Sorry.

Sorry. Druk. Geen echt blog vandaag. Te gehaast. Vind geen rust. Geeft schrijven rust? Of schrijf ik als ik rustig ben? Waarom denken mensen dat ik rustig ben? Omdat ik niet schreeuw? Ik blog toch, dat is pas onrustig.

Dan nog even dit, voor de fijnproevers die toch weer iets om na te denken willen hebben:

'werkloosheid begin 2010 op 4,25%' - Het CPB, sep 08

'werkloosheid in 2010 gemiddeld 6,5%' - Het CPB, dec 08
'werkloosheid in 2010 gemiddeld 8,75%'- Het CPB, feb 09
'werkloosheid in 2010 gemiddeld 9,5%'- Het CPB, jun 09
'werkloosheid in 2010 gemiddeld 8,0%'- Het CPB, sep 09
'werkloosheid in 2010 gemiddeld 6,5%'- Het CPB, dec 09

Dan weet u in ieder geval waarom ik zo druk ben. Fijn weekend en rust lekker uit. Pak een goed boek ofzo. Van iemand die kan schrijven en die een geest heeft waar dingen in gebeuren die de moeite van het opschrijven waard zijn. En sla voortaan dit blog van deze saaie, burgerlijke nietsnut over dank u.
 

Komt dat zien: Man eet hoed

Deze middag haalde ik mijn auto op na een onderhoudsbeurt bij Paul's Garage, waar Paul me aansprak. Hij veegde zijn zwarte handen af aan een doek, keek even in zijn rechter handpalm en stak hem toen toch maar op in plaats van uit.
'Goedemiddag' zei hij. 'Het kapje om je buitenspiegel ligt eraf. Wil je het vervangen? Kost 110 Euro.'
'Nee' zei ik. 'Mijn auto doet het uitstekend, ook zonder kapje'. Ik keek naar zijn doek, voor hoeveel zou ik die doek opeten? Een miljoen zeker, maar duizend euro zeker niet, ergens er tussenin dus. Ik hou mijn aandacht er altijd maar kort bij in de garage, ik maal niet om auto's, het leukste is om erin te zitten en naar de radio te luisteren. Ik beveel Paul's garage bij iedereen aan, Paul is een autogek die doet wat hij zegt en daarvoor redelijke prijzen rekent, waar vind je dat nog?

Carlo Brantsen van BNR Nieuwsradio noemt zichzelf ook 'Autogek'. Hij is altijd enthousiast en durft een mening uit te spreken. 'Wat een lekker kontje' kan hij over een auto zeggen, doe het hem maar eens na, op de radio dan he? Victor Muller is ook gek op auto's. Anders kun je niet verklaren dat hij de Saab fabrieken wide kopen, terwijl hij met zijn eigen Spijker fabriek per jaar net zoveel auto's verkoopt als een gemiddelde Nederlandse Saab dealer. Autogek, dat zal het wel zijn. Autogekken, mannen die doen wat ze zeggen.

'Ik eet mijn hoed op als het lukt' zei Brantsen in zijn show. En ja hoor, na 24 uur onderhandelen, met een slaappauze van slechts twee uur, werd de handtekening gezet: Muller wordt de nieuwe eigenaar van Saab, voor iets meer dan 110 euro. Hoera voor onze Hollandse held! Ik verheug me op de volgende show met Brantsen. 'Ik kom kijken als je je hoed opeet' zei Victor Muller in de uitzending van Pauw en Witteman. Mooi zo, de druk is opgevoerd.  Hoe eet je een hoed op?  Kapotgekookt, zout en peper erover? Gemalen door de nasi? Ik surf naar de site van BNR. Geen enkel bericht over Brantsen. Zelfs niet op google, alleen geenstijl.nl meldt iets. Waar blijf je nou, autogek? Opvreten die hoed! Tot de laatste vezel! Doe wat je zegt!

Druk, stress en meer van die ellende

Af en toe dan ben ik het helemaal zat. De drukte, de stress, dan wenste ik dat ik iets anders met mijn leven aan het doen was. Maar wat? Als ik dat wist, dan deed ik het al. En dan, surfend op het internet, valt mijn oog op een beroepskeuzetest. Interactief, het enige wat je moet doen is de vragenlijst invullen. En uiteraard je e-mail adres achterlaten zodat ze de uitslag aan je kunnen sturen, gevolgd door jarenlange SPAM.

Ik werk me door de vragen en probeer zo eerlijk mogelijk te antwoorden. Je hebt er niets aan om jezelf bij zo'n test voor de gek te houden. Terwijl ik het invul ben ik al benieuwd naar de uitslag. Ik vul in dat ik niet houd van stress, vroeg opstaan of een baas boven me, maar wel geniet van internationaal reizen, culinaire festiviteiten en interessante mensen ontmoeten.

De uitslag laat even op zich wachten. Vreemd, de test belooft toch echt direct resultaat. Na een paar uur word ik ongerust en bel ik de helpdesk. Mijn test is aangekomen, maar ik word doorverbonden met een manager.
'We waren juist over u aan het vergaderen' zegt de manager. 'De computer geeft een verwarrend beeld en de psychologen die het onderzoek hebben opgezet zijn het niet met elkaar eens. Blijft u uw mail goed in de gaten houden'.

Een uur later volgt de uitslag:

Van: 123 testen doe je zo
Aan: michielcobben@gmail.com
Onderwerp: de uitslag van uw beroepskeuze test.

Geachte heer Cobben,

We hebben even gedaan over de interpretatie van uw testresultaten. Er is slechts één beroep dat voor u geschikt zou zijn: Winnaar van de staatsloterij. Er zijn helaas geen bijpassende opleidingen voor dit beroep, ons advies eindigt hier.

Hoogachtend,

123 Testen

Snap je dat nou, van zo'n jongen?

