Australie, zand erover.

Edel-achtbare,

'de leerplichtambtenaar vindt dat wij de leerplichtwet overtreden hebben en wil ons beboeten. De feiten, edel-achtbare, die de ambtenaar zo ijverig en nauwkeurig in het proces-verbaal heeft genoteerd, die kloppen. Wij ontkennen niets, hoewel een kleine correctie: er staat dat het hier een 'luxe' reis betrof en we zouden het op prijs stellen als de ambtenaar dat door zou willen strepen en het zou willen vervangen door het woord 'superdeluxe'. Voor het overige hebben wij er weinig aan toe te voegen, anders dan wat minder relevante kiekjes. Kijk hier ziet u bijvoorbeeld hoe mijn kinderen een koala beertje knuffelen in een wildpark. En hier ziet u ... excuus edel-achtbare, ik zal tot de kern van mijn betoog komen.

Onze reis naar Australie had alles te maken met werk en dus kan ik niet beboet worden. Ik deed er research voor mijn tweede boek, getiteld 'mijn oom de pornokoning'. Uw opmerking dat research voor een boek ook moet leiden tot een echt boek weerleg ik. Ik snap dat voor u, als hoeder van wetten, dit een relevante opmerking is. Ik als schrijver in wording moet om uw opmerking glimlachen. Ik zal het u uitleggen. Inspiratie, voor een schrijver echt nodig, komt op onverwachte momenten. Ik kan als schrijver slechts voorwaardenscheppend voor mijn creatieve brein optreden en precies dat heb ik in Australie gedaan. Uw aardse vraag om resultaten van mijn arbeid te tonen vind ik onrespectvol en zelfs beledigend. U zet mijn creatieve brein daarmee onder onmenselijke druk, gelijk Rembrandt die om zijn faillisement af te wenden, door zijn schuldeisrs de kwasten in de hand werd gedrukt, schande! En dat is dan rechter!

Omwille van de kunst edel-achtbare, vraag ik om clementie. Bovendien, edel-achtbare, betreft het hier een sleutelroman die pas gepubliceerd kan worden als alle betrokkenen, incluis ikzelf, dood en begraven dan wel gecremeerd zijn. Helaas, edel-achtbare, zijn de Cobbentjes een sterk ras, hoewel u, door zo aanhoudend om mijn geld te vragen vanwege deze kleine zonde, een spoor van gezondheidsklachten teweegbrengt in mijn familiekring.

En dat mijn kinderen van school gehaald werden om mee te gaan lijkt mij doodgewoon. Een creatief brein produceert niets in een liefdeloze omgeving, dat weet u ook. Ik zou zeggen: Australie? zand erover.'

Geef de plot niet te snel weg!

Omdat ik de volgers van dit blog, naast mijn familieleden zijn dit neem ik aan mensen die het pad van een schrijver in wording willen volgen, een stichtend moment gun, hier alvast de plot van het onderstaande verhaaltje: Ik blijf alleen achter en mijn gezin haat me. U zult zien, met deze kennis is de sjeu van het verhaaltje er af. Jammer, wel leerzaam. We leren dat een schrijver nooit te snel de plot moet weggeven, want dan is de spanning er af.

Spelletjesmiddag.

'Wie was de eerste keizer van het Romeinse rijk?' lees ik voor van het kaartje. We spelen Willem Wever, een soort triviant voor kinderen in multiple choice vorm. Als D. het goed heeft mag ze haar pionnetje bijna tot aan de finish schuiven. Maar ook de anderen zijn nog niet kansloos. De kopjes zijn rood aangelopen. Langzaam noem ik de opties.

A - Augustus

B - Trajanus

C - Julius Caesar.

Ze gokt Julius Caesar, want die kent ze van Asterix.

'fout' zeg ik 'het is Augustus'.

'oef' zeggen de kinderen. L. is aan de beurt. 'Pap, volgende vraag graag'.

'Julius Caesar was een Romeinse generaal' lees ik verder van het kaartje. De toelichting staat er namenlijk ook bij, pedagogisch verantwoord spelletje's ben ik dol op, als verstandige vader.

'Pap. Kappen nou, volgende vraag'.

'Ceasar was alleenheerser, maar geen keizer' ga ik verder.

'Pap, kom op nou!'

'Trajanus werd pas keizer in 98 na Christus'

'Paaaap!' roepen mijn kinderen. Ook A. kijkt nu verwijtend in mijn richting. Ik begeef me op glad ijs.

'Ocatavianus werdt in 27 voor Christus keizer en was dus de eerste. Hij kreeg de naam Augustus'

'We kappen ermee' zeggen mijn kinderen en boos lopen ze weg.

'was dat nou nodig?' vraagt A. 'en je moet de keuken nog opruimen'. Ook mijn vrouw loopt weg.

'Augustus was de geadopteerde zoon van Caesar' zeg ik nog. Niemand kan het horen en het kaartje is uit. Ik stop het terug in de stapel en bedenk me dat mijn analyse klopt: Als de ontknoping eenmaal bekend is heeft niemand meer interesse.

Christen Socialistisch Appel

'Michiel, met Wouter Bos. Michiel, ik wil een ...'

'...'

