Verstandige vrouw.

Zijn drugs nodig om creatief te zijn?

Dat vroeg ik me af toen ik deze week voor een nacontrole naar het ziekenhuis moest (zie maart: hoera, pancreatitis e.v.). Anderhalve dag dronk ik laxeermiddel, een gel-achtige oplossing die smaakt naar lauw grachtenwater. Ik weet hoe dat smaakt omdat ik ooit, onder invloed van alcohol, in een gracht ben gevallen en een aardige slok binnen kreeg. Na anderhalve dag op de WC gewoond te hebben begon eindelijk het onderzoek. Een beetje gespannen was ik wel, dat geef ik eerlijk toe, al ben ik nog zo'n stoere cowboy.

Op de tafel lag een lange zwarte slang.

'Dat is hem?' vroeg ik bezorgd aan de verpleegkundige.

'Ja, dat is hem' bevestigde ze, 'trekt u uw broek en onderbroek maar uit, de dokter komt zo. U krijgt een roesje hoor, dat haalt de scherpe kantjes er een beetje af'.

De dokter meldde zich. Tot dat moment vond ik het een aardige, bezorgde man, type mijn vader, arrogant maar terecht, want superspecialist. Nu vond ik hem opeens een onsympathieke kl****ak, met zijn lelijke kop en latijnse praatjes.

Hij drukte op een spuitje en de drugs stroomden mijn lichaam in.
'Dit medicijn helpt u om u wat te ontspannen, u zult wat minder opzien tegen het onderzoek en dat is voor ons ook wel zo prettig' zei deze wonderdokter, deze alleskunner, deze held en zo relaxed alsof ik de saloon kwam binnenlopen na een lange prairietocht sprong ik op de onderzoekstafel.

'Hier komt ie' zei de dokter.

'Übercool' riep ik en ik klakte met mijn tong. 'Joechei, kijk die darmen van mij joh, het lijkt wel een reis naar het binnenste van de wereld waar enge monsters wonen die uit zijn op je balpennen omdat ze daarmee zo lekker kunnen krabben op plekjes waar ze zelf niet bij kunnen. Dok, kijk gelijk even of je mijn gele stuiterknikker kan vinden die ik heb ingeslikt toen ik zeven was. Die was drie katjoekbolders waard en ik heb hem nooit teruggezien'

'Het is klaar' zei de verpleegkundige.

'Wauw' zei ik. 'Hoe heet dat spul?'

Ze glimlachte en gaf me geen antwoord. Verstandige vrouw.