Jonathan Reis uit Brazilië. Tegen een zelfgemaakt balletje trappen en lijm snuiven, heel veel meer valt er niet te doen in de sloppenwijken van Rio de Janeiro. Voor school is geen geld, werken kun je niet en en voetballen mag je op een stukje veld tussen wat golfplaten huisjes. Dan wordt je gevraagd om eens een balletje op een echt veld te trappen, je doet een paar keer mee en je wordt ontdekt door iemand van een gotere club. Daar speel je een paar keer en je wordt gescout door een voetbalclub uit Eindhoven. Je droom komt uit, je krijgt een salaris waar je een halve sloppenwijk voor kan onderhouden en je wordt op handen gedragen.

Lijm snuiven doe je dan al niet meer, daar zijn al zoveel vriendjes dood aan gegaan. Bovendien ben je sportman, je speelt in een duurbetaalde competitie en je hebt een huis in Eindhoven en een huis in Brazilië. Waarom zou je? Je grote voorbeeld is Romario, die speelde ook in Eindhoven, en Ronaldo natuurlijk. Die snoven ook geen lijm. Maradona is een ander verhaal, maar dat was dan ook een Argentijn.

Je kijkt uit je raam met uitzicht op een nieuwbouwwijk, verderop ligt het Philips stadion. Je ploeggenoten eten gehaktballen met vette saus, je buurman is trots op zijn nieuwe Opel. Je loopt de stad in, op zoek naar vrienden of een veldje om tegen een bal te trappen. Maar het is maandag, alles is dicht, op een cafetaria na waar een man tegen je zegt: 'zedde gij nie diejen voetballer?' Je zegt 'nee' en je loopt weer naar huis. Overal zijn de gordijnen dicht. In je huis is het koud. Je moet je band nog plakken, morgen is er training en je wil niet weer met de bus naar het stadion. Je pakt het trommeltje, 'Simson' staat er op de tube. Je schroeft de dop eraf...

Jonathan Reis in Eindhoven, als ik jou was geweest had ik hetzelfde gedaan. En waar ben je nu? Ergens in Nederland in een hippe club aan het snuiven? Of bij 'vrienden' die beweren dat je wel weer ergens anders kunt voetballen en die je gaan helpen? Of al terug in het vliegtuig? Of misschien ben je al terug in je sloppenwijk, misschien ligt je ouwe zelfgemaakte bal nog wel ergens.

Niet alles haalt de krant of het acht uur journaal

De hand van de Maitreya op een badkamerspiegel, October 2001. Weer zo'n bericht dat in Nederland geen enkel landelijk medium heeft gehaald. Ergens anders overigens ook niet.

De landelijke media kunnen niet alle berichten oppikken,daar zijn het landelijke media voor. De Radio, de TV, de krant, ze maken een selectie uit al het nieuws dat zich aandient en vervolgens brengen ze, uit merkwaardige concurrentie-overwegingen, allemaal hetzelfde. Wil je werkelijk goed geinformeerd zijn, kijk dan eens op http://www.persupport.nl/. Dit is een dienst van het ANP waar iedereen persberichten kan plaatsen en bekijken. Recent had je kunnen lezen dat:
* er een nieuwe release van een softwarepakket uitkomt waarmee je nog strakker routes voor vrachtwagens kunt plannen. Toch altijd handig om te weten.
* de winkeliersvereniging te Alphen AD Rijn een braderie organiseert speciaal voor Haiti. Ze ontdekken de marketingwaarde van Haiti een beetje laat, maar vooruit.
* een werving- en selectiebureau uit Amsterdam heeft onderzocht dat de Financiele Dienstverleners niet zulke populaire werkgevers meer zijn. Dit voor het geval je dat nog niet op nu.nl of op FD.nl had gelezen, helaas geen BNR dit keer.

Logisch dat de landelijke media deze berichten niet allemaal even groot brengen, ik begrijp het. Maar soms slaan ze een bericht over waarvan ik me afvraag of er niet iets belangrijks wordt gemist, zoals het bericht dat volgens Benjamin Cremer de Maitreya naar buiten treedt.

De verlosser, de leermeester van Jezus zelf, die geeft een interview op een relikanaaal in de US en tout journalistiek Nederland slaat het bericht gewoon over! Dat is toch niet te begrijpen? Gelukkig is deze blogger er nog, ik surf naar de pagina van Benjamin en leer dat de Maitreay een hele gewone Pakistaan is en humor heeft. In 1972 liet hij dat al blijken. Benjamin was zijn doos sigaren kwijt en de Maitreya zei dat hij ze weg had gehaald omdat roken slecht voor de gezondheid is. De Maitreya is namenlijk erg begaan met de gezondheid van zijn volgelingen. Toen zei Benjamin dat hij dan wel nieuwe ging kopen en opeens lagen zijn sigaren exact op de plek waar hij ze het laatst had gezien. Inderdaad, de humor ligt op straat. Of eigenlijk, is te vinden op internet voor iedereen die zijn eigen acht uurjournaal maakt.