'Jazeker, de echte. De eer wordt je verschaft omdat ik een dringend christelijk socialistisch appel op je wil doen. Ik begrijp dat je een bestseller hebt geschreven. Gefeliciteerd'

'...'

'Nee, hij staat nog in de kast. Maar binnenkort valt dit kabinet en dan heb ik weer wat meer tijd om te lezen. Anyway, mijn appel dus gaat over jouw beloning, die is 15% van de netto prijs van je boek begrijp ik uit je blog van gisteren.'

'...'

'Nee, dit heeft niks met belastingen te maken, Ik bel voor een socialistisch appel. Jij hebt een bestseller geschreven en je bent daar variabel voor beloond. Om precies te zijn, per verkocht boek. Klopt he?'

'...'

'nou, dus, je weet dat er een kredietcrisis is en dat variabele beloningen en bonussen gewoon echt niet meer kunnen. De sterkste schouders dragen de zwaarste lasten en jouw schouders zijn door dit boek heel sterk geworden. Hoe moet ik dat aan mijn kiezers uitleggen?'

'...'

'Michiel, er is geen enkele reden om boos te worden. Het is gewoon een appel, of je onverplicht je beloning terug wil storten, het rekeningnummer is 5... Hallo, Michiel? Fuck, opgehangen, weer niks. Juffrouw Jannie, wil je me doorverbinden met, uh.. even zien, ja, de heer Kluun'.

Overemmeren en doorfaseren

Ik heb een afspraak met onze accountant, een hele goede trouwens, om te praten over de verdiensten van ons bedrijf in 2008. Een accountant met 10 jaar ervaring, lees ik op een website verdient al snel een ton per jaar. Een schrijver, lees ik in ‘Modelcontract voor de uitgave van oorspronkelijk Nederlandstalig literair werk’ verdient, als je een beetje scheel naar alle staffeltjes kijkt, 15% van de ex BTW prijs van een boek.

Geloof mij of reken het zelf maar na, om net zoveel te verdienen als een ervaren accountant moet een romanschrijver ongeveer 60.000 boeken per jaar verkopen en hij zou daarmee op een knappe 25-e plek in de lijst der lijsten, zijnde de verkooplijst van CPNB terechtkomen. Ter vergelijk, daar stond in 2008 Nicci French met ‘tot het voorbij is’. In de top 25 staan twaalf Nederlanders. Bij het grootste accountantskantoor van Nederland werken 6.000 man, waaronder een paar vrouwen.

Ik schenk onze accountant nog een kop thee in. Of we al wat merken van de kredietcrisis, vraagt hij. Anders moeten we proberen wat winst ‘over te emmeren’ van BV naar fiscale rekening courant, de holding, VPB, IB, aangiften, fiscaal gezien dan. En wat ik van zijn advies vind om ‘de holding fiscaal neutraal door te laten faseren’. Ik noteer snel ‘overemmeren’ en ‘fiscaal doorfaseren’ in het mooie zwarte boekje dat ik voor mijn verjaardag kreeg. Schrijver worden stopt nooit.
‘Prima adviezen, doe maar’ zeg ik tegen hem. Hij drinkt glimlachend zijn thee en vraagt of er dit jaar nog ontwikkelingen gaan komen waar hij, als accountant, rekening mee moet houden. Ik zei al, het is een goede.
Ik toon hem het ‘Modelcontract voor de uitgave van oorspronkelijk Nederlandstalig werk’ en zeg 'Ik werk heel hard om te zorgen dat ik dit jaar een ingevulde versie kan tekenen.’
‘Leuk’ zegt hij. ‘goh. Dat jij dat doet. Wat wordt de titel?’
‘Overemmeren en doorfaseren’ zeg ik hem.
Hij bladert het contract door en pakt een rekenmachientje.
‘Nou ja,’ zegt hij met zijn oog op het kleine display ‘dat beetje emmeren we eventueel dan nog even mee, gefaseerd tegen het IB regime. Als het dan ooit gaat lopen moet je misschien iets omhoog takelen of fiscaal doortrekken richting andere regimes, bel me tegen die tijd nog even.' Hij kijkt nog even naar zijn zakchinees, drukt op nog een paar knopjes en concludeert: 'Het stelt natuurlijk geen ene fluit voor dit contractje’

Overbetaalde bluffers, die accountants.

Cursus debuteren bij Sebes -3- Robinson Crusoe

'is dat een schip? komen ze me redden? Maar het is pas pag. 17'

Goed nieuws van het front, met het streven en het conflict maak ik grote stappen. Ik leg het uit. Een boek schrijven kan heel makkelijk zijn. Je hebt een paar honderd lege vellen papier, 26 letters en tien cijfers op je toetsenbord en daar ga je! Voordat ik de cursus bij Paul Sebes volgde was dat mijn idee over het schrijven van een boek. Inmiddels weet ik beter, het ligt iets gecompliceerder, hoewel niet eens zo heel veel. De belangrijkste ingredienten van een verhaal zijn een streven en een conflict. Heb je die zuiver op de korrel, dan schrijft je boek zich vanzelf. Elk goed verhaal heeft een streven, dat is de wens van de hoofdpersoon en een conflict, dat is de reden waarom hij niet slaagt in zijn streven. Genoeg theorie, voorbeelden.

Donald Duck wil eens een keer succes hebben (streven) maar zijn overmoedigheid zorgt ervoor dat hij toch weer mislukt (conflict). Guus Geluk, Oma Duck, Kwik kwek en Kwak zien het gebeuren en waarschuwen hem (streven) , maar Donald blijft onverbeterlijk (conflict). Baantjer, Agatha Christie, etc willen een moord oplossen (streven), maar de sluwe moordenaar heeft zijn sporen goed uitgewist (conflict). En Crusoe? Die wil van zijn eiland af (streven), maar gebrek aan vervoersmiddelen bomen hem behoorlijk dwars (conflict). En deze blogger? Hij wil schrijver worden, maar zijn gebrekkige vermogen om anderen van zijn talenten te overtuigen en de blindheid van de Nederlandse uitgeefwereld staan tussen hem en zijn doorbraak.

Of geeft u een andere recensie over deze weblog? Laat het me weten, maar hou het vriendelijk, conflicten zijn er al genoeg.

Geen Harley

H., een ouwe schoolvriend en nu ook veertiger, belt me en zegt 'Man, gefeliciteerd! Bijzonder, hoor: geen Harley maar creatief met pen.'

De voordelen van een Harley Davidson tegenover een hobby als schrijven zijn te veel om op te noemen. Ok, toch een voorzichtige poging. Op een Harley maak je indruk op jonge vrouwen, terwijl boeken alleen door ouwe van dagen gelezen worden. Een Harley glimt mooi en een boek kun je niet naar kijken, op die van Saskia Noort na dan. Een Harley geeft de buurman de indruk dat het heel, heel, heel erg goed met je gaat en als je schrijft vraagt iedereen of het wel goed met je gaat. Met een Harley kun je op een motorclub en schrijven doe je, saaiig op een kamertje wanhopig versuft, in je eentje. Meer redenen weet ik niet, ze zijn er zeker. U mag ze kwijt als u wil onder reacties.

'Ik moet wel, ik heb geen mottorrijbewijs' zeg ik tegen H.

Hoera, mijn eerste verjaardag als schrijver

Hartelijk dank, vandaag ben ik jarig. Kado'tjes die niet door de brievenbus kunnen mogen bij de buren afgegeven. Precies een jaar geleden besloot ik schrijver te worden en deze eerste verjaardag voelt alsof ik nog nooit jarig ben geweest. En vandaar, per uitzondering, een blog op zondag.

Een terugblik:

- 22 maart 2008 - ik besloot schrijver te worden

- april 2008 - ik speelde met het idee maar was te druk met andere dingen om te beginnen

- mei 2008 - ik dacht na over de openingszin van mijn roman

- juni -september 2008 - ik besloot met de tweede zin te beginnen en schreef, eigenlijk zonder echt vaak terug te lezen, 95.000 woorden op, een verbale diarree

- september 2008 - ik stuur een bewerking van het eerste hoofdstuk naar de VPRO en win de duizend woorden weekprijs

- oktober 2008 - ik stuur mijn manuscript naar mijn zus en naar een professionele manuscriptbeoordelaar, samengevat hun conclusie: wat een leuk flauwekulboek, waar ging het over?

- november en december 2008 - uitrusten in Australie, idee voor mijn tweede boek ontstaat, een sleutelroman met als titel: mijn oom de pornokoning

- januari, februari 2009: cursus literair debuteren bij Paul Sebes, mijn conclusie: dit had ik een jaar eerder moeten doen. fantastisch leuke en nuttige ervaring

- maart 2009 - herschrijven is overschrijven. Nog een paar maanden ...

Vanaf heden nog slechts vooruitblikken in dit blog.

Ze volgt mijn blog, vandaar

Een van de redenen om schrijver te worden is dat ik een hekel heb aan vergaderingen. Ik vind het veel gemakkelijker als iemand, bij voorkeur ikzelf, een beslissing neemt en dat de rest zich daar zonder reserves aan houdt. Het voordeel van democratie ken ik, maar het nadeel dat het zo ongelooflijk veel tijd kost om het in stand te houden wordt mijnsinziens onderbelicht.

Stel ik was al schrijver, dan had ik de vergadering van vandaag kunnen overslaan. Dan had ik hooguit over een vergadering geschreven waarbij dan de ene deelneemster heimelijk verliefd is op de voorzitter van de vergadering, terwijl een ander een moordplan aan het beramen is tegen de notuliste. Mooie titel voor een boek ook, de vergadering. Ik ga Herman Koch van de troon stoten want een vergadering is een veel beter decor voor een spannend verhaal dan een diner. Op het hoogtepunt van dit verhaal roept dan de hoofdpersoon 'val me niet in de rede, ellendige schoft en waag het niet die cyanide in de koffie te doen'.

'Michiel, rustig aan zeg en cyanide, waar heb je het over?' zegt de voorzitter van de vergadering waar ik, hangende mijn schrijverscarriere, om de andere donderdag verplicht aanschuif. De notuliste kijkt me glimlachend aan, ze volgt mijn blog, vandaar.

