Waarom ik niet heb gevist (13 en slot)

We weten niet alles. De mens is een nietig wezen, we kunnen veel, heel veel zelfs. We kunnen zelfs berekenen hoeveel water er in de zee zit. Ik zou zeggen veel, maar voor wetenschappers is dat te weinig antwoord.

Het in mijn ogen meest onontgonnen gebied van de menselijke kennis is de geest zelf. Het waarom van ons gedrag, de verklaringen van gemoedstoestanden, er is erg weinig over bekend. Psychologen meten gedrag, maar de waarom vraag is nog volslagen onbeantwoord. Mijn vriend D. begint elke discussie over het waarom van gedrag met een verklaring vanuit biologische driften en aangeleerd gedrag uit de oertijd. Bijvoorbeeld: Waarom gebruikt een vrouw lippenstift en dan is zijn antwoord dat dat komt omdat in de oertijd vrouwen met goede lipdoorbloeding vruchtbaarder bleken. Of zoiets, vraag het hem zelf maar, ik vind het een beetje vermoeiend worden.

Ik belde hem om te vragen waarom ik niet had gevist. Hij begon weer over kampvuren, oervrouwen en oermannetjes enzo, maar ik onderbrak hem.
'Je weet het dus ook niet' verweet ik hem.
'Klopt' zei hij eerlijk.

Daarmee besluit ik dit feuilleton over waarom ik niet heb gevist. Het antwoord weten wij niet, zoals we zoveel niet weten. Het knaagt aan ons en het zal nog wel even blijven knagen. Zoals zoveel in het leven.