Het spijt me.

Mrs. Robinson(59) en Kirk (19)

Het is tijd voor bekentenissen. Zoals de premier van Ierland onder druk staat vanwege zijn overspelige echtgenote, zo lig ik ook onder vuur. Er is wel een verschil. In het sherry-circuit te Belfast is de vrouw van de premier ongekend populair. Jaloers luisteren al haar vriendinnen naar haar verhalen over hoe ze met een 19-jarige het bed deelde, zelf is ze 59. Haar bridgepartner en hartsvriendin Mrs. Jones heeft al geïnformeerd of Robinson (jezus loves you more then you will know) wil vragen of Kirk een leuk vriendje voor haarzelf heeft en het schijnt - ik kan helaas mijn bron niet bekendmaken, maar het is een heel betrouwbare - dat de vrouw van de premier met applaus werd ontvangen toen ze vorige week haar opwachting maakte tijdens een garden-fair.

Ik daarentegen zal door mijn bekentenis niet populair worden, u zult mij beschimpen, ik zal ver in uw achting dalen. Ik weet het, ik draal, ik rek en ik stel uit. Welnu dan, kaarten op tafel: Ik heb géén affaire met een jonge godin. Gelukkig kan ik u nu niet horen lachen, het zou té pijnlijk zijn. Ik hoor u echter wel denken: schrijver willen worden, zijn artistieke ik aan het ontdekken en géén vriendin. Te lelijk zeker.

Mijn geloofwaardigheid is volslagen verdwenen. Al de onzin die ik schrijf komt uit mijn duim. U dacht mee te lezen met iemand die er toe doet, die wat meemaakt en die een spannend leven leidt. Ik heb u bedrogen. Niets van wat ik schrijf heb ik echt meegemaakt, mijn leven is saai, voorspelbaar en klein, heel klein. En dan nu deze uiterst pijnlijke bekentenis, ik ben de risée van schrijvend Nederland, mocht ik daar uberhaupt al enige rol in spelen.

Mij past nederigheid. Iedereen die ik verdriet heb gedaan met mijn daden bied ik hierbij mijn excuses aan.