De momenten dat ik niet bezig ben met schrijver worden vul ik met ander werk. Dat andere werk bestaat voor een groot deel uit het luisteren naar mensen. Misschien dat mijn behoefte om een boek te schrijven hier wel uit voorkomt, ik wil zelf ook wel eens gehoord worden. Vandaag luister ik naar een meneer in een strak pak - oh ja, de meeste meneren waar ik naar luister hebben een strak pak aan - en hij vertelt over zijn baas. Dat moet een onmens zijn, als ik de meneer moet geloven. En ik geloof hem, waarom zou ik aan zijn verhaal twijfelen? Toch stel ik hem de vraag waarom zijn baas dan zo intens slecht is, als baas dan.'och man, hou op, daar kan ik een boek over schrijven' zegt de meneer. Ik hou echter niet op. Ik vraag hem waar dat boek dan over zou gaan. Uiteraard vraag ik hem niet naar thema, opbouw of de drijfveren van de hoofdpersonen, dingen die volgens Thomas Rosenboom, en niet alleen volgens hem, essentieel zijn als je een lezer wil blijven boeien.
'nou bijvoorbeeld vorige week' zegt de meneer. 'ik was op dinsdagavond pas midden in de nacht terug uit Londen waar ik voor de zaak zat en heb woensdagochtend eerst mijn kinderen naar school gebracht en koffie gedronken met mijn vrouw. Toen ik daarna op kantoor kwam vroeg hij of ik een vrije ochtend had gehad. En dan dat lachje erbij, wat een eikel'.
Ik wil hem antwoorden dat het voor hem weliswaar een vervelend moment was, maar daarmee nog niet genoeg materiaal voor een boek. Hooguit voor een kleine anecdote op mijn blog. Maar ik zeg niks, pik zijn verhaal in en hoppa, hier leest u het ook. Ter geruststelling: het boek dat ik zelf aan het schrijven ben wordt uitgebreider.
Tja, het taalgebruik in de aanprijzing van zichzelf, althans zijn boek, daar zou enige feedback op gegeven kunnen worden. Bij deze:
BeantwoordenVerwijderen"No Cure No Pay uiteraard."
Wat is dit anders dan een aan cliche grenzende slogan uit de wereld die Michiel zo goed kent? Een wereld waarvan sommigen zeggen dat men er in uit kan blinken door goed te zijn in het verkopen van gebakken lucht? Als nuchtere rationalist kijk ik naar het zinnetje en moet er toch om lachen, maar is dat de opzet er van geweest? Immers, van het zinnetje gaat de suggestie uit, dat ik onder omstandigheden wel eens zou kunnen betalen voordat er ueberhaupt een boek klaar ligt. Wat volstrekt irreeel is, natuurlijk. "No cure no pay", in dit verband zelfs bijna een belediging van de lezer - die werkelijk niet zo naief is. "No way!", denk ik dan.
" ... als jouw en mijn boek voor je klaarligt.".
En wat is dit? Opnieuw een zin opgedaan in een cursus marketing management of advertentieteksten schrijven? Ik heb als potentiele koper voorlopig echt nog geen emotionele of bezittende gedachte bij het boek. Door mij als bezittelijk voornaamwoord aan het boek-in-spe toe te voegen, voel ik mij opnieuw beledigd vanwege de naiviteit, die bij mij verondersteld wordt. "Mijn" boek?. Dat maak ik zelf wel uit.
Intussen zijn we wel benieuwd, hoor.
Met groet,
je oudere broer JM
Uit marketingstudies blijkt dat, hoe goed de boodschap ook verpakt is, een 0,5% van de mensen door geen enkele commerciele boodschap overtuigd kunnen worden. In de marketingwereld wordt dit de groep der 'oer-pessimisten' genoemd. Meeste marketingmensen adviseren dan: geen aandacht aan geven. Ze vertellen er niet bij wat je moet doen als je eigen broer zich kwalificeert.
BeantwoordenVerwijderen