Gefeliciteerd: Haiti scoort beter dan Irak op de corruptieranglijst

Ik bel met giro 555, want mijn kinderen zijn minder cynisch dan ik. Ik krijg warempel minister Bert Koenders zelf aan de lijn.
'Bert, verrek zeg kerel, met Cobben' zeg ik.
'Cobben, de blogger, de schrijver of de headhunter?' Ik hoor de verbazing in zijn stem, alsof ik niet zelf zou bellen, alsof ik daar te belangrijk voor zou zijn.
'Alledrie Bert, alledrie. Zeg luister, Haiti. Ik ben eens gaan surfen. Het land heeft een geschiedenis van plunderende dictators, slecht georganiseerde rijstbouw, '
'... '
'Ja Bert, ze hebben zich laten naaien door grote multinationals tuurlijk, maar daar stonden ze toch zelf bij? Anyway, dan is er criminaliteit, corruptie en allerlei andere onfrisse praktijken. Het toerisme krijgen ze ook niet geregeld en ze hebben dus geen geld meer. Wat gebeurt er met iemand in Nederland als die geen geld meer heeft?
'... '
'Uitkering Bert? stelt toch geen ruk voor? Dat is toch maar voor heel even. Daarna zegt de overheid wie niet werkt zal ook niet eten.
'... '
'Bijstand? Laat me niet lachen. De bijstand is voor mensen die het echt niet meer kunnen trekken. We moeten toch eerst ons huis opeten?'
'...'
'Tuurlijk, afschuwelijke ramp. Daarom bel ik ook. Ik doneer een miljoen.
'...'
'Nee, ik hoef niet in de uitzending. Ik doneer een miljoen, op voorwaarde dat ze daar alle wapens inleveren, alle corruptie stopt, er tien uur per dag door elke gezonde volwassene gewerkt wordt, de leerplicht nageleefd wordt, democratische regels worden ingevoerd, alcohol en drugs tot genotsniveau beperkt worden - ik heb daar zelf een paar handige vuistregeltjes voor gemaakt - en last but not least, de mooiste plekjes op het strand voor de best betalende toeristen gereserveerd blijven. Oh ja, en zodra ze het kunnen betalen wil ik mijn miljoen terug, ik vraag slechts een bescheiden rendement. Dus, hebben we een deal?
'...'
'Bert, hallo? Bert?'

Je suis une maison

Om de Franse werkwoorden 'être'en 'avoir' goed te leren heeft de lerares Frans twintig invulzinnetjes gemaakt. Het ging om een cijfer. Een van de zinnen was: Je ... une maison.

J. had er van gemaakt: Je suis une maison. Genoeg redenen om in grote zorg de lerares Frans op te bellen. Gelukkig spreekt ze Nederlands.
'Hij dacht dat het Je suis moest zijn, omdat Je ai niet kon, want dan zou er J' in de zin gestaan moeten hebben' legt ze uit.
Ik informeer beleefd of hij na zijn onvoldoende nog gered kan worden of dat een leven als putjeschepper zijn deel zal zijn. Het valt mee.
'Hij moet secuurder werken' wordt ons meegedeeld, waarop ik informeer of bijles enige zin zou kunnen hebben.
'Hij is slordig, dat kunnen ze op bijles ook niet corrigeren'

Oeps, ik wordt hier rechtsreeks aangevallen op het resultaat van mijn opvoeding. En een onvoldoende dreigt, de eerste in zijn schoolloopbaan. Ik moet mijn zoon te hulp schieten.

'Madame, écoutez' zeg ik. (Een beetje Franse woordjes ertussendoor stemt Franse leraressen altijd positief). Mogelijk heb ik een verklaring voor deze ogenschijnlijke vergising. Onze zoon, uw pupil, hebben wij vanaf zijn geboorte eerbied bijgebracht voor zijn lichaam en ziel. Zijn lichaam is een geschenk van de natuur waar hij zuinig op moet zijn, een tempel. En zijn geest moet ruimhartig zijn zodat er ruimte is voor alle soorten mensen, een toeverlaat voor velen, een woning voor allen. Mogelijk heeft hij zich door deze lessen vergist.

'Was u goed in Frans op school?' vraagt ze.
'Ik slijmde me er doorheen, totdat ik het kon laten vallen' antwoord ik naar waarheid.
'Hmm.. ik zal een zesje schrijven. Een zesje min is het dan eigenlijk. Bonsoir monsieur'
'Bonsoir madame'

Dan komt J. binnen, samen met een klasgenootje. Hij vouwt zijn armen boven zijn hoofd en met zijn handen vormt hij een puntdak 'Je suis une maison' roept hij. 'Cool he?'

Even voor het geval vriendjes van J. dit lezen: bovenstaande is NIET helemaal echt gebeurd...

En weer een handige toepassing van smeerolie

Vanuit mijn vroegste jeugd heb ik al een grote interesse in het beslechten van discussie's in mijn voordeel en ook sinds lange tijd heb ik een meer dan gemiddelde interesse in smeerolie.  Aan alle mogelijkheden die smeerolie de moderne mens te bieden heeft kwam er vandaag, na enig denkwerk, eentje bij: het winnen van een discussie. In onderstaande conversatie bent U de U (uiteraard) en O staat voor uw Opponnent. Dan kan iemand zijn die u in de kroeg bent tegengekomen of willekeurig iemand anders.

U - 'Je lult. je weet er niets van'
O. - 'Toevallig weet ik er meer van dan jij denkt'.
U - 'Je lijdt aan onbeschaamde zelfoverschatting, let maar eens op. Hoeveel huishoudelijke toepassingen van smeerolie weet jij te noemen. drie? vier?'
O. - 'Eens even denken, piepende scharnieren soepeler laten lopen, fietskettingen smeren, slot smeren als het knarst... uhh... nou, drie dus'
U - 'en hoeveel toepassingen denk je dat er voor jou thuis zijn?'
O. 'hooguit vijf'
U - 'hier blijkt dus overduidelijk wat een lulhannes jij bent. Je hebt werkelijk geen idee van wat je allemaal niet weet. Er zijn meer dan tweeduizend huishoudelijke toepassingen van smeerolie. Wist jij niet he? En je wist dus ook niet dat smeerolie de krassen in het linoleum kan wegwerken. Of dat het duiven van je balkon kan weghouden. Dus van ((onderwerp eerdere discussie)) denk je ook wat te weten, maar lul je net zo slap.'

