'Dat klinkt als een zin uit een goedkope politieserie' zeg ik tegen de bewaker van de psychiatrische instelling, waar ik uit pure nieuwsgierigheid naar de reden waarom ik niet heb bevist ben beland.
'Tegenwoordig' leg ik hem uit 'heeft iedereen een i-phone, althans de jeugd en de moderne jonge oudere waaronder ik mezelf reken sinds ik een iphone heb. En dat betekent dat ik al vanaf het moment dat jullie je met mij gingen bemoeien mijn camera heb aanstaan en via een slinkse App geniet via internet iedereen mee van de schandalige manier waarop jullie mij behandelen. Dus één telefoontje, dat lijkt me niet nodig. Kijkt u maar eens op http://www.schrijverworden.blogspot.com'/
En dan gaat mijn iphone, het ene telefoontje meldt zich, mijn andere leven. De zorgen over waarom ik niet heb gevist moeten even naar de achtergrond, werk aan de winkel.
Ik hang op en bedenk me dat ik de heer van Liempt niet heb kunnen vragen naar zijn idee waarom ik niet heb gevist. De hele niet-vissen kwestie gaat me steeds meer dwarszitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten