Ik had het gevoel dat de lezers van mijn blog een onbevredigd gevoel over hielden aan de afgelopen twee weken. (zie reactie blog gisteren van B.). Van cliffhanger naar cliffhanger gezwierd worden en dan uiteindelijk de echte reden voor het niet vissen onthouden worden, natuurlijk dat is pijnlijk, alsof iemand op zijn sterfbed nog iets aan je wil bekennen, je hangt je oor bijna in zijn mond en dan is hij of zij dood. Toch lullig, misschien was het wel de naam van een Zwitserse bank met een geheim nummer. Misschien ging hij of zij wel dood tijdens het opzeggen van het geheime nummer, of het werd erg onduidelijk gezegd, of je had geen pen. Mensen met geheime nummers, mail ze naar mij, laat zoiets uw nageslacht niet overkomen!
Het leven is nooit af. We weten niet waarom, we weten niets. Voor wie dit frustrerend vindt een troost: het geldt voor alles en voor ons allemaal. We zullen nooit weten waarom ik niet heb gevist. Gelukkig is het een volslagen onbelangrijk gegeven, hooguit interessant voor mijzelf en voor een paar levende vissen in de Mediterranee. Morgen een blog over een fietstochtje over de Utrechtse Heuvelrug. Wie er live bij wil zijn, morgenochtend half negen bij mij verzamelen, 60 km, rond de koffie weer thuis. (bluf)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten