Cocoricoo, oftewel kukelekuu.

'Cocoricoo' roept de haan beneden in onze vallei.
'Wat doen we met eten vanavond? roept A.
Ze zou manager moeten worden. Haar mooie open vraag eindigt zonder twijfel in een gebod om het eten te verzorgen. In Frankrijk stimuleert ze mijn onderbelichte huishoudelijke talenten. Misschien gaan andere mannen eindelijk vlees bakken als ze eerst een vuurtje mogen aanblazen, bij mij werkt dat niet. Bovendien hebben we een BBQ met gasfles want je mag in deze vallei niet eens fikkie stoken.
'Je zit daar maar wijn te drinken, doe eens wat!'
Ik zit daar maar wijn te drinken? Ik ben bezig in mijn hoofd, plots, zinsneden en refreinen uitdenkend, u weet daar alles van of dacht u dat een dagelijks blog als dit vanzelf op uw scherm komt? Nou dan. En ik ben al zeven keer onderbroken door de haan. Die is nieuw, die haan. We komen hier al vijf jaar en deze haan, dat is verschrikkelijk, de pest voor mijn schrijfinspiratie. Hoe zou de Nederlandse literatuur eruitzien als elke schrijver zo'n haan in zijn omgeving gehad zou hebben?
'Denkend aan Holland zie ik brede rivieren...Cocoricoo'.
Geen schrijver of dichter kan zijn werk doen met zo'n beest in de buurt en dan schreeuwt hij ook nog Cocoricoo in plaats van Kukelekuu, want we zijn in Frankrijk. Hij is weer stil, blijkbaar bezig een kippetje aan zijn spitje te rijgen en ik droom weer wat weg. Ik denk aan het voorwoord, het enige deel van mijn manuscript dat nog niet af is, volgens mij dan. Zal ik alleen A. bedanken, of iedereen, of mijn moeder of ..
'Cocoricoo' klinkt er weer en van schrik gooi ik mijn wijnglas om.
Ok, nu is het genoeg. Aktie. Wat zou mijn goede vriend Jacques Rudolph in mijn plaats doen?
'Wat eten we?' vraagt A.
'Coq-au-vin' roep ik. Ik loop de straat in, richting het geluid, een steen met de grootte van een cricketbal in mijn hand.