Stille armoede

Schrijven werkt blijkbaar inspirerend. Mijn zoon en aankomend gymnasiast J. heeft in zijn ondoordringbare handschrift enige krabbels op papier gezet.
'Wat schrijf je?' vraag ik hem.
'Een werkstuk voor school' zegt hij. 'Je mocht kiezen waar het over gaat. Ik koos voor 'stille armoede''.
Ik complementeer hem met zijn keus. 'goed van je' zeg ik 'dat je je daar eens in wil verdiepen. Onze levensstijl van de afgelopen jaren leek meer op uitbundige rijkdom.'

'Pap,' zegt hij 'ik doe deze omdat alle andere onderwerpen al waren gekozen. En ik moet drie bladzijden en ik heb er pas een.'
Er komt iemand binnen. Klasgenootje en vriendje M. met een bal onder zijn arm. 'Ga je mee naar het schoolplein?' vraagt hij. J. kijkt me vragend aan.
'Weet je wat?' zeg ik. 'schrijf erboven: dit is wat mensen die arm zijn en zich schamen over hun armoede zeggen en dan laat je de rest leeg'
J. kijkt me verheugd aan.
'Durf jij dat?' vraagt M.
'Tuurlijk' zegt J. en voegt de daad bij het woord.

Ook creativiteit valt te leren als je je angsten maar overboord zet. Paul Sebes zou trots op me zijn.

Wat is daar dan zo erg aan?

Mijn jongste dochter loopt langs mijn boekenkast.

'Deze heeft de meester ook' roept ze. 'Daar gaat hij uit voorlezen!'
Ik maak me los van mijn computerscherm, mijn manuscript moet maar even wachten. Ze houdt het Achterhuis van Anne Frank in haar hand. Ik herinner me dat haar meester ons heeft uitgelegd dat er op de school een project tegen discriminatie wordt gestart en dat er een jeugdversie van het boek van Anne Frank voor de allerkleinsten wordt voorgelezen.

'Wat is een Achterhuis?' vraagt ze.
'Dat is de verdieping waar Anne zat opgesloten, in Amsterdam, het achterhuis van een groot ander huis'.

' Waarom werd ze opgesloten?' vraagt ze weer. Dezelfde meester heeft ons ook uitgelegd dat we de beroemde 'waarom' vragen van kinderen altijd moeten beantwoorden, als we tenminste willen dat ons kind zich tot een evenwichtige volwassene ontwikkelt. En dat willen we.

'Omdat ze joods was' antwoord ik.

'Wat is daar dan zo erg aan?' vraagt ze.

Ik besluit mijn werk op te slaan op de harde schijf en ik mail een back-up naar mijn gmail. Met het boek in de hand gaan we op de bank zitten. Je bent niet altijd schrijver aan het worden, soms ben je een papa en sommige dingen laat je niet aan een leraar over.

Beste Kluun en andere nightwriters,

Ja, ik ben jong en ja, ik vind het leuk om jullie webhulpje te zijn. Ik hoop dat mijn pen scherp genoeg is. Als proeve van bekwaamheid vinden jullie hieronder minder dan 150 woorden over het winnen van gesigneerde exemplaren van Het Diner van Herman Koch.

Andere probeersels en meer informatie over mijzelf vinden jullie op http://schrijverworden.blogspot.com/.

Met vriendelijke groet,

Michiel Cobben

Win een van de drie gesigneerde exemplaren van Het Diner van Herman Koch:

‘Het succes van dit boek heeft een dynamiek waar ik geen vat op heb. Ik kan het niet afremmen. Misschien alleen als ik een fascistische uitspraak doe’ aldus Herman Koch in een interview in De Pers van afgelopen vrijdag.

Herman is blij met zijn succes zegt hij, maar stel het wordt hem teveel, stel de jaloezie van zijn jeugdvriend Michiel Romeyn doet hem teveel pijn, of stel hij heeft echt alle auto’s die hij ooit wilde hebben al in bezit. Wat voor ellendige uitspraak zou hij kunnen doen om van zijn succes verlost te kunnen worden?

Mail het ons en ontvang een van de drie door Herman persoonlijk gesigneerde exemplaren van Het Diner. Gebruik je fantasie, hou je vooral niet in en geen zorg, het blijft ‘entre nous’. Over de uitslag mag gecorrespondeerd worden, maar niet met ons.

CPMB

Geachte heer Kraima,

Enkele dagen geleden schreef ik een open brief aan uw twee adjuncten en ik heb tot op heden geen antwoord gehad. Deze brief vindt u op mijn steeds populairder wordende weblog http://schrijverworden.blogspot.com/.

Misschien vindt u het acceptabel dat tijdens de Boekenweek uw beider adjuncten waardevollere zaken te doen hebben dan het reageren op een blog van een aankomend schrijver. Ik niet, ik vind het jammer en een gemiste kans. Is uw stichting er slechts om bestaande schrijvers te propaganderen, of gaat uw hart ook uit naar aankomend debutanten? Ik hoop en verwacht, gezien uw reputatie, het laatste, maar merk er weinig van.

Hierdoor loop ik met serieuze plannen rond om een concurrerende stichting te beginnen en wel de CPMB, de stichting Collectieve Propaganda van Mijn Boek, bovenaan ziet u het concept logo. Mocht u dit als inbreuk op uw beeld- en merkrecht zien, weet dan dat mijn advocaten sluw zijn en mijn fondsen toereikend voor een lang juridisch conflict.

Ik hoop dat het zover niet gaat komen en stel voor dat u een van de volgende acties neemt zodat ik, als aankomend schrijver, mijn belangen weer met gerust hart aan u kan toevertrouwen.

1 – U gaat naar mijn blog en daar kunt u, onder reacties, aangeven dat mocht mijn boek ooit uitkomen, ik op de warme steun van de CPNB kan rekenen ter propaganda.
2 – U gunt mij de opdracht volgend jaar het boekenweekgeschenk te schrijven

Ik hoop op dat u het tweede alternatief kiest.

Met vriendelijke groet,

Michiel Cobben

Naar de dokter

'dokter, luister. Ik heb het idee dat het helemaal niet goed met me gaat'

'....?'

'Nou bijvoorbeeld gisteravond, ik zit gewoon een late film te kijken over een gezin en toen ging de moeder van dat gezin dood en toen kreeg ik last van mijn oog, er liep een traan uit'

'....?'

'Terms of endearment, ja. Emotioneel, ja, daar heeft u gelijk in. Maar dat is toch niet normaal? Dokter kijk eens, ik ben een zakenman, ik ga over geld en belangrijke dingen, dan wordt je toch niet emotioneel van een beetje film, het moet haast wel iets ernstigs zijn. Ben ik te laat? Is er nog iets te redden? Kan mijn boek nog uitkomen voordat ik onder de grond lig?'

'....?'

De laatste tijd? Nou ik ben een boek aan het schrijven over een man die zijn hele leven rijkdom nastreeft en vervolgens zwaar onderuit gaat omdat hij zijn emoties te lang heeft onderdrukt. Inderdaad, fantasie, fictie, ha ha'

'...?'

'Rustig aan doen? Dok, weet u wel dat er een kredietcrisis gaande is? En dat ik op internet gezegd heb dat ik een boek wil uitbrengen, dat schept verplichtingen snapt u wel?

'...?'

'En niet een serieuze oogaandoening? Hmm, dus het is niet ernstig. Hoe zegt u? normale reactie? Ah, bedankt dokter, ik was wel erg geschrokken. Dit lucht me wel op zeg'

Felicitatie en sollicitatie

Beste Marieke Verhoeven en Gijs Schunselaar,

Gefeliciteerd met jullie beider benoeming tot adjunct directeuren van stichting CPNB. Ik lees op de site van jullie stichting dat jullie allebei de kwaliteiten hebben om het Nederlandse Boek nog meer te Propaganderen dan nu al het geval is. Jullie beschikken beiden, zoals dat heet in carrierejargon, over doorgroeipotentie. En dat is goed nieuws voor het Nederlandse boek.

Ik voorzie wel een probleem en dat is het machtsvacuum waar de stichting in dreigt te vallen met het aanstaande vertrek van jullie beider baas, good old Henk Kraima. Wie gaat er straks in dat gat springen? Jullie allebei tegelijk? Dat wordt dringen en ruzie. Een buitenstaander? Die heeft niet een maar twee potenzagers in zijn team en dat overleeft niemand. Er moet nu snel iets gebeuren. Ik zie het al voor me, begin volgend jaar. Marieke nodigt alle betrokkenen uit voor een werklunch en maakt het thema van de boekenweek 2010 bekend. En ze vertelt er als verassing bij dat het boekenweekgeschenk dit jaar door een debutant geschreven wordt en wel door Michie..

'Dat zou ik bekend maken' roept Gijs dan en hij duwt Marieke van haar zeepkist. Dat wordt genant Marieke en Gijs, dat gaat niet werken.

Geen nood, ik heb de oplossing of eigenlijk, ik ben de oplossing. Neem mij. Ik laat jullie gewoon je gang gaan, kijk soepel naar declaraties en ben slechts een dag in de maand aanwezig. De rest van de tijd ben ik aan het schrijven. Ik reken daarvoor een half directeurssalaris, jullie mogen de leuke klusjes gewoon zelf blijven doen en het Nederlandse boek kan onverdroten doorgepropagandeerd. En daar ging het toch om?

Ik kan eventueel snel beginnen, stuur mijn contract maar via mijn weblog: http://schrijverworden.blogspot.com/

O ja, dit is een open brief, ik heb helaas zelf geen podium om deze brief uit te dragen. Mijn weblog is nog maar net gestart. Zetten jullie hem even op jullie site?

Tjielp Tjielp naar het Boekenbal

Nog net voor sluitingstijd haalde ik mijn pak bij de stomerij. Het stond me uitstekend, want ik was al drie weken, speciaal voor dit moment, aan het lijnen. De stropdas was nieuw, in de voering was een kroontjespen afgebeeld, grapje. Mijn eigen frivoliteitje. Kijk als je Kluun ofzo heet dan kun je je wel wat extravanganters veroorloven, maar als amateurschrijver ken ik mijn plek, ook in mijn uitdossing. Ik scheerde me of ik schoor me, daar kon ik door de zenuwen niet opkomen en de tekstverwerker keurde beiden goed. Ik snijdde me of ik sneed me, vult u zelf maar in en vervolgens stolp of stelpte ik mijn wond. Een rustgevende knuffel van mijn vrouw deed wonderen.