U wint vanaf heden elk dispuut. Behalve van mij, want ik ga gauw kijken op deze site en leer honderd interessante toepassingen van smeerolie uit mijn hoofd. Dat ik er de resten van tape mee kan verwijderen, dat ik het op glas kan spuiten als ik daar een gat in wil boren, dat ik het op mijn tee kan smeren als ik het een harde teebox in wil krijgen (altijd smeerolie mee in je golftas dus), dat ik het op mijn handen kan spuiten voordat ik aas aan mijn vishaakje doe om de mensengeur weg te krijgen en dat ik er een discussie mee kan winnen. Met name dat laatste is een erg handige toepassing van smeerolie. Ooit ga ik de politiek in en dan zal al deze kennis goed van pas komen.

The guy in front knows

Neef Jan en neef Gérard zijn druk met het uitmesten van de bezittingen van hun overleden moeder, mijn tante Kitty. Uit een grote doos komen allerlei brieven, zoals de brieven die de broer van mijn Oma stuurde tijdens en kort na zijn reis per boot naar Indie. Als een soort Wilders avant la lettre ontdekte hij al 'den valschen blik der Arabieren' tijdens een tussenstop in Port Saïd. Zou dat een Limburgs trekje zijn, die Arafobie? Of moeten we concluderen dat Arabieren een valschen blik hebben? Vandaag kreeg ik meer inspirerende opgravingen onder ogen.

In het huis van mijn vader en mijn Oma werden kort na de oorlog geallieeerden soldaten gelegerd. Een aantal daarvan stuurde bedankbrieven aan mijn Oma voor de goede verzorging. Een daarvan, een anonymous helaas, vertelde over een avontuur dat hij in Hamburg beleefde, nadat hij uit Limburg was vertrokken. Geniet even mee:

'These Germans are amazing. They are the most obedient people one can imagine. All they ask is 'who is the boss?' They don't seem to care whether the boss is German or not. For example, i was walking along the sidewalk in the centre of Hamburg and saw a column of German Soldiers fourdeep (??)  marching in the roadway in the same direction. At first i thought nobody was in charge of them. Then i noticed a Tommy, riding a bicycle and keeping at the rear of the column. I asked him who was in charge of the column. He said 'i am'.
I asked him where they were going. He replied 'i don't know'. I said 'if you don't know, how are they going to get anywhere?'. He answered quite casually 'Oh, the guy in front knows where they are going'.

Deze anonymous is a lawyer, maar noemt helaas nergens zijn naam. Hij noemt nog wat leuke voorbeelden,  en hij besluit zijn brief met de aansporing dat Kitty en Jan straks geen excuus meer hebben om niet naar school te gaan. 'I could go on and on describing things' schrijft hij nog, maar helaas doet hij het niet.  Ik blijf nog wel even lezen (180MB gedownload, dus ga maar na) en als ik meer pareltjes tegenkom hoor je van me.

Niets is wat het lijkt

Een dikke kont is gezond

Zaterdagavond. Gezellig. Sateetjes. Wijntjes. Dessert. Meer van die dingen. Het leek een rustige, ontspannen avond. Leek, want niets is wat het lijkt.

De vrouwen waren aan elkaar aan het uitleggen hoe onmogelijk het eigenlijk is om met een man samen te leven. De mannen gaven ze daar gelijk in, wat de discussie er niet eenvoudiger op maakte. Mij werd door de gastvrouw gevraagd of ik nog ‘iets lekkers’ bij de koffie wilde. Het leek een eenvoudige vraag, maar niets leek wat het was. Ik had recent gelezen dat overgewicht schadelijk kan zijn voor je carrière en aangezien ik toe ben aan een stevige carrière-impuls stond het nadat ik me dit bericht herinnerde één-nul voor de nee-stemmers in mijn hoofd: het digestief zou afgewezen moeten worden. Anderzijds is ontspanning aantoonbaar goed voor een mens en alcohol helpt je te ontspannen. Eén-Eén, dus haal de kurk maar vast van de fles. En dikke billen zijn gezond, volgens de Universiteit van Oxford zelfs, bepaald niet de minsten. Twéé-één voor de borrel. Ik begon voorzichtig mijn antwoord te formuleren.
‘uhhh…’
Plots bedenk ik me dat in de formule voor maximale VO2-opname je gewicht een belangrijke factor is. Het buitenfietsseizoen was dichterbij dan ik dacht en de fysiotherapeut van mijn fietsclub gaat iedereen dan aan een test onderwerpen.
‘uuhhh, misschien’ antwoord ik en de gastvrouw pauzeerde met het afdraaien van de dop van een fles Grand Marnier.

‘Zie je nou wel’ zei A. tegen de rest van de dames aan tafel.
‘Meid, rot voor je, maar weet je wat die van mij doet?’ antwoordde haar buurvrouw en het gesprek werd voortgezet.
Ik heb nog een half uur naar de fles gekeken en toen ik eindelijk besloten had dat ik er toch wel eentje wilde drinken was de fles op. Ik geef wel toe dat het inderdaad onmogelijk is met mij samen te leven. Mijn zakelijke eisen zal ik bij een eventuele echtscheiding laag inzetten.

Het omslagmoment

Er komt een moment waarop je je realiseert dat je je kinderen moet laten gaan. Ik noem dat, om mijn betoog helder te houden, het zogenaamde omslagmoment. Dat omslagmoment is nog ver uit zicht als je je baby’s hun eerste luiers omvouwt. Ze eten, drinken,slapen, poepen en plassen en geen moment denk je er over om ze met een tas met wat onderbroeken en een pannenset op straat te zetten .


