Het omslagmoment

Er komt een moment waarop je je realiseert dat je je kinderen moet laten gaan. Ik noem dat, om mijn betoog helder te houden, het zogenaamde omslagmoment. Dat omslagmoment is nog ver uit zicht als je je baby’s hun eerste luiers omvouwt. Ze eten, drinken,slapen, poepen en plassen en geen moment denk je er over om ze met een tas met wat onderbroeken en een pannenset op straat te zetten .


Dan worden ze peuter, kleuter en gaan ze naar de basisschool. Op een dag lopen ze zonder begeleiding naar Meneer Jamin in het winkelcentrum en ze komen ook zelf weer terug met een lolly en wisselgeld. Je bent blij dat ze niet onder een bus zijn gekomen en neemt ze weer in je huis op. Wegsturen? Geen haar op je hoofd denkt er aan, voor zover je op die leeftijd nog haren hebt dan. Het omslagpunt is slechts een theoretisch gegeven, een onzichtbaar punt waarvan je het bestaan alleen uit boekjes over opvoeding kent.

Vervolgens gaan ze naar de middelbare school. Toen ze naar de lagere school liepen zeiden ze ‘Dag pappie’ tegen je voordat ze de deur uitgingen, vertrekken ze echter naar de middelbare, dan maken ze met wijs- en middelvinger het V-teken en roepen ze ‘later!’. ’s-Middags word je geacht om Frans huiswerk te overhoren, echter de kinderen zweren dat dat prima gaat als ze met hun hoofd op de grond staan, hun billen op de bank en hun voeten tegen de muur. ‘Hoezo, ik let toch prima op?’ In de avond wil je naar DeWereld Draait Door kijken maar ze drukken op de afstandsbediening omdat ze een ‘fokking chill’ muziekprogramma moeten zien.

Het omslagmoment, lieve lezers, het omslagmoment nadert dan… (hoewel, zelf ben ik pas uit huis gezet toen ik na een avondje stappen de sleutel was vergeten en door het raam van de slaapkamer van mijn ouders naar binnen klauterde…)