concurrenten, kunnen besluiten niet naar elkaar te gooien maar met zijn allen op hem.
    In simultaneous multiplayer games zoals de vrije markt of office politics is het niet altijd slim om helemaal vooraan te staan.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Correctie: de hoogst mogelijke gezamelijke opbrengst (0 strafpunten) wordt bereikt door het spelletje niet te spelen. In tijden van verdergaande polarisatie voor de kinderziel trouwens ook een wijze les.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Met zijn allen op Thijs?? OK? OK?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Thijs, dak je voor je compliment. Niet meedoen is nooit lonend, je leert het spel niet en als het ooit echt moet (niemand kan voor zichzelf zorgen) dan ga je geheid verliezen. Het is hard, maar niet anders. Ooit leven we in een wereld waar kinderen direct na geboorte aan een infuus in een steriel donker hol worden gelegd en daar tot hun 120 ste levensjaar in worden bewaard om te zorgen dat ze niet ziek of ongelukkig worden (dit laatste wordt bereikt met drugs).
    Birgit, dat zouden we nooit meer doen weet je nog... foei!

    BeantwoordenVerwijderen