Dan worden ze peuter, kleuter en gaan ze naar de basisschool. Op een dag lopen ze zonder begeleiding naar Meneer Jamin in het winkelcentrum en ze komen ook zelf weer terug met een lolly en wisselgeld. Je bent blij dat ze niet onder een bus zijn gekomen en neemt ze weer in je huis op. Wegsturen? Geen haar op je hoofd denkt er aan, voor zover je op die leeftijd nog haren hebt dan. Het omslagpunt is slechts een theoretisch gegeven, een onzichtbaar punt waarvan je het bestaan alleen uit boekjes over opvoeding kent.

Vervolgens gaan ze naar de middelbare school. Toen ze naar de lagere school liepen zeiden ze ‘Dag pappie’ tegen je voordat ze de deur uitgingen, vertrekken ze echter naar de middelbare, dan maken ze met wijs- en middelvinger het V-teken en roepen ze ‘later!’. ’s-Middags word je geacht om Frans huiswerk te overhoren, echter de kinderen zweren dat dat prima gaat als ze met hun hoofd op de grond staan, hun billen op de bank en hun voeten tegen de muur. ‘Hoezo, ik let toch prima op?’ In de avond wil je naar DeWereld Draait Door kijken maar ze drukken op de afstandsbediening omdat ze een ‘fokking chill’ muziekprogramma moeten zien.

Het omslagmoment, lieve lezers, het omslagmoment nadert dan… (hoewel, zelf ben ik pas uit huis gezet toen ik na een avondje stappen de sleutel was vergeten en door het raam van de slaapkamer van mijn ouders naar binnen klauterde…)

Oproep aan de gemeenteraad van Eindhoven

Heel Eindhoven werkt, zit 's-avonds voor de TV en doet mee aan de kampioenschappen 'nuttigste mens van Nederland'. Heel Eindhoven? Neen, een klein groepje dappere studenten biedt weerstand en houdt stand tegen het burgergeweld. Het is niet gemakkelijk, soms zakken de studenten weg in de hardwerkende omgeving van hun stad, dan nemen ze bijvoorbeeld een vakantiebaantje. Dit komt gelukkig zelden voor, want ze steunen elkander. Geleid door een nog kleiner groepje komen ze bijeen in een betonnen gebouw, waar ooit een adspirant schrijver twee hechtingklare wonden in één weekend opliep: de bunker.

Dit betonnen gebouw is de gemeente een doorn in het oog. Midden tussen de kantoorkolossen staat het er overdag nutteloos bij om vanaf de avond in gebruik genomen te worden door stinkende niet-nuttige jongvolwassenen die ter bewijs van hun nachtelijke aanwezigheid niets anders achterlaten dan kots en kapotte fietsen. Geloof me, ik was erbij. Nutteloos, dat woord heeft daar een diepgang gekregen die ik nooit voor mogelijk had gehouden.

Wat heeft de gemeente gedaan? Toen de zoveelste projectontwikkelaar met miljoenen wilde smijten om de nuttige dure grond te bemachtigen heeft men de studenten een ruimte middenin de stad aangeboden, tussen het Stratumseind, de Markt en de Dommelstraat in, vlakbij het huis waar ooit een student de weg kwijt raakte in zijn eigen kamer (meer daarover in een volgend blog), tevens het enige studentenhuis in Eindhoven dat in een monument met leistenen dak is gehuisvest, de Vestdijk nr 26. Prima plek dus.

Het heeft waarschijnlijk wat voeten in de aarde gehad om de gemeenteraad in te laten stemmen met deze plannen, getuige het bericht in het Eindhovens Dagblad dat van de studenten, in ruil voor de hulp van de gemeente, verwacht wordt dat ze een nuttige, maatschappelijke rol gaan vervullen.

Schande. Hierbij een oproep aan de gemeenteraad om deze oproep per direct in te trekken. Eindelijk ontdekt u dat er in uw stad een groep is die zowel de saaiheid als het eeuwig streven om nuttig en verantwoord bezig te zijn met daden bestrijdt en direct al wilt u die groep om zeep helpen. Ledigheid is des duivels oorkussen. Ware kennis, inspiratie en creativiteit komen voort uit ledigheid en uit duivelse zinnen. Laat ze dus die studenten. Geef een vat bier kado bij de opening als je zo nodig 'nuttig' bezig wil zijn, maar laat het laatste bastion van nutteloos Eindhoven met rust.

Sneeuwballengevecht

Dankzij onze gezamenlijke inspanningen om CO2 uitstoot te reduceren ligt er weer sneeuw. Ik heb daar ook aan bijgedragen door steeds minder in de file te gaan staan. Alles voor het milieu. En door de sneeuw kijk ik nu naar sneeuwbalgooiende kinderen in een voortuin.

Het spel: Als je je in de open ruimte van de voortuin begeeft mag er op je gegooid worden. Sta je op de stoep of tegen een muurtje geleund, dan mag je alleen begooid worden door degene die in de open ruimte staat. In de open ruimte staan biedt dus als voordeel dat je op iedereen mag gooien. De truck zit erin om naast de tuin, in de veilige ruimte,  rustig een bal te rollen (ijsballen zijn uiteraard verboden) en dan met hoge snelheid de tuin in te rennen en je bal af te vuren op een broertje, zusje, buurjongen of buurmeisje. Met als nadeel dat er vol op jou gevuurd wordt, zodra je de vuurzone betreedt.

Tot zover is het simpel. De taktiek om zelf niet geraakt te worden is om heel hard te rennen door de vuurzone. Het nadeel is dat je met die hoge snelheid niet kan richten. Ik doe een belangrijke ontdekking: de dapperste kinderen winnen. Die lopen relatief langzaam door de voortuin, ontwijken de sneeuwballen tot geen van de tegenstanders nog munitie heeft en kunnen dan op hun gemak zelf vuren. Ze richten meestal op kinderen die altijd maar langs de kant staan en die zelf nooit de tuin indurven.

