Je suis une maison

Om de Franse werkwoorden 'être'en 'avoir' goed te leren heeft de lerares Frans twintig invulzinnetjes gemaakt. Het ging om een cijfer. Een van de zinnen was: Je ... une maison.

J. had er van gemaakt: Je suis une maison. Genoeg redenen om in grote zorg de lerares Frans op te bellen. Gelukkig spreekt ze Nederlands.
'Hij dacht dat het Je suis moest zijn, omdat Je ai niet kon, want dan zou er J' in de zin gestaan moeten hebben' legt ze uit.
Ik informeer beleefd of hij na zijn onvoldoende nog gered kan worden of dat een leven als putjeschepper zijn deel zal zijn. Het valt mee.
'Hij moet secuurder werken' wordt ons meegedeeld, waarop ik informeer of bijles enige zin zou kunnen hebben.
'Hij is slordig, dat kunnen ze op bijles ook niet corrigeren'

Oeps, ik wordt hier rechtsreeks aangevallen op het resultaat van mijn opvoeding. En een onvoldoende dreigt, de eerste in zijn schoolloopbaan. Ik moet mijn zoon te hulp schieten.

'Madame, écoutez' zeg ik. (Een beetje Franse woordjes ertussendoor stemt Franse leraressen altijd positief). Mogelijk heb ik een verklaring voor deze ogenschijnlijke vergising. Onze zoon, uw pupil, hebben wij vanaf zijn geboorte eerbied bijgebracht voor zijn lichaam en ziel. Zijn lichaam is een geschenk van de natuur waar hij zuinig op moet zijn, een tempel. En zijn geest moet ruimhartig zijn zodat er ruimte is voor alle soorten mensen, een toeverlaat voor velen, een woning voor allen. Mogelijk heeft hij zich door deze lessen vergist.

'Was u goed in Frans op school?' vraagt ze.
'Ik slijmde me er doorheen, totdat ik het kon laten vallen' antwoord ik naar waarheid.
'Hmm.. ik zal een zesje schrijven. Een zesje min is het dan eigenlijk. Bonsoir monsieur'
'Bonsoir madame'

Dan komt J. binnen, samen met een klasgenootje. Hij vouwt zijn armen boven zijn hoofd en met zijn handen vormt hij een puntdak 'Je suis une maison' roept hij. 'Cool he?'

Even voor het geval vriendjes van J. dit lezen: bovenstaande is NIET helemaal echt gebeurd...