'Doe nou maar rustig en als je Harry Mulisch ziet, doe alsof het een gewoon mens is.' zei ze. Wat een schat is het toch. Bij de bushalte bedacht ik me dat ik het adres niet had. Met mijn mobiel surfde ik naar de site van het boekenbal. 'toegang uitsluitend op uitnodiging' stond er. De buschauffeur stopte en zei : 'we zijn al te laat, stapt u snel in'

'Te laat?' reageerde ik. 'Integendeel, u bent te vroeg. Een jaar te vroeg.'

Rustig liep ik naar huis. Terwijl in Amsterdam feest werd gevierd stortte ik me op hoofdstuk zeven van mijn boek. Nog even doorzetten. Tjielp, Tjielp is dit jaar het thema van het boekenbal. Stom thema, achteraf was ik blij dat niemand me had uitgenodigd.

Lezen met Ryanair

Veel mensen denken dat schrijver worden inhoudt dat je dagelijks woorden achter elkaar zet tot het een hoofdstuk is en als je dan een aantal hoofdstukken hebt dat je dan klaar bent en aan je volgende boek begint. Het houdt echter meer in, al weet ik het niet zeker, ik ben nog geen professionele schrijver. Ik doe dus maar wat en hoop dat ik op de goede weg ben. De ene dag museumbezoek om inspiratie op te doen (zie mijn blog van gisteren) de volgende dag marktonderzoek. Vandaar dat ik het vliegtuig van Perpignan naar Charleroi instap om de lezende mens te bestuderen. Nergens wordt zoveel gelezen als in vliegtuigen. Dit is ongetwijfeld te verklaren door het simpele gegeven dat er, behalve neuken in de toiletten, verder weinig anders te doen is aan boord van een vliegtuig en zeker aan boord van een 'low-cost-carrier' zoals Ryanair. Die hebben zelfs het stoute plan om een euro te vragen om te mogen plassen. Lid worden van de 10km hoog club kost dus 2 euro want je bent met zijn tweeen, dus dat zal dan ook wel snel stoppen. Hoewel de kalender die de stewardessen van Ryanair gemaakt hebben voor het goede doel wel inspirerend werkt. Boven ziet u Miss Juni, oordeelt u zelf.

De mevrouw naast mij leest een kruiswoordpuzzelboek. Als marktonderzoeker heb ik daar weinig aan. Parachute schrijft ze op een verticale as in haar boekje. De vraag zal wel geweest zijn: 'ik ga op reis met Ryanair en wat neem ik mee?' Ik zou zeggen condoom, maar dat past niet. Aan de andere kant van mij zit A. en zij leest 'Eten, bidden en beminnen'. Leuk, maar marktonderzoek doen op je eigen vrouw levert mij geen nieuwe inzichten op. Ik wilde juist onbespied argeloze leesconsumenten bestuderen.

Dan heb ik een mazzeltje. In de rij voor me slaat een vrouw 'De verbouwing' open van Saskia Noort. Ze leest de eerste bladzijde en bestelt dan een flesje water bij de stewardess (Magda, brunette, 1.8m, hobby's: fitness en uitgaan). Ze neemt een slok en gaat onderuitzitten, het boek ondersteboven op schoot. Die pose neemt ze een uur lang aan, haar mond gaat open en ik zie een slijmspoortje haar mondhoek uitlopen. Aha, ik trek mijn conclusies. Dat hoofdstuk over plastische chirurgie dat ik heb geschreven schrap ik vanavond nog. De markt vindt dat slaapverwekkend. Ik ga het vervangen door een pikante scene met een Vlaamse stewardess.

Inspiratie en Dali

Als zakenman was ik alleen maar met geld bezig. Nu ik schrijver aan het worden ben moet ik nog veel cultuur snuiven. Om die reden bezoeken A. en ik het Dali museum in Figueras. Inspiratie opdoen. Dat lukt makkelijk in het door Dali zelf ontworpen museum, al is het een doe-het-zelf expositie. Ooit bezocht ik het Dali museum in St. Petersburg, Florida waar je een discman kreeg waar je de nummertjes die naast de schilderijen stonden in moest toetsen. Dan kreeg je naar keuze een lange of korte uitleg van het object waar je naar keek. In het geval van Dali is dat geen overbodige luxe. De Spaanse service gaat zo ver niet, misschien denken ze dat iedere bezoeker een afgestudeerd kunsthistoricus is. De enige informatie is een foldertje met plattegrond en een boek dat ik bij de ingang koop en waar ik niets aan blijk te hebben. Ik vermoed hier de hand van de meester, die in al zijn ijdelheid er vast van uitging dat mensen die zijn museum zouden bezoeken zijn leven en werk thuis al tot in detail hebben bestudeerd. Zelf heb ik de avond ervoor alleen even gewikipediaat en een leuke quote van de meester ontdekt: 'Toen ik zes jaar oud was, wilde ik kokkin worden. Toen ik zeven jaar oud was, wilde ik Napoleon worden. Sindsdien is mijn ambitie in hetzelfde tempo blijven groeien'. Lekker ventje die Dali.