Het is een leerzaam spel. De kinderen leren dat lef hebben lonend is en dat je door te wachten jezelf afhankelijk maakt van anderen. En dan: R. het pikkie van de buurt. Tergend langzaam loopt hij de tuin in. Iedereen vuurt zijn bal op hem af maar mist. R. grijnst en pakt zijn sneeuwbal, hij mikt op een klein meisje. Maar dan struikelt hij en wordt hij van alle kanten bekogeld. Huilend loopt hij naar binnen, zijn zwarte capuchon sneeuwwit. Overmoed wreekt.

Als ik moet voorspellen welk van deze kinderen later het meeste geld gaan verdienen dan is dat R. Met een dikke slee (...) kan hij dan zoveel CO2 uitstoten dat er nooit meer sneeuw komt. Gelukkig hebben zijn kinderen dan altijd nog dit blog om het spelletje ook te leren.

Het spijt me.

Mrs. Robinson(59) en Kirk (19)

Het is tijd voor bekentenissen. Zoals de premier van Ierland onder druk staat vanwege zijn overspelige echtgenote, zo lig ik ook onder vuur. Er is wel een verschil. In het sherry-circuit te Belfast is de vrouw van de premier ongekend populair. Jaloers luisteren al haar vriendinnen naar haar verhalen over hoe ze met een 19-jarige het bed deelde, zelf is ze 59. Haar bridgepartner en hartsvriendin Mrs. Jones heeft al geïnformeerd of Robinson (jezus loves you more then you will know) wil vragen of Kirk een leuk vriendje voor haarzelf heeft en het schijnt - ik kan helaas mijn bron niet bekendmaken, maar het is een heel betrouwbare - dat de vrouw van de premier met applaus werd ontvangen toen ze vorige week haar opwachting maakte tijdens een garden-fair.

Ik daarentegen zal door mijn bekentenis niet populair worden, u zult mij beschimpen, ik zal ver in uw achting dalen. Ik weet het, ik draal, ik rek en ik stel uit. Welnu dan, kaarten op tafel: Ik heb géén affaire met een jonge godin. Gelukkig kan ik u nu niet horen lachen, het zou té pijnlijk zijn. Ik hoor u echter wel denken: schrijver willen worden, zijn artistieke ik aan het ontdekken en géén vriendin. Te lelijk zeker.

Mijn geloofwaardigheid is volslagen verdwenen. Al de onzin die ik schrijf komt uit mijn duim. U dacht mee te lezen met iemand die er toe doet, die wat meemaakt en die een spannend leven leidt. Ik heb u bedrogen. Niets van wat ik schrijf heb ik echt meegemaakt, mijn leven is saai, voorspelbaar en klein, heel klein. En dan nu deze uiterst pijnlijke bekentenis, ik ben de risée van schrijvend Nederland, mocht ik daar uberhaupt al enige rol in spelen.

Mij past nederigheid. Iedereen die ik verdriet heb gedaan met mijn daden bied ik hierbij mijn excuses aan.

Oud nieuws - voor altijd

Nieuws dat eigenlijk vrij onopgemerkt aan mij voorbij is gegaan is het bericht dat Godfried Bomans een planetoïde naar zich vernoemd krijgt. Er is ook zo veel nieuws op het internet, het duizelt me wel eens. Zo las ik dat Michal Jackson de Moonwalk niet zelf heeft uitgevonden, dat wist ik niet, dat stewardessen grappig konden zijn, was mij ook volledig ontgaan (hoewel ik al bijna vijftien jaar op een echte zweefteef aka trolleysnolley aka jetslet verliefd ben...) en dat Jezus getrouwd was weet ik eigenlijk pas sinds Dan Brown.

Dus het nieuws van Godfried is al meer dan een maand oud en nu pas kan ik het presenteren aan de trouwe volgers van mijn blog. Die kunnen mij dit terecht kwalijk nemen. Wat is het nut van het volgen van een blog als zulk belangrijk nieuws niet direct gedeeld wordt? Dan kunnen ze net zo goed zelf het net afstruinen om zich te vermaken.

Wat zou Godfried zelf gevonden hebben van deze eer? Ik moet denken aan zijn commentaar, nadat zijn literaire vriend Simon Carmiggelt zijn verbazing had geuit dat Bomans nooit enige literaire prijzen had gekregen:

'Beste Simon, Met de grootste instemming lees ik in De Nieuwe Linie dat je mij prijzen wilt toekennen, een bericht, dat ook in de kringen der Bloemendaalse leveranciers een zekere ontspanning heeft te weeg gebracht. De kruidenierswaren worden niet meer ruw in de keuken geworpen en ook de melkboer heeft een enkel flesje weer afgeleverd'

Zou dit het kunnen zijn?

Geachte Internationale Astronomische Unie,

Het is met eenige schroom dat ik u aanschrijf, mede ingegeven door uw ontzagwekkende naam. Ik durf het toch aan, aangespoord door mijn echtgenoote die mij verzekerde dat ook van gezelschappen met namen als de uwe heus hele gewoone mensen lid zullen zijn. Ik hoop het maar.

De vernoeming ener planetoïde naar mij doet mij zeer veel deugd en ik ben u onuitsprekelijk dankbaar. Helaas voor sommigen hoef ik ter doop niet ter plekke te verschijnen, het schijnt dat opname in een register voldoende is. Ik lees dat het op Godfried Bomans vrij koud is en met een diameter van slechts 7 kilometer ben je er natuurlijk zo uitgewandeld, toch, het lijkt al met al een aardige planetoide te zijn, het uitzicht vanaf de westpunt moet er alleraardigst zijn. Bezorgt het Haarlemsch Dagblad ter plekke haar avondeditie? ...
etc..

Nee, dat wordt hem niet vrees ik. Grootsheid is slechts weinigen gegeven en dat is maar goed ook, anders zijn straks de planetoiden op.

