Ik neem afscheid van de psychiater. Ik beloof hem dat ik snel weer bij hem terugkom als hij belooft dat hij serieus werk maakt van zijn existentiele crisis.
'Schrijf een brief aan je vader waarin je uitlegt wat het voor jou heeft betekent' suggereer ik 'dan hoor ik de volgende keer wat voor inzichten je dat heeft opgeleverd'
Hij zegt me toe dat te gaan doen.'Kan ik u declareren bij mijn ziektekostenverzekering?' vraagt hij ten slotte.
'Jazeker' antwoord ik. 'Maar ik weet niet of ze ook uitbetalen'
Ik besluit lopend naar huis te gaan. Lopen is een zwaar onderschatte vorm van transport. Het is gratis, gezond en je komt vaak tot nieuwe inzichten. Vaak, dus niet altijd, maar baat het niet dan schaadt het niet. Tijdens de wandeling probeer ik de vakantie die nu alweer lang geleden lijkt, in mijn herrinering terug te halen. Er was een hengel met dobber en haak, er waren vissen die in een mooie zee zwommen en er was meer dan voldoende tijd om te gaan vissen. En toch, en toch niet gevist. Mijmerend loop ik door totdat ik merk dat ik honger heb. Dat is het nadeel van lange stukken lopen, het kost erg veel energie en je krijgt er honger van. Bovendien slijten je voetzolen en je kan natregenen. En het duurt ook erg lang, lopen is een van de langzaamste middelen om jezelf te transporteren. En de wandeling heeft me geen enkel nieuw inzicht opgeleverd. Het baatte niet en het schaadde wel. Dan zie ik aan de overkant een restaurant, op een plek waar vorige maand nog een hakkenbar zat. Ik loop er naar toe en de naam van het restaurant verbaast me. 'Vis enzo.'
Ik loop naar binnen, doe mijn schoenen uit, zet ze op de toog en zeg 'Leer graag. En ook nieuwe hakken. Ik wacht er wel even op'.
Je hebt niet gevist omdat je teveel ouwehoert.
BeantwoordenVerwijderenNee, ook dat kan het niet zijn. Jammer, want ik had het zelf ook graag willen weten, nu ben ik afhankelijk waar dit op uitdraait.
BeantwoordenVerwijderen