Na een paar uurtjes in het museum kom je tot de conclusie dat Dali niet een lekker ventje was, hij was meer dan dat, hij was volslagen mesjogge en te geniaal voor woorden. Op een plek in het museum denken we even rustig te gaan zitten en bij te komen. Blijkt hij op het plafond weer een bizar schilderij gemaakt te hebben. Zonder discman blijft het gissen, maar ik gok dat hij hier zijn eigen hemelvaart geschilderd heeft. Of een hondenhok voor tongzoenende vitrinekasten, dat kan ook. We hebben pas weer rust als we op een terrasje neerploffen en spaghetti bestellen.

'Wel economisch voordelig voor Figueras dat er zo'n schilderende mafketel woonde' merkt A. terecht op. Wie was hier nou eigenlijk de zakenman?

kleine quiz: wat stelt bovenstaande afbeelding voor? Onder de juiste inzenders wordt een net sinaasappels (hand) verloot, op te halen bij degene van wie ik het nog krijg.

Een dag niet geblogd ...

... is een dag verder verwijderd van mijn geambieerd schrijverschap. Ik heb me voorgenomen elke werkdag een blog te publiceren zodat ik mijn geslepen pen geen kans geef bot te worden, ik mijn zelfdiscipline daarmee stimuleer en omdat ik het leuk vind. Eigenlijk is dat laatste het belangrijkste, de eerste twee redenen schreef ik erbij voor het serieuse tintje. Alleen maar leuk, dat is toch inhoudsloos? Ik had ooit een collega die vond alles leuk. Klanten bellen? Ja leuk. Administratie bijhouden? Ja leuk. Bureau opruimen? Ja leuk. Bureau schoonlikken zonder bah te zeggen? Ja leuk. Uiteindelijk werd hij uit het bedrijf gezet omdat hij geen ruggegraat had volgens het management. Dat vond hij niet leuk. Ik dwaal af, zo word ik nooit schrijver.

Gisteren dus niet geblogt. Excuses? Komen ze: eerst in een vliegtuig gezeten zonder internet, daarna geluncht met wijn en toen uitgerust, vervolgens aangekomen in Vallee de Reuzen, alwaar ook geen internet. Helpdesk gebeld van Orange.fr die beweerden dat het aan mij lag, waar ik boos om werd. Dat komt omdat ik schrijver aan het worden ben en daarom mijn schaamte van mij af heb geworpen en dus kritiek te persoonlijk opvat. Toen ik dat in het Frans probeerde uit te leggen aan Sahib van de helpdesk, die voor een Fransman overigens heel erg Afrikaans klonk, brak ik mijn tong over alle naamvallen en toen internet het eindelijk deed was het tijd voor het diner. Ik ga ver, maar een Franse maaltijd onderbreken om te bloggen, gaat zelfs mij te ver. Toen we eindelijk de dis verlieten was de dag voorbij, een vermoeiende dag zonder blijvende herrinering in de vorm van een blog op het net. Ik hoop dat u mijn redenen begrijpt en me vergeeft.

Ok dan, een goedmakertje. Ik ben in het vliegtuig begonnen aan 'Het tulpenvirus' van Danielle Hermans. Ik heb Danielle Hermans ontmoet bij Paul Sebes en van haar begrepen dat haar debuut inmiddels aan zeven landen is verkocht. Wauw. Maandag zal ik op deze blog een recensie schrijven als u belooft nooit meer over mijn blogloze werkdag te beginnen. Tenzij u een ander voorstel heeft, laat het dan weten onder reacties. Uw bureau schoonlikken hoeft u niet te suggereren, dat doet u zelf maar. Bah.

Research: ik bel met de belastingdienst.

'dus, stel die persoon zou negatief in het nieuws komen, zou dat dan aanleiding zijn om iets te'

'....'

'gewoon, een artikel in een zakenblad dat hij eigenlijk een onmens is en de boel oplicht en'

'.....'

'nou ja oplicht, iets met een trust op Jersey, maar mijn vraag is dus eigenlijk hoe snel de belastingdienst beslag laat leggen ofzo?'

'....'

'nee, het is voor een boek, het is niet echt aan de hand. Oh ja, en als dat beslag gelegd wordt en er is sprake van het vermoeden van malafide transacties, hoe ...'

'....'

'ik geloof dat we wat langs elkaar heen praten. Nou ja, laatste vraagje, als er beslag gelegd wordt op je prive bezittingen, kun je dan je credit card nog gebruiken?'

'......'

'nou ja, eurocard, visa, maakt dat iets uit? Het is voor een boek, ik zou er op geloofwaardige wijze nog wel een american express card van een buitenlandse vestiging van kunnen maken, ha ha'

'.....'

'Ik ben zelf ondernemer ja, maar het gaat dus om mijn debuutroman'

'.....'

'nummeronderdrukking op mijn telefoon? heb ik al jaren. Maar bedankt, nee u hoeft mij niet terug te bellen. Mijn naam is Jansen uit Amsterdam, goedemiddag.

Oef, research is spannend, maar ik heb goed nieuws. Bij een beslaglegging op je prive vermogen kun je je creditcard gewoon blijven gebruiken. Dat opent perspectieven voor een heel nieuw hoofdstuk. Hoera.

In de studio van de NCRV

Mijn entree in de NCRV studio voer ik uit alsof ik al een beroemd schrijver ben. Met piepende banden stop ik in de parkeergarage en ik loop achter een meisje aan dat zich aan me heeft voorgesteld als 'maar een stagiaire'. Sinds Bill Clinton weet bijna iedereen dat stagiaires er toe doen, maar misschien zat deze stagiaire ten tijde van Lewinsky nog op de lagere school. Voor een sigaar hebben we geen tijd, ik moet meteen de studio in. Wat ik van de topinkomens vind, als headhunter. Oh ja, ik ben headhunter. Ik enerzijds en anderzijds me door het radiogesprek. Mijn meest opvallende uitspraak is dat salaris niet het enige is waar je toptalent mee kan binden. Benieuwd welke ochtendkrant hier morgen mee opent.

Ik had kunnen zeggen dat die lelijke vakbondsmannen gefusilleerd moesten worden. Of dat die grijpgrage managers een nacht in het douchegedeelte van een cellenblok moesten doorbrengen, als speeltje voor de langstzittenden. En dat als ze dan aids opliepen, dat ze dan ze geen medicijnen kregen, want dat was dan te duur. En dan had ik naar buiten kunnen lopen, high-fivend met Eddy Zoey die na mij de studio inliep en tegen die stagiare kunnen zeggen dat als ze zin had in een sigaar, ze maar even mee moest komen, knipoog, knipoog.

Maar dat deed ik allemaal niet. Ik schrijf het in mijn blog op, want dan is het kunst en kunst mag.

'daar kan ik wel een boek over schrijven'

De momenten dat ik niet bezig ben met schrijver worden vul ik met ander werk. Dat andere werk bestaat voor een groot deel uit het luisteren naar mensen. Misschien dat mijn behoefte om een boek te schrijven hier wel uit voorkomt, ik wil zelf ook wel eens gehoord worden. Vandaag luister ik naar een meneer in een strak pak - oh ja, de meeste meneren waar ik naar luister hebben een strak pak aan - en hij vertelt over zijn baas. Dat moet een onmens zijn, als ik de meneer moet geloven. En ik geloof hem, waarom zou ik aan zijn verhaal twijfelen? Toch stel ik hem de vraag waarom zijn baas dan zo intens slecht is, als baas dan.

'och man, hou op, daar kan ik een boek over schrijven' zegt de meneer. Ik hou echter niet op. Ik vraag hem waar dat boek dan over zou gaan. Uiteraard vraag ik hem niet naar thema, opbouw of de drijfveren van de hoofdpersonen, dingen die volgens Thomas Rosenboom, en niet alleen volgens hem, essentieel zijn als je een lezer wil blijven boeien.

'nou bijvoorbeeld vorige week' zegt de meneer. 'ik was op dinsdagavond pas midden in de nacht terug uit Londen waar ik voor de zaak zat en heb woensdagochtend eerst mijn kinderen naar school gebracht en koffie gedronken met mijn vrouw. Toen ik daarna op kantoor kwam vroeg hij of ik een vrije ochtend had gehad. En dan dat lachje erbij, wat een eikel'.

Ik wil hem antwoorden dat het voor hem weliswaar een vervelend moment was, maar daarmee nog niet genoeg materiaal voor een boek. Hooguit voor een kleine anecdote op mijn blog. Maar ik zeg niks, pik zijn verhaal in en hoppa, hier leest u het ook. Ter geruststelling: het boek dat ik zelf aan het schrijven ben wordt uitgebreider.

'Actief herstel'

Als aspirant schrijver ben ik altijd alert op inspirerende teksten. Zo ook vanmorgen. Met mijn hartslag op 180 en de smaak van ontbijtresten die mijn maag wilden verlaten in mijn mond riep de spinning instructrice 'actief herstel!' door haar microfoontje. Dit was haar teken dat het beentempo omlaag mocht en de weerstandknop van de fiets linksom gedraaid. Ik vond het twee gewone woorden maar ook een schitterend paradoxaal klinkende combinatie, actief herstel. Ik had me niet besefd dat onze fitnessdame literair talent had. Een minuut geleden was ze nog aan het meezingen, haar favoriete nummer heet 'voodoo child'. Ze kan beter beter fietsen dan zingen maar beiden doet ze beter dan ik.

Ik bedacht dat ze bij de opleiding voor spinninginstructrice les krijgen uit een boek, geschreven door een schrijver met een grote geest en dat boek heet 'actief herstel'. Ik ga het kopen. De inhoud zal wel niet interessant zijn, ik vermoed dat het gaat over de afbraak van melkzuur in het lichaam, maar de titel is een roman waardig en zal een mooi plaatsje in mijn boekenkast krijgen.

Ik ging douchen, ik at een banaan en plofte uitgeput op de bank. Mijn lichamelijke activiteiten voor vandaag zaten erop. Actief herstel, zou er een mogelijkheid zijn die fantastische woorden in mijn boek op te nemen? In gedachten dwaalde ik door mijn manuscript. Ik werd onderbroken door A. 'De keuken is nog een zooitje en jij zit te niksen' zei ze.

'Niksen?' reageerde ik 'pas op, ik ben bezig met actief herstel'.