De vijf mooiste manieren om de laatste dag van je leven door te brengen:

De vijf mooiste manieren om de laatste dag van je leven door te brengen:

1: Geef een groot feest. Nodig iedereen uit die je kent, schrijf vooraf een speech met de erfenis van je leven en laat je ongegeneerd vollopen. Tip: betaal de drank vooraf.
2: Hamster een voorraad viagra, huur Yab Yum af (die zijn nu even dicht, maar voor geld is alles te koop) en orgie er lustig op los. Zonder condoom, maakt niet meer uit.
3: Spuiten en slikken. Heroine, cocaine, neem het gerust en veel. Alijd bang geweest voor verslaving? Nu kan het.
4: Hou je niet van sex, niet van drugs en niet van rock en roll? Dan had je eigenlijk al eerder dood moeten zijn, maar misschien geniet je op je laatste dag van eten. Ga naar een drie michelin sterrentent en bestel alles van de hele kaart. Twee keer. Of drie keer als u op commando kunt overgeven.
5: Ga naar een bejaardentehuis in Weert. U drinkt nog een glaasje port voor het slapengaan, al moet u daar wel altijd van plassen. Zo gaat het dan verder.

De slag om Reijkjavik

IJsland pas op: wij bezitten zeven van dit soort bootjes. En jullie?

Eindelijk, eindelijk, eindelijk betalen de belastingcenten die we uitgegeven hebben aan de defensie van ons land zich uit. Na wat hobbyisme in Indonesie, Libanon, Afghanistan en Srebrenica staat Nederland aan de vooravond van een echte oorlog.

De komende maand gaat allereerst Minister Wouter Bos, samen met zijn Engelse counterpart Darling (zo heet ie echt!) op bezoek in Reijkjavik om onze centjes terug te vragen. Dat mislukt uiteraard en Balkenende en Brown volgen hen de week erna. We zien (op CNN!) beelden van mannen in pakken zonder stropdas die tot diep in de nacht vergaderen. De taal is dan al veranderd van 'onaanvaardbaar' (Wouter Bos, januari 2010) en ' IJsland isoleert zich'  (Darling, jan 2010) tot 'internationaal asociaal gedrag van een stelletje gletsjerglijers' (Wouter Bos, februari 2010) en 'bloody bastards' (Gordon Brown, maart 2010).

In april 2010 legt Nederland beslag op enkele op Schiphol staande vliegtuigen van Iceland Air, de Britten haasten zich ook om geld en goederen in te pikken en in IJsland heeft dan iedereen allang scheurbuik, ze kunnen alleen nog maar vis eten en geen groente en fruit meer invoeren omdat ze geen poen meer hebben.

En dan, ik voorspel mei 2010: Een Rotterdamse vrachtboot op weg naar New York wordt gekaapt door enkele IJslandse walvisvaarders en naar Reijkjavik gesleept. De IJslandse premier weigert medewerking om dit op te lossen. Balkenende en de premier van IJsland ontmoeten elkaar in het geniep op de Shetland eilanden. Een filmpje lekt uit, waarop te zien is hoe Balkenende woedend de IJslandse premier uitscheldt. Dat doet hij op zijn Zeeuws, zunig dus, en daarom extra zwaar. Liplezers die het met een mobiele telefoon gemaakte filmpje bekijken zeggen dat Balkenende 'Jezus will be the judge of your actions' gezegd zou hebben . Auw.

En dan varen er drie oorlogsbodems richting Reijkjavik om onze boot op te halen. Nog een dag en Reijkjavik ligt binnen schootsafstand. In de UN wordt een spoedvergadering belegd waar Maxime Verhagen (meksajm verheguh) zich spijkerhard opstelt: 'Eerst onze centjes en onze boot terug'. In Nederland is alleen de Partij van de Dieren tegen oorlog, omdat er ontelbare IJslandse glimwormpjes zouden sterven bij een aanval.

En wie zei dat 2010 een saai jaar zou worden? OORLOG!! Elke avond urenlang geweld op de TV in real time. Weet u nog van die golfoorlog? Dit wordt veel leuker!!

De echte fantasten werken in het bedrijfsleven

Zo zittend achter je bureau, schrijvend, denkend, bekruipt me wel eens het gevoel dat ik mijn tijd nuttiger kan besteden. Met dingen die geld opleveren bijvoorbeeld, altijd handig. Maar hoe kun je door flauwekul te verzinnen geld verdienen, anders dan met schrijven? En toen en toen en toen, kreeg ik een inval.

Ik verzin dat je van de de resten van een zeldzaam plantensap van de putjes op je bovenbenen afkomt. U weet wel, van die nare cellulitis. Weet u niet wat dit is? Bent u vrouw en boven de 25? Kijk even naar uw bovenbenen. Bent u man? Kijk dan naar de bovenbenen van een vrouw van boven de 25, daar zit het.

Ik verzin dat ik een methode heb gevonden om de werkzame stof van dat plantensap te isoleren en in een creme te stoppen. Als je als vrouw dat elke dag op je benen smeert (dik smeren graag) dan verdwijnt het. Soms pas na vijftig jaar smeren, maar het gaat verdwijnen!

Ik verzin anderhalve meter schapruimte bij de ETOS, een TV spotje met daarin een vrouw van dertig die dankzij mijn creme toch nog een leuke man gevonden heeft en nu niet kinderloos door het leven hoeft te gaan, ik verzin een actie: 3 halen - 2 betalen, ik verzin ... helemaal niks meer, het blijkt dat de firma l'oréal me voor is geweest. Die ellendige Fransen, dit had ik ook kunnen verzinnen. En het blijkt maar weer eens, de echte fantasten werken in het bedrijfsleven en ze schamen zich nergens voor.

Voor de behandeling:

Na de behandeling:

Hoe zeg ik mijn baan op - les 1 -

Stel u heeft het even niet naar uw zin op het werk. Dat kan, uit onderzoek blijkt dat 100% van de mensen dat gevoel herkent. En stel, u denkt erover maar eens te verkassen naar ander vervelend werk. Neem dan deze tips van iemand die er echt heel veel verstand van heeft ter harte:

1 - U begint op tijd met het aanleggen van uw dossier, hoe eerder u begint, deste beter. Geen baas is onfeilbaar, zeker die van u niet. Leg het vast, print mails uit en zorg dat het dossiertje een consistent geheel wordt. Uw baas moet naar voren komen als onmogelijk en onuitstaanbaar. Heeft u te weinig munitie? Treiter hem of haar een keer flink, zorg dat hij u lekker beledigt en tsjakkaa, kassa!

2 - Meld u ziek. Buik- of gewrichtspijnen doen het goed. Heeft u de mazzel van een sportblessure, dan zit u helemaal gebeiteld. Overigens niet treurend thuis gaan zitten, deze tijd kunt u goed gebruiken om te solliciteren of om u bij te scholen.

3 - Zodra u beter dreigt te worden in de zin van de arbo-arts, zeg dan dat u een arbeidsconflict heeft. Leer wat feitjes uit het verzamelde onder 1 uit het hoofd.

4 - Verschijn niet op het werk, zeg dat het zo toch niet langer kan. Met zo'n baas samenwerken kan niet van u verlangd worden. Als u een vrouw bent heeft u misschien de mazzel dat u het zelf ook allemaal gaat geloven en dat huilen u makkelijk afgaat. Gevoelige mannen hebben ook een voordeel. Bent u een recht-door-zee type met stalen ruggegraat, dan wordt er wat meer toneelspel gevraagd in deze fase.

5 - Zorg dat het dossier dik wordt. Een dik dossier helpt: elke rechter denkt dat de waarheid ergens in het midden ligt en zoekt in het dossier naar feiten die zijn vooringenomenheid bewijzen. Een dik dossier staat bovendien voor hoge advocaatkosten bij de tegenpartij, altijd leuk.

Veel succes met deze tips, ze zijn gratis. Typ 'kantonrechtersformule' in op google en u leest wat het u oplevert. Een volgende keer volgt er carriere-advies. We gaan dan in op 'eerlijk duurt het langst', 'echte kwaliteit komt altijd bovendrijven' en 'kijk eerst eens naar jezelf als het niet loopt'.

Mijn afluisterapparaat

heb ik in de nok van de St Servais opgehangen, zodat ik vanaf heden alles kan horen wat er beneden gezegd wordt. Door de uitstekende akoestiek kan ik zelfs de gesprekken volgen die bij de begraven botten van de heilige zelf worden gevoerd, hoewel die enkele meters onder de kerkvloer liggen.

Afgelopen zaterdag, 09.31 uur ving ik het volgende op:

'Meneer Pastoor, kan ik u even spreken' sprak een meisjesstem. Het gesprek was eigenlijk in het Limburgs, maar ik vertaal het, dan is het voor iedereen beter te volgen.
'Wat kan ik voor je doen meisje?'  vroeg een mannenstem, blijkbaar de pastoor.
'Ik wil graag iets opbiechten' zei het meisje.
'Kom maar mee naar de doopkapel' zei de pastoor.

In de doopkapel vertelde ze een lang, onsamenhangend verhaal over kantoor, er was niemand, het was een rijk bedrijf, iedereen deed het en het kostte maar weinig.
'Ter zake kind' zei de pastoor.
'Ik heb een pak kopieerpapier meegenomen van mijn werk, zonder toestemming' zei het meisje met een snik in haar stem.
'Verder niks?' vroeg de pastoor.
'Nee, verder niks' zei het meisje.
'Knoop je bloesje maar eens open en til je rokje op' zei de pastoor.
'Moet het?' vroeg het meisje. 'Vorige maand ook al, het is nu zo koud. Mag ik het niet gewoon met mijn hand doen? Het was maar een pak kopieerpapier. Komende maand zal ik iets uit een winkel gappen, dan kunt u weer uw gang gaan.'
'Vooruit dan maar' zei de pastoor. 'het was inderdaad maar een pak kopieerpapier'.

Zo ziet u maar, wie nu nog denkt dat de katholieke kerk hardvochtig is, die zit ernaast!

Gezelschapsspelletje voor nieuwjaarsdag

Stel, u kijkt naar het schansspringen, of u ligt met een kater op bed, of u denkt melancholisch aan vervlogen jaren, of u heeft spijt van wat u gisteren in een dronken bui gezegd heeft, of u heeft moeite met het verteren van de oliebollen, of u ziet op tegen het traditionele familiebezoek op nieuwsjaardag of u verveelt zich op een van de hiervoor niet genoemde manieren, speel dan eens dit leuke gezelschapsspelletje:

Wacht tot uw partner achter de computer zit en zeg:
'Schat, kijk eens of we wat gewonnen hebben met ons staatslot, http://www.staatsloterij.com'/
Uw partner surft naar de pagina en vraagt ondertussen aan u 'Waar ligt het lot?'
Nu wordt enig toneelspel van u gevraagd. U voelt aan uw zakken, trekt een keukenla open, haalt vervolgens het lot uit uw jaszak en zegt:
'Even kijken, ons nummer is GA 00 46 69'. (vergeet niet dit nummer vooraf te noteren, een goede voorbereiding ... etc)

Als u halverwege het uitspreken van de nummers een geeuw kunt simuleren is dat natuurlijk heel mooi, maar zet het niet te dik aan. Het moet naturel klinken. Ga vervolgens dansen en schreeuwen en geef het staatslot niet te snel af.

Veel plezier en een gelukkig nieuwjaar!